همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی
نکته اینجاست که مسلمان امسال به‌کار سایپا نیامد و مثل تیم‌های قبلی‌اش در ۳ فصل گذشته، تنها پول برندش را گرفت. او با نظر برانکو ایوانکوویچ از پرسپولیس کنار گذاشته شد و گذر زمان هم نشان داد این تصمیم اشتباه نبوده است. برانکو البته در طول دوران حضورش روی نیمکت سرخپوشان، تصمیمات درست دیگری هم از این دست اتخاذ کرده بود.
ماجرای مسلمان
محسن مسلمان پس از ۳ فصل حضور موفقیت‌آمیز در پرسپولیس از میانه‌های لیگ هفدهم با برانکو ایوانکوویچ دچار مشکل شد و سرمربی کروات سرخپوشان هم او را روی نیمکت نشاند. هفته‌ها کار هواداران پرسپولیس شده بود اینکه هر زمان تیم‌شان عقب می‌افتاد یا کار گره می‌خورد، نام مسلمان را صدا بزنند. با این حال لجبازی‌های برانکو معروف بود و تحت‌تأثیر فضا قرار نمی‌گرفت. در پایان آن فصل و پس از دومین قهرمانی پیاپی سرخ‌ها، برانکو مسلمان را در لیست مازاد قرار داد و داستان تمام شد. بعدها حضور بی‌اثر این هافبک خلاق در ذوب‌آهن، سپاهان و حالا هم سایپا نشان داد حق با مربی کروات بوده است. حاشیه محسن بر متن کار او می‌چربید و بین این دو نفر آنکه از جدایی آسیب دید، مسلمان بود نه پرسپولیس.
داستان رامین رضاییان
رضاییان از نظر فنی یکی از بهترین مدافعان کناری فوتبال ایران و شاید هم آسیا به شمار می‌رود. کیفیت فنی او واضح است و نیازی به توضیح ندارد، اما در بعد اخلاقی و انضباطی رامین نتوانست خودش را مدیریت کند و کار رسید به جایی که امروز حتی یک عکس از او در هیچ‌یک از جشن‌های قهرمانی پرسپولیس وجود ندارد. رضاییان ابتدای لیگ شانزدهم برانکو و پرسپولیس را پیچاند و راهی لیگ ترکیه شد. بعد هم که با هزار وساطت به تیم برگشت، برانکو مدت‌ها این بازیکن را نیمکت‌نشین کرد. وقتی تازه رامین داشت به ترکیب اصلی برمی‌گشت، داستان درگیری او با علی علیپور به‌وجود آمد و ایوانکوویچ برای همیشه رضاییان را حذف کرد. خیلی‌ها آن زمان حفظ علیپور و حذف رامین را منطقی نمی‌دانستند، اما بعدها هر چقدر مهاجم آرام و پرتلاش سرخپوشان به‌کار این تیم آمد، رامین اسیر حواشی شد. او البته در جام‌جهانی هم بازی کرد، اما در فاز باشگاهی بدترین انتخاب‌های ممکن را داشت و در عرصه ملی هم حالا برای همیشه کنار رفته؛ تصمیمی که نمی‌تواند بی‌ارتباط با حواشی اخلاقی عجیب این بازیکن باشد.
دفع شر پیام صادقیان
برانکو یکی از نخستین کسانی بود که خروج پیام صادقیان از ریل را تشخیص داد و او را کنار گذاشت. اگر حمید درخشان حاضر بود بی‌انضباطی‌های این بازیکن و خمیازه کشیدن‌هایش سر تمرین را تحمل کند و دم نزند، برانکو از این باج‌ها به کسی نمی‌داد. شاید بعضی بگویند بهتر بود ایوانکوویچ کمی مماشات می‌کرد و برای احیای صادقیان وقت و انرژی می‌گذاشت، اما هر چقدر امثال دایی و کریمی و منصوریان از این پروژه جواب گرفتند، برانکو هم خیر می‌دید!
حکایت علیرضا حقیقی
مربیان همیشه برای آینده باشگاه میراث خوب و بد به جا می‌گذارند. اثرگذاری یک مربی فقط محدود به دوران حضور خودش نیست، بلکه گاهی انتخاب‌های او آینده باشگاه را می‌سازد یا می‌سوزاند. به‌عنوان مثال شاید برانکو قهرمانی لیگ پانزدهم را به سوشا مکانی باخت؛ گلری که از زمان حضور دایی و درخشان برای او به ارث مانده بود. خود برانکو هم می‌توانست علیرضا حقیقی را بگیرد و برای مربیان بعدی به یادگار بگذارد، اما در مقابل این پیشنهاد مقاومت کرد. موضوع به پنجره زمستانی لیگ هجدهم برمی‌گردد. این آخرین نقل‌وانتقالات سرخپوشان زیرنظر ایوانکوویچ بود و چون احتمال ترانسفر بیرانوند در پایان فصل شدت گرفته بود، مدام اسم حقیقی را اطراف پرسپولیس مطرح می‌کردند. برانکو اما در یک کنفرانس خبری آب پاکی را روی دست همه ریخت و گفت: «تا جایی که می‌دانم حقیقی ۴ سال است جایی بازی نکرده. به او احترام می‌گذارم، اما این دروازه‌بان را نمی‌خواهم.» با توجه به چیزهایی که بعدا از حقیقی دیدید، به‌نظرتان تصمیم برانکو درست بود یا غلط؟ قضاوت در این مورد زیاد سخت نیست!