این نشان هر سال به هنرمندی اهدا می‌شود که سهمی جدی در شناساندن هنر به جهان داشته باشد. در حقیقت هر سال با مطرح شدن نام چند هنرمند در جهان، مشاوران فرهنگی و هنری وزارت فرهنگ فرانسه، سیر فعالیت این افراد را در سالهای قبل بررسی کرده و این نشان را به یک نفر از آنها اهدا می‌کنند.
البته هر هنرمند این نشان را با روشی خاص دریافت می‌کند؛ یکی با اجرای تئاتر و موسیقی در کشورهای مختلف، دیگری با پخش فیلم هایش و یکی هم با انتشار پژوهش‌ها و تحقیقات خود. اما از آنجا که همیشه برخی فعالیت‌ها به چشم مردم عادی دیده نمی‌شوند، معمولا اهدای اینگونه نشان‌ها و کسب افتخارات به بازیگران، خوانندگان و گاه کارگردانان است که دیده شده و مهم تلقی می‌شود.
از ایران هم اگرچه تاکنون چندین هنرمند این نشان را دریافت کرده اند، اما تاکنون تنها نام چند نفر مطرح شده است. حتی می‌توان گفت که شاید تا همین یک سال پیش بسیاری از مردم ایران این نشان و ارزش آن را نمی‌دانستند. نام نشان شوالیه هنر و ادبیات فرانسه تقریبا با نام شهرام ناظری به گوش ایرانیان رسید.
این درحالی است که داریوش صفوت اولین ایرانی بود که این نشان را از آن خود کرد. او این نشان را به‌دلیل فعالیت‌هایی که در زمینه تحقیق و پژوهش در زمینه موسیقی ایرانی داشت، گرفت و بی‌سر و صدا به ایران برگشت و دوباره همان تحقیقات را در خلوت خود ادامه داد تا اینکه امسال تصمیم گرفت در کنار ژان دورینگ فرانسوی که بیشتر از ایرانیان از موسیقی ایران شناخت دارد، یک کنسرت پژوهشی برگزار کند که به‌دلیل موانع اداری لغو شد و بار دیگر این تأسف برای علاقه‌مندان جدی موسیقی ایران ماند که هنرنمایی استادی که زمانی استاد استادان امروز بوده است را ببینند.