همشهری- سیدمحمد فخار: بیابانزایی بلایی‌است که در طول سالیان اخیر به جان ایران و کشورهای نیمه‌خشک جهان افتاده و به‌سرعت در حال بلعیدن عرصه‌های جنگلی و مرتعی ارزشمند آن است.
افزایش سطح بیابانی هم‌اکنون در ایران به شرایط بحرانی رسیده و باید هرچه سریع‌تر برای مقابله با آن اقدامی گسترده انجام شود.
آسیب‌پذیری خاک در مقابل فرسایش بادی و آبی، افزایش تعداد و شدت توفان‌های ماسه‌ای و گرد و خاک، فرونشست زمین، کاهش حاصلخیزی و توان تولید خاک و اختلال در فرایند بازسازی و بازتولید طبیعی پوشش گیاهی، ازجمله اثرات مستقیم و آنی بیابانزایی است که ایران طی دهه اخیر با بیشترین دامنه این خطرات مواجه شده است.
این اثرات، پیامدهای جدی اقتصادی و اجتماعی نیز به همراه دارد. بیابانزایی با محدود کردن منابع طبیعی، موجب کاهش تولیدات کشاورزی شده و این فعالیت را به‌طور فزاینده‌ای با بحران مواجه می‌کند.
در پی کاهش تولیدات کشاورزی، فقر و مهاجرت جمعیت روستایی به مناطق شهری تشدید می‌شود و امنیت غذایی نخستین قربانی این شرایط خواهد بود.
طبق آمارها هم‌اکنون ۶۰ درصد کل مساحت ایران در معرض تخریب و تبدیل شدن به بیابان است که از این میان ۷۵ درصد مربوط به مناطق در معرض خشک شدن بر اثر فرسایش آبی و ۲۵ درصد در معرض فرسایش بادی است.