به گزارش همشهری آنلاین، ایسنا به نقل از سایکولوژی نیوز نوشت: فرزندپروری در دوران همه‌گیری کرونا تا حد زیادی چالش‌برانگیز بوده است. بااین‌حال، با گذشت یک سال و نیم از آغاز همه‌گیری، تحقیقاتی ارائه می‌شود که می‌تواند به ما کمک کند تا دریابیم کدام شیوه والدین در دوران همه‌گیری باعث شکوفایی خانواده‌ها در این شرایط سخت شده است.
یافته‌ها نشان داد که در دوران همه‌گیری، استقلال بیشتر به کودکان (آزادی در انتخاب) با بهبود رفاه والدین، فرزندان و خانواده ارتباط دارد. والدینی که به فرزندان خود استقلال بیشتری داده بودند، عنوان کردند که فرزندان آنان از نظر احساسی بهتر عمل کرده، نیازهای خودشان را به میزان بیشتری برآورده می‌کنند و خانواده آنان از نظر احساسی ارتباط بهتری باهم دارند. به‌طور خاص، این مطالعه نشان داد که فرزندپروری شامل «انتخاب در محدوده معینی» در این زمان استرس‌زاست.
این تحقیق شامل ۴۹۶ کودک مدرسه‌ای (۶ تا ۱۹ سال) آلمانی از ماه مارس تا آوریل ۲۰۲۰ بود. والدین در این مطالعه در طول چند هفته، روزانه شیوه‌های فرزندپروری خود را گزارش کردند. البته فشارهای زیادی برای والدین در زمینه پاسخ‌گویی، درگیری و حساسیت وجود داشت اما نتایج نشان می‌دهد، ممکن است گاهی والدین در مقابل فرزندان به عقب‌نشینی نیاز داشته باشند. به عبارت دیگر، اجازه دادن به فرزندان برای انتخاب در صورت امکان، به نفع فرزندان و والدین در دوران استرس‌زاست.
بسیاری از ما در طول بیماری همه‌گیر شیوه‌های فرزندپروری اتخاذ کرده‌ایم که قصد داریم حتی بعد از پایان این دوران نیز آن را حفظ کنیم. این شیوه‌ها می‌تواند شامل صبر، قدردانی و استقلال باشد. بنابراین می‌توانیم از همه‌گیری درس بگیریم و به فرزندان خود اجازه دهیم در آینده استقلال بیشتری داشته باشند. در ذیل به برخی از این روش‌ها اشاره شده است.
در صورت امکان به فرزندان خود اجازه انتخاب دهید، برای مثال انتخاب لباس، صبحانه و یا وسیله بازی.
به فرزندان خود اجازه دهید اشتباه کنند و در مورد اهمیت یادگیری از اشتباهات صحبت کنید.
اجازه دهید فرزند شما عواقب طبیعی انتخاب‌های خود را تجربه کند.
به فرزندان خود زمان دهید تا احساسات خود را پردازش و پس از آرامش با آنان در حل مسئله مشارکت کنند.
طی بازی از آموزش، تصحیح یا پرس‌وجو با سوالات مکرر (در صورت لزوم) با فرزندان خود اجتناب کنید. در صورتی که بازی مطابق برنامه پیش نرود، از هدایت مکرر توجه کودک خود یا اطمینان خاطر به فرزند خود اجتناب کنید.
به‌طور خودکار مشکلات فرزندان خود را برطرف نکنید، به مشکلات فرزندان خود گوش دهید و از آنان بپرسید که چگونه این مشکل را برطرف می‌کنند و اجازه دهید که در این مورد تلاش کنن و حتی‌الامکان به تنهایی آن را بفهمند.