به گزارش همشهری‌آنلاین به نقل از اکونومیست، کفش پاشنه‌بلند در اصل برای آقایان طراحی شده بود و هدفی فوق‌العاده عملی داشت: به گفته الیزابت سملهک از موزه کفش باتا در تورنتو، سربازان اسب‌سوار ایرانی در قرن دهم این کفش‌ها را می‌پوشیدند تا زمانی که پا در رکاب می‌ایستند و با تیر و کمان دشمن را هدف می‌گیرند، پاشنه، تعادل آن‌ها را حفظ کند و ثابت بمانند.
بعدها چکمه‌های گاوچران‌ها نیز به این روش ساخته شد. با گذشت زمان، پاشنه در کفش مردان اشراف‌زاده اروپایی ظاهر شد تا نشانه‌ای از قدرت اجتماعی و نفوذ آن‌ها باشد. به گزارش نیوز ۱۸، لویی چهاردهم، پادشاه فرانسه در اواخر قرن ۱۷، به «پادشاه پاشنه» معروف بود. در دوران سلطنت او هرچه پاشنه بلندتر و قرمزتر بود نشان از قدرت بیشتر فردی داشت که آن کفش را پوشیده بود.
در آن زمان، زنان تمایل داشتند تا از عناصر مردانه در مد و ظاهر خود استفاده کنند به طور مثال موی کوتاه و استفاده از کلاه انتخابی شیک بین بانوان تلقی می‌شد، به همین دلیل استفاده از کفش‌های پاشنه بلند به سرعت بین آن‌ها رواج پیدا کرد؛ با این تفاوت که پاشنه کفش زنان نازک‌تر، بلندتر و تجملی‌تر طراحی می‌شد.
با گسترش جنبش روشنفکری در اروپا، کلیشه‌های مشخصی برای پوشش مردان و زنان تعریف شد. مردان با ستایش امور عقلی و عملی به سمت سادگی و راحتی در پوشش گرایش پیدا کردند و زنان با انتخاب‌هایی احساسی و تجملی، پوششی زینتی را انتخاب کردند تا تمایز از طریق ظاهر به امری غالب تبدیل شود.
با این حال تا اواسط قرن بیستم، پاشنه‌ها کلفت و سنگین بودند؛ بعد از جنگ جهانی دوم و پیشرفت طراحی‌های صنعتی باعث شد پاشنه‌هایی سبک‌تر و نازک‌تر طراحی و ساخته شوند و به توزیع وزن فرد در سطح کفش دقت شود. امروزه با کمک برنامه‌های کامپیوتری و شبیه‌سازی پای هر فرد، کفش پاشنه‌بلند مناسب او طراحی و ساخته می‌شود.
اما به نظر می‌رسد انتخاب پوشش راحت‌تر در زندگی پرجنب و جوش امروزه در حال رواج پیدا کردن است. در سال ۲۰۱۶ و برای نخستین بار کفش‌های راحتی بیشتری نسبت به کفش پاشنه‌بلند در بریتانیا توسط زنان خریداری شد.