3 ژوئیه 1974
«سایوز-14» با دو کیهان‌نورد به نام‌‌های «پاول پاپویچ» و «یوری آرتیوخین» به فضا پرتاب شد. این ناو 3 روز بعد به سالیوت-3 پیوست. کیهان‌نوردان در این ایستگاه به آزمایش‌‌های علمی و فنی مختلفی دست زدند. کارشناسان این پرواز را در رده سفر‌‌های فضایی با هدف‌‌های تجسسی قرار دادند.
آرتیوخین و پاپویچ پس از سفری که 15 روز و 17 ساعت و 30 دقیقه طول کشید، در 140 کیلومتری «دژکازگان» فرود آمدند.
26 اوت 1974
«گنادی سارافانف» و «لودیومین» با «سایوز-15» از سکوی شماره 1 مرکز پرتاب‌‌های کیهانی بایکونور به فضا پرتاب شدند. این دو تن ماموریت داشتند ناو خود را به سالیوت-3 متصل کنند و کار کیهان‌نوردان سایوز-14 را ادامه دهند. اما به علت بروز یک نقص فنی، آنها نتوانستند مأموریت خود را به اتمام برسانند و به زمین بازگشتند. ناو کیهانی سایوز- 15 پس از سفری که تنها 2 روز و 12 دقیقه طول کشید، روز 28 اوت در شرایط اضطراری، نخستین فرود شبانه شوروی را انجام داد.
2 دسامبر 1974
«آناتولی فیلیپچنکو» و «نیکلای روکاویشنیکف» با «سایوز-16» به فضا پرتاب شدند تا مراحل مختلف طرح پرواز مشترک «سایوز-آپولو» را آزمایش کنند. طبق برنامه‌ای که به تصویب رهبران کشورهای آمریکا و شوروی رسیده بود، کیهان‌نوردان این دو کشور باید در آینده به انجام آزمایش‌‌های مشترکی می‌پرداختند. مراحل این تحقیقات مشترک در جریان پرواز سایوز-16 تمرین شد. سفر این سفینه که 5 شبانه روز و 22 ساعت و 23 دقیقه در مدار بود، نشان داد که همه سامانه‌‌ها به خوبی می‌توانند از عهده ماموریت تاریخی پرواز مشترک سایوز- آپولو بر بیایند. ناو کیهانی سایوز-16 سرانجام روز 8 دسامبر در 300 کیلومتری شمال دژکازگان قزاقستان به زمین نشست.
11 ژانویه 1975
«الکسی گوبارف» و «گئورگی گرچکو» با «سایوز-17» به فضا پرتاب شدند و یک روز بعد به «سالیوت-4» پیوستند. آنها جمعاً حدود یک ماه در آزمایشگاه مداری به سر بردند و آزمایش‌‌های متعددی بخصوص در زمینه‌‌های ستاره‌شناسی و زیست‌شناسی انجام دادند. گوبارف و گرچکو روز 9 فوریه به زمین بازگشتند و در 110 کیلومتری «تسلینوگراد» فرود آمدند.