به گزارش همشهری آنلاین به نقل از هنرآنلاین، نرگس آبیار بارها در گفت‌وگوهایش به این موضوع اشاره کرده که در هر فیلم سعی می‌کند تجربه‌ای تازه داشته باشد و سوار بر موج موفقیت فیلم‌های قبلی نباشد. «ابلق» بر همین اساس ساخته شده و قرار هم نیست شبیه «شبی که ماه کامل شد» یا «نفس» و «شیار ۱۴۳» باشد؛ اما شباهت‌هایی با این فیلم‌ها دارد. اینجا هم با یک شخصیت زن (راحله - الناز شاکردوست) مواجهیم که به او ظلم شده، زیبایی‌اش هدر رفته و هوش و توانایی‌هایش نادیده گرفته شده است.
«ابلق» فیلم روز است، اشاره‌های آشکار به ماجرای سوءاستفاده جنسی از زنان و سکوت زنان به خاطر حفظ آبرو دارد. از این منظر، شاید اجتماعی‌ترین و به‌روزترین فیلم کارنامه سازنده‌اش باشد. تسلط تکنیکی آبیار اینجا هم دیده می‌شود. فیلم استاندارد و تر و تمیز است اما مشکل جزئیاتی است که در حیطه فیلمنامه معنا می‌یابد و به کارگردانی، کمتر ربط پیدا می‌کند. یک‌سوم پایانی کشدار و خسته‌کننده است و گردهمایی زنان محله دور راحله در اتاق و شکایت از جمال (بهرام رادان) دوست‌داشتنی نیست. تصنعی و لوس است و به فیلم ضربه زده است.
با این همه، «ابلق» دیدنی است. بیش از قصه‌اش، به خاطر بازیگرانش. هوتن شکیبا در تیپی خاص، درخشان است. گلاره عباسی با گریمی سنگین، با فاصله از همه نقش‌هایی که بازی کرده، به نقشی دشوار تن داده، حضورش و جزئیات بازی‌اش دیدنی است. گیتی معینی که احتمالاً در کنار بازیگران جوان فیلم نامزد دریافت سیمرغ بلورین خواهد شد، فرصتی برای درخشش یافته اما ستاره فیلم بهرام رادان است که با اعتماد به نفس در نقشی منفی بازی کرده که می‌تواند تنفر بیننده را برانگیزد.
زیبایی رادان و شیک بودن ذاتی‌اش کاملاً محو و او تبدیل به مردی شده که ظاهرا موجه و منجی است اما... در سکانس‌هایی که وارد خانه راحله می‌شود و از دلبستگی‌اش به او می‌گوید، نوع ادای دیالوگ‌ها، شخصیت جلال را قابل ترحم و باورپذیر می‌کند. الناز شاکردوست در دومین همکاری با آبیار اگرچه به اندازه «شبی که ماه کامل شد» درخشان نیست اما در نقش زنی از طبقه فرودست، پذیرفتنی است. او در مسیر انتخاب‌هایش، از سینمای تجاری فاصله می‌گیرد و می‌کوشد نقش‌هایی دور از خود بازی کند. این تلاش، جالب توجه است، گرچه ممکن است همواره نتایجی یکسان نداشته باشد.
نخستین نمایش «ابلق» واکنش‌های مثبت و منفی فراوانی در پی داشته است. گروهی فیلم را بهترین اثر سازنده‌اش تا امروز می‌دانند و گروهی آن را نسبت به «نفس» و «شبی که ماه کامل شد» ضعیف‌تر ارزیابی می‌کنند اما مهم این است که «ابلق» نشانه ورود نرگس آبیار به سینمای اجتماعی است.