در واقع پژوهش‌ها نشان داده‌اند که تاثیر پیری محدود به ایجاد چین و چروک نیست، کل شکل صورت ما واقعا با افزایش سن تغییر می‌کند.
اما علت این از دست رفتن قرینگی صورت با افزایش سن چیست؟
پژوهشی که در سال ۲۰۱۸ در «ژورنال جراحی پلاستیک و ترمیمی» بوسیله دکتر هلنا تیلور، استادیار جراحی در بیمارستان مونت اوبورون وابسته به دانشکده پزشکی هاروارد و همکارانش انجام شد، پاسخ‌های به این پرسش داد. این پژوهشگران با استفاده از عکاسی سه‌بعدی تصاویر دقیقی از صورت‌های ۱۹۱ فرد داوطلب در سنین ۴ ماهگی تا ۸۸ سالگی به دست آوردند. سپس از یک الگوریتم کامپیوتری برای محاسبه و تعیین کمی قرینگی صورت هر یک از این افراد استفاده کردند.
این بررسی نشان داد که رابطه‌ای خطی میان افزایش سن و از دست قرینگی صورت وجود دارد، اما جنسیت یا نژاد با ناقرینه شدن صورت ارتباطی نداشتند.
به نظر تیلور، توضیح احتمال این رابطه میان افزایش سن و ناقرینگی صورت این است نیروهای طبیعی که در طول زمان بر صورت ما تاثیر می‌گذارند، به طور یکسان عمل نمی‌کنند و همچنین چین و چروک‌ها و سایر تغییرات پوستی در جاهای متفاوت صورت به طور یکسان گسترش پیدا نمی‌کند. اگر پوست یک طرف صورت شما افتادگی پیدا کند، لزومی ندارد این افتادگی در طرف مقابل صورت به هما اندازه و سرعت ایجاد شود. این وضعیت در طول زمان باعث از دست رفتن قرینگی دو نیمه صورت می‌شود و البته این پدیده محدود به صورت نیست.
دکتر تیلور امیدوار است که چنین بررسی‌هایی به کار جراحان پلاستیک بیاید. به گفته او برخی از اختلالت مانند لب‌شکری (شکاف مادرزادی لب) نیاز به جراحی‌های متعدد در طول دوره طولانی زمانی دارند. اینکه هدف نهایی در جراحی‌ها چه وضعیتی باید باشد، به تصمیم فردی جراحان واگذار می‌شود، اما ممکن است این وضعیت در آینده تغییر کند.
به گفته تیلور، در آینده شاید با استفاده از داده‌های کمی مانند آنچه این بررسی به دست داد، بتوان بیمار را پیگیری کرد تا هنگامی که به طیف معمول برای جمعیت در آن سن و سال برسد و در این نقطه جراحی‌ها را متوقف کرد. به این ترتیب دیگر انتظار بر این است که قرینگی صورت فرد به قرینگی صورت یک نوزاد باشد و مقداری ناقرینگی قابل قبول خواهد بود.
منبع: لایوساینس