به گزارش همشهری آنلاین به نقل از دیسکاور مگزین، ما در جایگاه نامعلومی نسبت به آداب احوالپرسی قرار داریم. بسته به محل زندگی و البته با در نظر گرفتن واکسیناسیون کرونا، مشخص نیست که آیا اجازه داریم طرف مقابل را در آغوش بگیریم یا نه.
با این حال بسیاری از ما بعد از بیش از یک سال قرنطینه و فاصله فیزیکی، مشتاق یک آغوش گرم هستیم. به گفته کارشناسان، انسان‌ها از نظر بیولوژیکی به لمس نیاز دارند و یک بغل طولانی خوب یکی از بهترین راه‌ها برای بدست آوردن آرامش است.
سوزان دگسس وایت، پروفسور و محقق روابط اجتماعی در دانشگاه ایلینوی شمالی می‌گوید نیاز ما به آغوش، به دوران تلاشِ گونهء انسان برای زنده ماندن برمی‌گردد. در زمان تولد ما نمی‌توانیم از خودمان مراقبت کنیم و برای زنده ماندن باید در یک آغوش راحت قرار بگیریم و سپس با موجی از هورمون‌های خوب که از یک آغوش امن نشأت گرفته پاداش می‌گیریم.
وایت می‌گوید: «هنگامی که ما شخصی را در آغوش می‌گیریم، اکسی توسین، هورمون پیوند، و همچنین سروتونین و اندورفین آزاد می‌شود.» این پیوند و احساس نقش تکاملی مهمی دارد زیرا برای انسان‌ها، امنیت، ابتدا در گروه‌های کوچک و سپس در جوامع، نقش مهمی برای بقا دارد.
ارتباط‌های نزدیک به ساختن تمدن کمک کرده و در نتیجه مغز ما به یکدیگر نیاز دارد، وقتی این تماس را از دست می‌دهیم، پیامدهای روانی دارد. وایت تصریح کرد: «وقتی نمی‌توانیم یکدیگر را بغل کنیم، این هورمون‌های خوب به اندازه لازم ترشح نمی‌شوند.»
این نیاز به قدری در ما عمیق است که طی یک سال گذشته و به دلیل بیماری کووید-۱۹ بسیاری از افراد به دلیل آنچه که وایت آن را «محرومیت از لمس» می‌نامد دچار افسردگی و اضطراب شده‌اند. در ابتدا این بیماری در خانه‌های سالمندان خود را نشان داد و با گذشت زمان، مانند خود بیماری همه گیر، به جامعه گسترش یافت.
ما احتمالا متوجه این نیستیم که از خوشامدگویی به دوستان و خانواده خود چه چیزی به دست می‌آوریم؛ تنها لذت معاشرت را تجربه می‌کنیم اما زمانی که از این تجربیات محروم شدیم احساس درد و ناراحتی کردیم. تماس آرنج‌ها یا سلام هوایی کافی نیست. بغل کردن دارای اثر کاهشی بر استرس است که حتی می‌تواند ما را از بیماری‌ها و عفونت‌های مزمن حفظ کند.
برخی از ما در خانواده‌های رسمی‌تر رشد کردیم که در آغوش گرفتن رایج نبوده؛ برخی حتی ممکن است سوءاستفاده و بدرفتاری‌هایی را تجربه کرده باشند اما با این وجود، وقتی کودکان لمس سالم را تجربه نمی‌کنند، ممکن است بر کیفیت رشد آنها تأثیر بگذارد.
(در نسخه انگلیسی این گزارش به مقالاتی علمی در سی‌دی‌سی، سایکالوژیکال ساینس و برخی دیگر از نشریات علمی ارجاع داده شده است.)