همشهری آنلاین:رسول بهروش
بدون تردید زیباترین تصویر به جا مانده از هفته دوم مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا، قابی بود که لیونل مسی را دراز کشیده پشت دیوار دفاعی پاری‌سن‌ژرمن نشان می‌داد. یکی از بهترین بازیکنان تاریخ با دستاوردهایی شبیه افسانه و قصه، زیر پای هم‌تیمی‌هایش خوابیده بود تا اگر کاشته منچسترسیتی زمینی زده شد، پاریس غافلگیر نشود. میلیون‌ها سطر در مورد این عکس نوشته شده است. حتی یکی مثل ریو فردیناند به وضوح گفته انجام چنین کاری درشان لیونل مسی نیست، اما ستاره آرژانتینی بین خودش و سایر بازیکنان فرقی نمی‌بیند. او پول می‌گیرد که به تیمش کمک کند؛ در هر نقش و جایگاهی باشد، مهم نیست.
راستش این است که وقتی این قاب را دیدم، خیلی چیزها از نظرم گذشت. یاد حسین حسینی افتادم که فصل گذشته با رشید مظاهری درگیر شد. چرا؟ چون رشید زودتر از او برنامه تمرینی را شروع کرده بود. حسینی می‌گفت من در استقلال قدیمی‌ترم و تمرین باید با من آغاز می‌شد. 2بازیکن جدل کردند و به قهر از تمرین بیرون رفتند. یاد شجاع خلیل‌زاده افتادم که در تمرین پرسپولیس به گابریل کالدرون گفته بود دفاع راست بازی نمی‌کنم. پیرمرد آرژانتینی هم در بازی با نفت مسجدسلیمان او را برای تنبیه روی نیمکت نشاند. پرسپولیس باخت و کالدرون تا یک قدمی اخراج پیش رفت. یاد مسعود شجاعی افتادم که در فینال جام حذفی مقابل استقلال از سوی سرمربی تراکتور تعویض شد، اما این تصمیم را نپذیرفت و در زمین باقی ماند. حتی در سال‌های دورتر می‌شود به علی دایی اشاره کرد که روزی از داور کارت گرفت و به او گفت:«خجالت نمی‌کشی به من اخطار می‌دهی؟»
شما هم لابد مثال‌های دیگری در ذهن دارید. تمام فوتبال ایران را بچلانی، از نظر جایگاه و افتخارات بین‌المللی و حتی گردش مالی حتی با بخش کوچکی از کارنامه لیونل مسی هم قابل مقایسه نیست. بعد اینجا بازیکنان متوسط ما، شان و جایگاهی برای خودشان قائل‌اند که آدم شاخ درمی‌آورد. انگار آسمان سوراخ شده و این حضرات پایین افتاده‌اند. کمی شل کنید رفقا؛ هر بازیکنی با هر کیفیت و اسم و آوازه‌ای فقط و فقط باید در خدمت تیم باشد و هر کاری در هر نقشی از دستش برمی‌آید باید برای موفقیت باشگاه انجام بدهد. این، هم حلالی نان سر سفره است و هم برخلاف تصورات کودکانه باعث بالا رفتن مقام و ارزش بازیکن می‌شود. همانطور که افتادگی مسی در پارک‌دوپرنس، ارزش او را از هر زمان دیگری بالاتر برد.