به گزارش همشهری‌آنلاین به نقل از گاردین، میناکاوا دو ماه پیش از بهار ۱۹۶۰ با همکلاسی خود در دانشگاه هوکایدو ازدواج کرد؛ مردی کره‌ای به نام چوی هوا-جائه. میناکاوا ۲۱ ساله تنها دختر کلاسی ۱۰۰ نفری بود و چوی از کره‌ای‌هایی که در ژاپن اقامت داشتند. بسیاری از جوانان و نوجوانان آن زمان بچه‌هایی بودند که استعمارگران ژاپنی پدر و مادرشان را از شبه‌جزیره کره آورده بودند تا در معادن و کارخانه‌ها کار کنند.
بیش از ۹۳ هزار نفر از کره‌ای‌های مقیم ژاپن موسوم به زاینیچی بین سال‌های ۱۹۵۹ تا ۱۹۸۴ به کره شمالی بازگشتند که بر اساس آمار انجمن صلیب سرخ ژاپن، بین آن‌ها ۱۸۳۰ زن ژاپنی هم حضور داشتند؛ کسانی که با مردان کره‌ای ازدواج کرده بودند. تعداد مردان ژاپنی که همسر کره‌ای داشتند بسیار کمتر بود. کره شمالی که در ۱۹۴۸ در زمان زمامداری کیم ایل‌سونگ تاسیس شده بود، با آغوش باز این شهروندان را پذیرفت؛ گرچه بسیاری از آن‌ها در کره جنوبی هم قوم و خویش داشتند.
کره‌ای‌هایی که از ژاپن بازگشته بودند، قرار بود در بازسازی یک کشور جنگ‌زده ایفای نقش کنند و رهبران پیونگ‌یانگ هم به آن‌ها وعده یک بهشت سوسیالیستی داده بودند؛ کشوری که کره جنوبی تحت سلطه آمریکا هرگز خواب آن را هم نمی‌دید. سال‌ها بعد، عکاسی تحسین‌شده به نام نوریکو هایاشی زندگی هشت نفر از این زنان ژاپنی را در قاب دوربین خود روایت کرد.
حتی خانواده‌های این دختران جوان هم در شش دهه پیش با ازدواج آن‌ها با پسران کره‌ای مخالف بودند و حالا سال‌هاست این زنان پیر و سالخورده حسرت بازگشت به ژاپن و دیدار با عزیزان و اقوام خود را می‌خورند. آنچه می‌بینید، روایت هایاشی از برخی زنان و حسرت بزرگ آن‌ها در سال‌های پایانی زندگی است.