به گزارش همشهری آنلاین به نقل از روزنامه همشهری، براساس گزارشی که از سوی سازمان ملل متحد منتشر شده، کشورها باید تولید گازهای گلخانه‌ای را تا سال ۲۰۳۰ به نصف برسانند تا به اهداف پیمان پاریس نزدیک شوند. براساس این پیمان که سال ۲۰۱۵ بین ۱۹۷ کشور منعقد شد، دولت‌ها باید تمهیداتی بیندیشند تا دمای کره زمین از مرز ۱.۵ درجه سانتی‌گراد عبور نکند. اما برنامه‌هایی که کشورها اخیرا به سازمان ملل متحد اعلام کرده‌اند نشان می‌دهد که اگر حتی همه تعهدها عملی شود، تولید گازهای مخرب در سطح جهانی تا سال ۲۰۳۰ نسبت به سال ۲۰۱۰ فقط یک درصد کاهش می‌یابد. این در حالی است که دانشمندان معتقدند این میزان باید ۴۰ درصد باشد تا میزان افزایش دمای هوا در سطح ۱.۵ درجه سانتی‌گراد حفظ شود.
طبق گزارش سازمان ملل، فقط ۷۵کشور از ۱۹۷ کشوری که پیمان پاریس را امضا کرده‌اند برنامه‌های عملی خود تا سال ۲۰۳۰ را برای کاهش این گازها که به برنامه «مشارکت تعیین‌شده ملی» (NDC) معروف است، اعلام کرده‌اند. کشورهایی هم که برنامه‌های خود را اعلام کرده‌اند، اقدام کافی انجام نداده‌اند.
برخی از کشورهایی که بیشترین گازهای مضر را تولید می‌کنند ازجمله چین، آمریکا و هند، هنوز برنامه NDC خود را اعلام نکرده‌اند. سازمان ملل متحد آنها را تحت فشار گذاشته تا سریع‌تر این کار را انجام بدهند زیرا در غیراین صورت، بیست و ششمین اجلاس آب و هوایی این سازمان که قرار است پاییز سال آینده در گلاسکو اسکاتلند برگزار شود، بی‌نتیجه خواهد بود.
آنتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل متحد گفته است: «سال ۲۰۲۱ سال سرنوشت‌سازی برای جهان در رویارویی با بحران آب و هواست. گزارش اخیر یک هشدار وضعیت قرمز برای زمین است و نشان می‌دهد که دولت‌ها به اهداف پیمان پاریس نزدیک نشده‌اند. تولیدکنندگان اصلی گازهای گلخانه‌ای باید گام‌های خود را برای رسیدن به اهداف سال ۲۰۳۰ سرعت دهند و برنامه NDC خود را پیش از اجلاس گلاسکو مشخص کنند». خیلی از کشورهایی که هنوز برنامه‌های خود را اعلام نکرده‌اند ازجمله چین و آمریکا، به‌جای اهداف ۱۰ ساله، برنامه بلندمدت خود را اعلام کرده و گفته‌اند که هدفشان به صفر رساندن تولید گازهای گلخانه‌ای تا دهه ۲۰۵۰ است.
- انتظار از چین و آمریکا
چین ممکن است گزارش برنامه آب و هوایی خود را که شامل برنامه‌های ۵ سال آینده است، تا هفته بعد منتشر کند. آمریکا نیز قرار است تا کمتر از ۲ ماه دیگر میزبان یک نشست بین‌المللی با موضوع آب و هوا باشد و احتمالا در آن نشست برنامه‌های خود را اعلام خواهد کرد. دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور پیشین آمریکا کشورش را از پیمان پاریس خارج کرده بود، اما جو بایدن به محض این که به کاخ سفید راه پیدا کرد، دوباره آمریکا را به این پیمان برگرداند. برخی کارشناسان معتقدند که این تنها کافی نیست و واشنگتن باید اقدام عملی انجام دهد. هلن مونتفورد، معاون مؤسسه منابع جهانی می‌گوید: «آمریکا باید برای کاهش ۵۰ درصدی گازهای مضر تا سال ۲۰۳۰ هدف‌گذاری کند، درحالی‌که چین باید این هدف را تا سال ۲۰۲۵ دنبال کند؛ ضمن این که تولید گازهای غیرکربنی مانند متان و گازهای صنعتی را نیز کنترل کند. تحقیقات ما حاکی است که این برنامه‌ها دست‌یافتنی است».
