المپیک همیشه پر از خبر است. خبرهای خوب، خبرهای بد، خبرهای شگفت‌انگیز، خبرهای دراماتیک و حتی گاهی خنده‌دار. ۱۱هزار و ۹۰ ورزشکار در ۳۳ رشته‌ی ورزشی با هم رقابت می‌کنند و این یعنی ۱۱هزار و ۹۰ داستان خواندنی در المپیک ۲۰۲۰ توکیو وجود دارد. طبیعی است که نمی‌شود درباره‌ی تمام این قصه‌ها حرف زد و نوشت، اما می‌شود به برخی از تاریخی‌ترین و جذاب‌ترین این مدال‌ها پرداخت. پس در این دو صفحه همراه ما باشید.
دیگر شبیه یک افسانه شده؛ بیش‌تر از آن‌که عجیب باشد، ترسناک است!
شاید باورتان نشود اما مورد عجیب تیم تیر و کمان بانوان کره‌ی جنوبی، از آن موارد عجیب و شگفت‌انگیز المپیک است که شبیه یک طلسم همیشگی شده. بانوان کره‌ای از المپیک ۱۹۸۸ تا امروز، ۹ دوره‌ی پیاپی است که قهرمان می‌شوند و امسال هم مثل ۳۳سال گذشته، مدال طلا تنها به آن‌ها تعلق داشت. و حالا باید فکر کنیم، یعنی روزی خواهد رسید که این طلسم بکشند؟
این‌که نوجوان باشی و در اولین دوره‌ی مسابقات اسکیت‌برد در المپیک حضور داشته باشی به خودی خود هیجان‌انگیز است، اما وقتی در ۱۳سالگی مدال طلای المپیک را به‌دست بیاوری، دیگر شگفت‌انگیز است!
«مامیجی نیشیا»، دختر ۱۳ساله‌ی ژاپنی اولین قهرمان این رقابت‌ها در رشته‌ی اسکیت‌برد خیابانی زنان لقب گرفت و مدال‌های نقره و برنز هم به ترتیب به«رایسا لیال» ۱۳ساله از برزیل و «فونا ناکایاما» ۱۶ساله از ژاپن تعلق گرفت تا کل سکوی قهرمانی در این رشته‌ی نوپا، به دختران نوجوان اختصاص یابد.
«فلورا دافی»، ورزشکار ۳۳ساله‌ی اهل برمودا توانست اولین مدال تاریخ این کشور در المپیک را به ارمغان بیاورد. او در المپیک ۲۰۲۰ توکیو توانست مدال طلای ورزش سه‌گانه (شنا، دوچرخه‌سواری و دو) را به دست بیاورد و نامش را در تاریخ ثبت کند.
برمودا، مجمع‌الجزایری در شمال اقیانوس اطلس با حدود ۶۷هزار نفر جمعیت، یکی از کم‌جمعیت‌ترین کشورهایی است که موفق شده مدال طلای المپیک را کسب کند.
واکنش احساسی و اشک‌های بی‌امان «هیدیلین دیاز»، بانوی وزنه‌بردار ۳۰ساله‌ی فیلیپنی، یکی از پربیننده‌ترین ویدیوها در شبکه‌های اجتماعی بود.
دیاز در مجموع با رکورد ۲۲۴ کیلوگرم در دسته‌ی ۵۵ کیلوگرم، رکورد المپیک را شکست و طلای مسابقات المپیک توکیو را از آن خود کرد. او پس از قهرمانی، عکس دست‌های تاول‌زده‌ی خود را در کنار مدال طلایش منتشر کرد تا همه با تمرین‌ها و زحمت‌هایی که برای این مدال کشیده آشنا شوند. به‌خصوص که مدت زیادی به‌خاطر محدودیت‌های ناشی از کرونا نتوانسته بود تمرین کند، اما در نهایت شگفتی آفرید و توانست اولین مدال طلای تاریخ فیلیپین در المپیک را از آن خود کند.
بهار امسال که «آرتور دالالویان»، ژیمناست ۲۵ساله‌ی روسیه مشغول تمرین برای رقابت‌های قهرمانی اروپا بود، دچار مصدومیتی وحشتناک شد و به‌دلیل پاره‌شدن رباط آشیل پایش به‌نظر می رسید بازی‌های المپیک را هم از دست داده باشد.
