و ما نگران کودکان و نوجوانان افغانستانی هستیم. سال‌های طولانی است که افغانستان در جنگ و ناآرامی است. کودکان و نوجوانان افغان به‌خاطر شرایط سخت، آسیب‌های جدی دیده‌اند و از تحصیل بازمانده‌اند؛ و از زندگی درصلح... کاش روی آرامش ببینند.
دوم: این‌روزها برای ما که بیش‌تر وقتمان را در خانه‌ها می‌گذرانیم، پنجره‌ها تشخص یافته‌اند و خیلی مهم شده‌اند. راستی شما در خانه چه می‌کنید؟ برنامه‌ی خاصی برای ورزش در خانه دارید؟ خوشحال می‌شویم خلاقیت‌هایی را که در خانه برای گذران دوران کرونا و قرنطینه دارید، برای دوچرخه بنویسید.
به ما بگویید؛ از برنامه‌های ورزشی، هنری و کتاب‌خوانی‌تان. اهل آشپزی هم هستید؟ در کار خانه با پدر و مادر مشارکت می‌کنید؟ بیاییدکاری کنیم که همه‌اش سر در گوشی و تبلت و رایانه نباشیم و کمی در فضای واقعی زندگی کنیم.
درباره‌ی زندگی طبیعی بگویید؛ بهانه‌های کوچک خوش‌بختی. آیا در خانه گلدان کوچکی دارید؟ آیا پرنده‌ها در ایوان خانه‌ی شما لانه‌کرده‌اند؟ آیا شکل ابرها از پشت پنجره، دنیای خیال‌انگیزی برایتان ترسیم نمی‌کند؟ چگونه از پس غول نگرانی‌ها برمی‌آیید؟
سوم: چرا سریال ترسناک کرونا به قسمت پایانی نمی‌رسد؟ البته یکی از دلیل‌هایش این است که ما بزرگ‌ترها پروتکل‌های بهداشتی را رعایت نمی‌کنیم! با این اوضاع معلوم نیست مدرسه‌ها امسال هم حضوری باشد؛ اگر چه گفته‌های ضد و نقیض می‌شنویم، اما هنوز وضعیت مدرسه‌ها دقیقاً مشخص نیست.
شما به بزرگ‌ترها بگوئید: «کرونا را جدی بگیرند!»
تاریخ انتشار: ۴ شهریور ۱۴۰۰ - ۰۹:۲۱
طوبا ویسه: اول: این‌روزها خبرهای افغانستان در صدر خبرهای جهان قرار گرفته است. تغییرات زیادی رخ داده و تعدادی از مردم افغانستان مجبور به ترک وطن شده‌اند. خب در بین آن‌ها کودکان و نوجوانان هم هستند که بیش‌ترین آسیب را می‌بینند.