- برنامه دیگر کشورها
ژاپن برنامه ملی کاهش گازهای گلخانه‌ای خود را حدود یک سال پیش اعلام کرد. این کشور ابتدا برنامه‌ای برای اواسط قرن نداشت، اما وقتی پکن اعلام کرد که تولید گازهای گلخانه‌ای را تا ۲۰۶۰ به صفر می‌رساند، توکیو گفت که قصد دارد تا سال ۲۰۵۰ به هدف صفر شدن تولید این گازها دست پیدا کند. هند نیز گفته که در حال تنظیم برنامه آب و هوایی خود است، هرچند معتقد است که جامعه بین‌الملل باید شرایط این کشور و شیوع فقر در آن را درنظر بگیرد.
استرالیا و برزیل، برنامه ملی خود را اعلام کرده‌اند، اما از نظر دست‌اندرکاران قانع‌کننده نیست. اعضای اتحادیه اروپا نیز بر سر هدف کاهش ۵۵ درصدی گازهای گلخانه‌ای تا سال ۲۰۳۰ نسبت به سال ۱۹۹۰ توافق کرده‌اند. انگلیس که میزبان بیست و ششمین اجلاس آب و هوایی سازمان ملل متحد خواهد بود، گفته که قصد دارد میزان تولید خود را تا سال ۲۰۳۰ نسبت به سال ۱۹۹۰، ۶۸ درصد کاهش دهد؛ تعهدی که بیشتر از هر کشور توسعه‌یافته دیگری در جهان است. هرچند برخی کارشناسان معتقدند این رقم به ۷۰ درصد و بیشتر نیز می‌تواند برسد. آرژانتین و نپال نیز هدف ۶۸ درصدی را تعیین کرده‌اند.
کارولینا اشمیت، وزیر محیط زیست شیلی و رئیس کنفرانس آب و هوای سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۹ معتقد است که از بین کشورهای بزرگ اقتصادی، فقط اعضای اتحادیه اروپا و انگلیس به اندازه کافی به تعهداتی که در این کنفرانس دادند، پایبند بوده‌اند و برنامه‌های آینده خود را که حاکی از کاهش قابل توجه گازهای گلخانه‌ای است، در سال گذشته اعلام کرده‌اند. بقیه کشورها یا برنامه جدیدی اعلام نکرده‌اند و یا پیشرفت خوبی در تعهدات خود ندارند. او می‌گوید اگر قرار است پیمان پاریس به اهداف خود برسد، باید همه کشورها سیاست‌های سختگیرانه‌تری در پیش بگیرند و حتی اگر لازم است برنامه جدیدی ارائه دهند. فارغ از اینها، بین وعده‌ای که دولت‌ها می‌دهند و کاری که در عمل انجام می‌دهند، تفاوت وجود دارد. برای مثال سال گذشته یک کارخانه جدید زغال سنگ در آلمان افتتاح شد؛ یا انگلیس نیز با وجود موج انتقاد مجامع جهانی و دانشمندان، اخیرا مجوز استخراج یک معدن زغال سنگ را صادر کرده است. شاید گوترش به همین دلیل گفته: «برنامه‌های فوری و کوتاه‌مدت کشورها باید مبتنی بر تعهدات طولانی‌مدت آنها باشد تا تغییراتی که مردم و زمین در این دهه به آن نیاز فوری دارند، عملیاتی شود».