همشهری‌آنلاین - هیوا یوسفی
یک روز بی‌مدال دیگر برای کاروان ایران در المپیک. آیا این جمله کوتاه، توصیف درستی از همه اتفاقاتی است که جمعه در توکیو افتاد؟ کافی است به فرزانه فصیحی فکر کنید. او آنگونه که خودش می‌گوید تا همین چندماه پیش هم، دویدن در المپیک، برایش رؤیایی دست‌نیافتنی بود. دیروز صبح به وقت توکیو، فرزانه رویایش را در بیداری دید. او نخستین دختر ایران است که پس از ۵۷ سال در ۱۰۰متر، جذاب‌ترین ماده دوومیدانی المپیک مسابقه می‌دهد.
مسابقه مقدماتی‌اش به وقت توکیو ۹ و ۷ دقیقه صبح استارت خورد. بدنش هنوز بیدار نشده بود، اما به راحتی استارت زد و زودتر از رقبایش از خط پایان گذشت. حالا یک دختر ایرانی توانسته بود به جدول اصلی مسابقات ۱۰۰متر المپیک راه پیدا کند. اگر می‌توانست در مسابقه بعدی هم که ۳ساعت بعد برگزار می‌شد، یکی از ۳نفری باشد که زودتر از خط پایان رد می‌شوند، به نیمه‌نهایی می‌رسید؛ کاری دشوار که رکوردها نشان می‌داد شدنی نیست. فرزانه فصیحی به نیمه‌نهایی نرسید، اما وقتی روبه‌روی خبرنگاران ایستاد، لبخند زد. گفت اتفاقی که دوست داشته نیفتاده، با وجود این فکر می‌کند این نه پایان، که یک آغاز خواهد بود.
همزمان با فرزانه یا شاید کمی زودتر، نازنین ملایی، در فینالB مسابقه‌های روئینگ تک‌نفره المپیک، قایقش را به آب انداخت. او هم یکی از هزاران دختر ایرانی است که مثل فرزانه فصیحی و هانیه رستمیان و دیگران سرسختانه خودش را به المپیک رسانده است. نازنین در این مسابقه پنجم شد و در مجموع بین ۳۶قایقران روی پله یازدهم ایستاد. توماس باخ، رئیس کمیته بین‌المللی المپیک، ساعت مچی به نازنین هدیه داد. او گفت خوشحال است که برای نخستین‌بار یک دختر آسیایی از کشوری غیر از چین به فینال می‌رسد.
دیروز روز فرزانه و نازنین بود. حتی روز هانیه رستمیان، تیراندازی که در نهایت روی پله بیست‌وهشتم مسابقه‌های تپانچه ۲۵متر دقت و سرعت ایستاد. این ۳نفر در حالی به المپیک رسیده‌اند که شرایط‌شان با بسیاری از رقبا قابل مقایسه نبود. با وجود ناکامی در رسیدن به مدال، این دختران دست پر به ایران بازخواهند گشت. فرزانه می‌گوید: «این راه تازه آغاز شده و حالا بیشتر از همیشه مطمئن شده که رقبایش شکست‌ناپذیر نیستند.» نازنین هم می‌گوید: «امیدوارم توانسته باشم به دختران و زنان ایران بگویم که برای ما غیرممکن وجود ندارد. می‌توانیم به المپیک برسیم و در اینجا بدرخشیم.»