همشهری‌آنلاین - رسول بهروش: این دوست‌داشتنی‌ترین اتفاق بد دنیای فوتبال برای ما ایرانی‌ها بود. چهارشنبه‌شب گذشته اگرچه سلطنت ۱۸ ساله علی دایی در جدول برترین گلزنان ملی فوتبال جهان به پایان رسید، اما رقم خوردن این اتفاق به‌دست ستاره‌ای همچون کریس رونالدو، اعتباری مضاعف به فوتبال ایران و ستاره نامدارش علی دایی بخشید. چهارشنبه‌شب ما شکست‌خورده‌ای بودیم، در اوج ظفر. مغلوبی که از فتح‌الفتوحش لذت می‌برد!
چه‌کسی بهتر از کریس؟
علی کریمی در وصف خوش‌اقبالی علی دایی می‌گوید: «انگار او را خدا بغل کرده است.» چه اتفاق قشنگی؛ چه جایی در دنیا می‌تواند امن‌تر از آغوش خداوند باشد؟ دایی البته به هر چه رسیده با تلاش و پشتکار بوده، اما گاهی هم بخت و اقبال به کمکش آمده است. اصلا همین که رکورد گل‌های ملی شهریار را یکی مثل کریستیانو رونالدو می‌شکند، خودش از پیشانی بلند دایی است. فرض کنید این رکورد را مثلا علی مبخوت اماراتی می‌شکست؛ در این صورت بازتاب ماجرا به اندازه یک‌دهم هیاهوی رسانه‌ای اخیر هم نمی‌شد. رونالدو اما ورزشکار جذابی است و با چندصد میلیون دنبال‌کننده اینستاگرامی به هر چه نزدیک می‌شود، خبر درست می‌کند. به یاد بیاورید که همین چند روز پیش کنار گذاشته شدن بطری کوکاکولا از سوی کریس، ضرری ۴ میلیارد دلاری به این برند زد. گاهی این آدم‌ها هستند که به اعداد و اتفاقات هویت ویژه می‌دهند. مثلا شاید در تمام جهان هیچ‌کس غیراز خود گرد مولر نمی‌دانست که رکوردی برای گلزنی در مسابقات یک سال تقویمی وجود دارد، اما وقتی لیونل مسی به این حد نصاب رسید، همه یاد مولر افتادند. صد البته اعتبار گل‌های زده ملی بیش از اینهاست، اما به هر حال رقابت رونالدو با دایی، سهم زیادی در دوباره دیده شدن شهریار ایرانی داشت.
۲ روح در یک بدن
بدون تعارف فاصله فنی بین علی دایی و کریستیانو رونالدو بسیار زیاد است، اما آنها در زمینه شخصیتی بسیار به هم نزدیک هستند. درمورد هر ۲ نفر نخستین چیزی که به ذهن متبادر می‌شود، تلاش و پشتکار است. نه دایی در ایران و نه رونالدو در جهان، بهترین استعدادهای موجود نبودند، اما آنقدر تلاش کردند تا نامی جاوید از خود به جا گذاشتند. سوپراستارهایی مثل لیونل مسی یا علی کریمی، بیشتر «جوششی» حساب می‌شوند، اما دایی و رونالدو از تبار ستاره‌های «کوششی» هستند. دایی سخت تلاش و تمرین کرد تا تمام ظرفیت بالقوه‌اش در مستطیل سبز را به فعل برساند. رونالدو هم امروز مشغول همان کار است.
تصویر یک ایرانی جنتلمن
توصیف اینکه چقدر پاسکاری اینستاگرامی بین علی دایی و کریس رونالدو لذتبخش بود، غیرممکن است. همه غرق در غرور شدیم وقتی شهریار فوتبال ایران بلافاصله بعد از رسیدن کریس رونالدو به رکوردش، آن پیام کوتاه تبریک را نوشت. این حس خوشایند صدچندان شد وقتی ستاره پرتغالی با پاسخی موقر، به پست دایی واکنش نشان داد. در پس‌زمینه همه اینها، این نام گرامی «ایران» است که می‌درخشد. بسیاری از مسافران ایرانی خارج از کشور روایت می‌کنند که خیلی جاها مردم میزبان نام کشورمان را با علی دایی شناخته‌اند. شاید ۱۵ سال بعد از بازنشستگی شهریار، کم‌کم اسم او در حال کمرنگ شدن بود، اما حالا تاریخ‌سازی رونالدو یک‌بار دیگر اسم اسطوره ایرانی را سر زبان‌ها می‌اندازد. نفس شهرت البته به اندازه «نیکنامی» مهم نیست. آنچه ارزش اتفاقات اخیر را مضاعف می‌کند، چهره نجیبانه‌ای است که علی دایی از یک شهروند ایرانی به نمایش گذاشت. او با اینکه در یک رقابت ورزشی شکست خورد، در نهایت ادب و احترام به حریفش تبریک گفت. تازه ما ایرانی‌ها خوب می‌دانیم که دایی به‌شدت «مسی‌باز» است و رونالدو سلیقه اول او نیست! سؤال اینجاست که مسئولان کشور چقدر در حوزه دیپلماسی، سیاسی، فرهنگی، هنری و اجتماعی باید هزینه کنند تا این موج خبری مؤثر به سود کشورمان به‌وجود بیاید؟ دایی اما این موهبت را مفت و مجانی به سرزمین پدری‌اش بخشید و لابد به پاس همین سخاوت است که از ۲ سال پیش ممنوع‌الکار شده!
امروز بکاری فردا درو می‌کنی
اتفاق رخ‌داده برای علی دایی اما نشان داد ممکن است شما یک روز درست کار کنی و نهایت زحمتت را بکشی، اما به اندازه کافی دیده نشوی. با این حال فردا خیلی‌ها یاد ارزش کارت خواهند افتاد و از تو به نیکی و بزرگی یاد خواهند کرد. روزی که علی دایی رکورد گل‌های ملی فوتبال جهان را شکست، حتی فدراسیون وقت نمی‌دانست چه خبر شده. افکار عمومی هم در نهایت خست و خشکدستی، ساده‌انگارانه از کنار این اتفاق مهم گذشتند و حتی از عرض تبریک به شهریار هم دریغ کردند. تبریک هیچ؛ رکوردش را دستمایه جوک‌های فراوان کردند و گفتند همه گل‌هایش را به مالدیو و گوام زده است. حالا اما رونالدو، همان رکورد را با گلباران کردن تیم‌های قوی و ضعیف اروپایی تکرار کرده و طوری اسم دایی را سر زبان‌ها انداخته که بدترین خواب‌زده‌ها هم هوشیار و آگاه شدند. این بار، این بزرگ‌ترین رسانه‌های دنیا بودند که از دایی نام می‌بردند و او نیازی به یک لوح تقدیر از فدراسیون همیشه در خواب فوتبال نداشت. این رکوردشکنی اگرچه به نام رونالدو بود، اما بیش از خود ستاره پرتغالی به کام شهریار ایرانی شد. نوش‌جان اسطوره!