به گزارش همشهری آنلاین به نقل از دیلی تلگراف یک گروه بین‌المللی پژوهشگران با استفاده از تلسکوپ‌های پرقدرت پرتو-ایکس به بررسی سیاهچاله عظیمی پرداختند که در فاصله ۸۰۰ میلیون سال نوری در مرکز یک کهکشان دوردست قرار دارد.
این پژوهشگران شاخص‌های معمول یک سیاهچاله را دیدند، اما علاوه نوری- به شکل پرتوهای ایکس- را شناسایی کردند که از آن طرف سیاهچاله ساطع می‌شد.
سیاهچاله‌ها هنگامی متولد می‌شوند که یک سیاره عظیم منفجر می‌شود و به صورت یک ابرنواختر در می‌آید و روی خودش سقوط می‌کند. این روند یک جرم فوق‌العاده متراکم ایجاد می‌کند که هر چیزی را که در اطرافش باشد فرومی‌بلعد و بنابراین ناممکن است نوری را از یک پشت سیاهچاله دید.
اما نظریه نسبیت عمومی اینشتین در سال ۱۹۱۵ پیش‌بینی کرده بود که کشش گرانشی سیاهچاله‌های آنقدر شدید است که خود بافتار فضا را در هم می‌پیچد و باعث پیچش میدان‌های مغناطیسی و خم شدن نور می‌شود.
در نتیجه، بر مبنای نظریه اینشتین می‌تواند امواج نوری ساطع‌شده از پشت سیاهچاله را دید، زیرا میدان‌های مغناطیسی اعوجاج‌یافته مانند آینه عمل می‌کند.
کارشناسان در آن هنگام این نظریه را پذیرفتند اما تازه اکنون است که به یمن تلسکوپ‌های مدرن و ایجاد ابزارهای بسیار حساس می‌توان به طور مستقیم این پدیده را مشاهده کرد.
دان ویلکینز، اخترفیزیکدان در دانشگاه استنفورد در حال بررسی مکانیک عمل سیاهچاله در جدا کردن اتم‌ها و الکترون‌های اجرامی که می‌بلعد و تولید شدن پرتوهای ایکس به دنبال آن بود. او هنگامی بررسی داده‌ها آنچه را انتظار داشت، دید. پرتوهای ایکس ساطع‌شده به سوی زمین از مرکز سیاهچاله، اما او «پژواک‌های» غیرمنتظره پرتو ایکس را مدت کوتاهی پس از تابش اصلی مشاهده کرد.
به گفته او، این «پژواک‌های نوری» پرتواهای ایکسی هستند که از از آن طرف سیاهچاله که در جهت مخالف زمین قرار دارند، منشا می‌گیرند، اما میدان مغناطیسی درهم‌پیچیده سیاهچاله مانند آینه‌ای آنها را به سمت مخالف بازتاب می‌دهد.
این یافته‌ها که در ژورنال علمی «نیچر» منتشر شده است، بار دیگر ثابت می‌کند که اینشتین درست می‌گفت و شاهدی دیگر در تایید نظریه عمومی نسبیت اینشتین به دست می‌آید.