به گزارش همشهری‌آنلاین به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران و خلبانان شجاع آن یکی از نیروهای اصلی کشورمان در مقابله با دشمن بعثی در جنگ هشت ساله علیه ایران اسلامی بودند.
یکی از مشکلات و تنگناهای ارتش و نیروی هوایی مشکل عدم تامین قطعات و نداشتن دانش فنی تعمیر و نگهداری هواپیماها و جنگنده‌ها بود. این کمبود قطعات در دوران جنگ تحمیلی از سال‌های ابتدایی به مسئله‌ای جدی برای ارتش و نیروهای مسلح تبدیل شده بودند.
این مشکل در نیروی هوایی ارتش بیشتر احساس می‌شد، چرا که برای استفاده از هواپیماها دخیل بود، چون عمر کارکردی قطعات هواپیماها پس از تعداد ساعت مشخصی به پایان می‌رسید و دیگر امکان استفاده از آن‌ها وجود نداشت.
نیروی هوایی ارتش در هنگام تهاجم ارتش بعث به ایران اسلامی در ۳۱ شهریور ماه ۱۳۵۹ نیز به عنوان یک نیروی واکنش سریع وارد عمل شد و امیر سرلشکر خلبان شهید فکوری فرمانده وقت این نیرو با طراحی عملیات ۱۴۰ فروندی نخستین پاسخ به تجاوز ارتش بعثی را به صدام داد.
در سوی دیگر، خلبانان نیروی هوایی ارتش با تمام وجود و امکانات خود از نخستین روزهای دفاع مقدس تا آخرین لحظات آن همواره در حال دفاع از کشورمان بودند و در این راه نیز شهدای بسیاری را تقدیم انقلاب و کشورمان کردند. اما در میان همه رکوردداران در بین خلبانان نیروی هوایی ارتش دو نفر بیشتر از همه جلب توجه می‌کنند؛ نخستین و آخرین خلبانان شهید نیروی هوایی ارتش در دفاع مقدس. در این گزارش قصد داریم تا با یکی دیگر از خلبانان نیروی هوایی ارتش آشنا شویم.
خلبانی که پس از انهدام پالایشگاه کرکوک عروج کرد
امیر سرلشکر خلبان شهید اسدالله بربری یکی از خلبانان شهید نیروی هوایی ارتش است که در دهم مهرماه سال ۱۳۲۶ در شهرستان محلات از توابع استان اراک و در خانواده‌ای مذهبی چشم به جهان گشود. دوران تحصیلات ابتدایی و دبیرستان را در زادگاه گذراند و پس از اخذ دیپلم در آبان ماه سال ۱۳۴۷ در نیروی هوایی ارتش استخدام شد. اسدالله به علت علاقه به خلبانی وارد دانشکده خلبانی شد و دوره‌های مقدماتی خلبانی را طی کرد.
پیش از پیروزی انقلاب اسلامی خلبانان برای طی آموزش‌های تکمیلی به کشور آمریکا اعزام می‌شدند و به همین دلیل هم او به همراه چند نفر از خلبانان دیگر برای گذراندن دوره‌های تکمیلی خلبانی به آمریکا اعزام شد. او پس از گذراندن دوره پرواز با هواپیماهای (T-۳۷) و (T-۳۸) توانست تا در ۲۸ فروردین ۱۳۵۰ دانشنامه کارشناسی و وینگ خلبانی خود را دریافت کند. اسدالله پس از بازگشت به کشورمان درجه ستوان دومی را دریافت کرد و به عنوان استاد خلبان جنگنده اف ۵ به پایگاه چهارم شکاری دزفول رفت.
اسدالله پس از گذراندن دوره عالی تاکتیکی در گردان ۴۲ شکاری پایگاه چهارم شکاری دزفول به عنوان خلبان جنگنده اف ۵ مشغول به پرواز شد. او در سال ۱۳۵۴ و طبق مقررات مبادله خلبان با کشور ترکیه به نیروی هوایی آن کشور مامور شد و پس از یک سال به کشورمان بازگشت. اولین روز شهریورماه سال ۱۳۵۵ بود که با ارتقا به درجه سروانی به فرماندهی گردان ۲۲ شکاری پایگاه دوم شکاری تبریز منصوب شد و تا پیروزی انقلاب اسلامی و حمله رژیم بعث عراق به کشورمان در این سمت مشغول بود.
حمله سراسری به ایران اسلامی و اتحاد علیه دشمن
انقلاب اسلامی که پیروز شد، استکبار جهانی و اذناب آن با دشمنی علیه ایران از صدام رئیس رژیم بعث عراق حمایت کرده و با تجهیز او به انواع سلاح‌های روز دنیا مقدمات حمله این رژیم جنایتکار را علیه کشورمان فراهم کردند. نیروی هوایی و خلبانان آن یکی از چندین گروه رزمندگانی بودند که از کشورمان دفاع کردند. شهید بربری یکی از این خلبانان بود که بلافاصله و پس از حمله رژیم بعثی عراق به کشورمان عازم نبرد شد.
اسدالله از همان ابتدای جنگ تحمیلی در روز ۳۱ شهریورماه سال ۱۳۵۹ تا ۱۸ روز پس از آن مشغول نبرد با دشمن بعثی بود. سرانجام هنگامی که در یکی از ماموریت‌های خود عازم ماموریت بمباران پالایشگاه و تلمبه خانه نفتی کرکوک بود توسط پدافند هوایی دشمن بعثی مورد اصابت قرار گرفت. تا ۱۱ سال پس از آن روز خبری از اسدالله نبود تا اینکه ۷ خرداد ۱۳۷۰ نیروی هوایی ارتش به استناد مدارک یافت شده از او این خلبان را شهید اعلام کرد. پس از اعلام شهات او به طور رسمی بلافاصله نیز به درجه سرگردی ارتقا یافت.
کمیته بین المللی صلیب سرخ جهانی محل دفن پیکر پاک این شهید عزیز را در گورستان زبیر در موصل عراق اعلام کرده بود. اما پیکر او و چند خلبان دیگر در سال ۱۳۸۱ به وطن بازگشت و در بهشت زهرا تهران به خاک سپرده شد.
از این شهید بزرگوار دو فرزند پسر و دختر به یادگار مانده است.