به گزارش همشهری آنلاین به نقل از ایمنا، طی چند دهه اخیر، وجود آسمانخراشها در شهرها به دلایل مختلفی رو به افزایش بوده به طوری که حتی بسیاری از شهرهای جهان، برای ساختن برج‌ها با یکدیگر به رقابت پرداخته‌اند. این ساختمان‌های غول پیکر، تاریخ و فرهنگ هر شهر را به تصویر می‌کشد و نشان می‌دهد که تا چه اندازه شهرها در گذر زمان توسعه یافته است. از نظر تاریخی، سازه‌های بلند به عنوان مکان‌هایی برای سکونت، تفریح و محل دفن حاکمان و امپراطورهای باستان به حساب می‌آمد که با گذر زمان، به ایده‌ای برای احداث سازه‌های دیگر تبدیل شد. به عنوان مثال، هرم بزرگ جیزه، یک بنای یادبود در مصر است که به عنوان آرامگاهی برای فرعون خوفو احداث شد. ارتفاع این سازه که از سه هرم تشکیل شده، در بلندترین نقطه خود به ۱۴۵ متر می‌رسد و تا حدود چهار هزار سال، به عنوان مرتفع‌ترین سازه ساخته دست بشر شناخته شد.
پس از اهرام مصر، کلیسای جامع لینکلن در انگلستان، با ۱۶۰ متر بلندی، عنوان مرتفع‌ترین ساختمان جهان در قرن چهاردهم را از آن خود کرد. مردم به تدریج و با تغییر اعتقادات مذهبی خود به تپه‌ها و کوه‌ها پناه برده و به احداث ساختمان‌هایی بسیار بلند در آنجا پرداختند تا هر چه بیشتر خود را به خدا نزدیک کنند. قصر پوتالا در چین، صومعه مقدس بودائیان و اقامتگاه سابق رهبران دینی آن زمان به نام دالایی لاما، از برجسته‌ترین نمونه سازه‌های بلند احداث شده بر فراز کوه‌ها برای نزدیکی مردم به خداوند است.
معماران قرن بیستم و بیست و یکم نیز با الهام از برج‌های باستانی تلاش کردند، سازه‌هایی بسیار بلند با اهداف مختلف ایجاد کنند تا در نهایت به آسمان‌خراش‌های مدرن امروزی دست پیدا کنند. برج شارد لندن با ارتفاع حدود ۳۱۰ متر یکی از سازه‌های بلند مدرن به حساب می‌آید که البته ارتفاع آن هنوز در مقابل آسمان‌خراش‌هایی باستانی نظیر برج خلیفه، بسیار کم در نظر گرفته می‌شود. آسمانخراش جده، که قبلاً با نام پادشاهی نیز در میان مردم جهان شناخته شد، با ارتفاع حدود هزار و ۶۰۰ متر تا به امروز بلندترین آسمانخراش دنیا شناخته شده که البته ساخت آن در سال گذشته به پایان رسید.
پیدایش تدریجی آسمانخراشها
پیدایش اولین برج‌های بلند جهان به دهه ۱۸۸۰ بر می‌گردد یعنی زمانی که از نسل اول آسمان‌خراش‌های کلانشهرهای آمریکایی نظیر شیکاگو و نیویورک رونمایی شد. در آن زمان، برج‌های بلند شیکاگو به عنوان مراکز بیمه مورد استفاده قرار می‌گرفت و پیشرفت‌های بزرگی در تکنولوژی را به تصویر می‌کشید.
پس از وقوع آتش‌سوزی بزرگ سال ۱۸۷۱ در شیکاگو، ویلیام لی بارون جنی معمار معروف آمریکایی، ساخت ساختمان بزرگ بیمه شهر را آغاز کرد که این سازه در سال ۱۸۸۴ به پایان رسید و نام آن به عنوان بلندترین سازه آن زمان شیکاگو به ثبت رسید. لویی سالیوان و دانکمار آدلر نیز در سال ۱۸۹۶، اصطلاح «ساختمان‌های اداری بلند» را به سازه‌هایی دادند که نسبت به ساختمان‌های قبلی، با تعداد طبقات بیشتر برای دفاتر کاری مورد استفاده قرار می‌گرفت.
وقوع انقلاب تکنولوژیک آمریکایی، بین سال‌های ۱۸۸۰ تا ۱۸۹۰ نیز باعث ارائه ایده‌های زیادی از سوی معماران این کشور در راستای طراحی ساختمان‌های بلند شد که در این راستا نیز، آسمان‌خراش‌های جدیدی در گوشه و کنار ایالات متحده آمریکا، پا به عرصه وجود نهاد. برج‌های آن زمان اغلب با هدف ساختمان‌های اداری مورد استفاده قرار می‌گرفت و جالب است بدانید که همین امر باعث ایجاد سیستم‌های پستی جهانی، ساخت ماشین تحریر و حتی تلفن شد.
با گذشت زمان، هر روز تغییرات بیشتری بر زندگی شهری اعمال می‌شد که این امر ساختمان‌سازی را نیز تحت تأثیر قرار می‌داد. به عنوان مثال، افزایش چشمگیر جمعیت شهرنشینی باعث شد مدیران به ایجاد ساختمان‌های بلند به منظور بیشترین استفاده از فضا برای گنجاندن حداکثر ساکنان در آن‌ها روی آورند. در این راستا، آسمان‌خراش‌هایی دور تا دور پارک مرکزی نیویورک را فرا گرفت و این گرایش به رویکردی ثابت در طراحی سایر شهرهای جهان نیز تبدیل شد. مقامات پاریس، لندن و هنگ کنگ از پیروان نیویورک در افزایش آسمان‌خراش‌های شهر برای سازگاری هر چه بیشتر با افزایش جمعیت بودند و به تدریج، گرایش به برج‌سازی را در سراسر جهان ترویج دادند تا در نهایت به ساخت آسمان‌خراش‌های مدرن امروزی رسیدند.