اما او پس از جراحی و برخلاف تمام پیش‌بینی‌ها بازگشتی معجزه‌آسا داشت و یکی از مهره‌های کلیدی تیم ژیمناستیک مردان روسیه در المپیک شد و مدال طلا را از آن خود کرد.
پنج سال پیش نخست‌وزیر فیجی پس از قهرمانی ورزشکاران این کشور در راگبی هفت‌نفره، روز قهرمانی را به‌عنوان تعطیل رسمی اعلام کرد. حالا و پس از پنج سال دوباره فیجی موفق شد در بازی پایانی نیوزیلند را شکست دهد و برای دومین‌بار بر سکوی قهرمانی المپیک بایستد. این دو مدال طلا، تنها دستاورد این کشور حوزه‌ی اقیانوسیه با حدود ۹۰۰هزار نفر جمعیت است.
«کریستف میلاک» شناگر ۲۱ساله‌ی مجارستانی در شنای ۲۰۰ متر پروانه توانست هم مدال طلا را به دست بیاورد و هم رکورد «مایکل فلپس»، شناگر افسانه‌ای آمریکا را بکشند.
او در مسابقه‌ی پایانی، زمان یک دقیقه و ۵۱ ثانیه و ۲۵ صدم ثانیه را به‌نام خود ثبت کرد و رکورد المپیک را شکست. او پیش از این مدال‌های بسیاری را از مسابقات جهانی و هم‌چنین المپیک نوجوانان ۲۰۱۸ به دست آورده بود، اما این اولین مدال طلای المپیک اوست. میلاک در رشته‌ی شنای ۱۰۰ متر پروانه هم حضور داشت و رقابت را تنها با ۲۳ صدم ثانیه به «کالب درسل»، حریف آمریکایی‌اش واگذار کرد و نقره گرفت.
جمهوری سن‌مارینو، کشوری بسیار کوچک در جنوب اروپا و شبه‌جزیره‌ی ایتالیاست که تنها ۳۳۶۰۰ نفر جمعیت دارد. احتمالاً همیشه نام این کشور را در مسابقات مقدماتی جام‌جهانی فوتبال یا یورو در اروپا شنیده‌اید؛ کشوری که معمولاً از رقبای اروپایی‌اش خیلی گل می‌خورد و بدترین شکست خود را در سال ۲۰۰۶ در مقابل آلمان با نتیجه‌ی ۱۳ بر صفر تجربه کرده است. اما در المپیک۲۰۲۰ اتفاقی تاریخی برای این کشور کوچک و کم‌جمعیت افتاده است.
«الساندرا پریلی»، تیرانداز ۳۳ساله‌ی سن‌مارینو موفق شد مدال برنز رشته‌ی تراپ یا تیراندازی به اهداف پرتابی را کسب کند. به این ترتیب سن‌مارینو با عبور برمودا به کم‌جمعیت‌ترین کشور صاحب مدال المپیک تبدیل شد.
«سانیسا لی» دلایل زیادی داشت که مثل هم‌تیمی‌اش «سیمون بایلز» از رقابت‌های المپیک کناره‌گیری کند.
او از خیلی پیش‌تر و در دوران قرنطینه قصد داشت که به کلی از ژیمناستیک کناره‌گیری کند. او روزهای سختی را پشت سر گذاشته بود و تحمل شرایط سخت برایش غیرممکن بود؛ درد مزمن ناشی از شکستگی قدیمی پایش، مرگ دو تن از اعضای خانواده‌اش در اثر ابتلا به کرونا و هم‌چنین روند کند بهبود پدرش پس از تصادف سختی که داشت، این ژیمناست نوجوان ۱۸ساله‌ی آمریکایی را به شدت ناامید کرده بود.
بازی‌های توکیو بسیار دور به‌نظر می‌رسید و ایستادن روی سکوی اول از آن هم دورتر. اما او موفق شد نخستین طلای المپیکش را در سخت‌ترین روزهای زندگی‌اش به‌دست آورد و جشن و شادمانی را به اعضای خانواده‌اش هدیه دهد.