حالا ۱۴سال است که درنای امید از زیستگاه خود در سیبری از مسیر روسیه، قزاقستان و آذربایجان به فریدون‌کنار مازندران می‌آید و حدود چهار ماه در این منطقه می‌ماند و بعد به سیبری برمی‌گردد.سالانه بیش از یک میلیون قطعه پرنده‌ی مهاجر به مازندران سفر می‌کنند، ولی این درنا هرساله علاقه‌مندان زیادی را چشم‌انتظار نگه می‌دارد.
چرا این درنای زیبا تنها شد؟
در گزارش‌های مرتبط با درنای امید می‌خوانیم که درنای امید و جفتش، آخرین بازمانده از جمعیت درناها بودند که در سال ۱۳۸۷، مسافتی طولانی را از سیبری پرواز کردند و در فریدون‌کنار به زمین نشستند.
درناها پرندگانی تک‌همسری هستند. در آن‌زمان جفت ماده‌اش «آرزو» به‌دلایلی جان خود را از دست داد؛ خیلی‌ها معتقدند که شکار شده است. به این ترتیب و جفت نر، تنها ماند... دو سال بعد، دوباره جفت نر به ایران بازگشت.
سرگذشت درناها
درناهای سیبری سرگذشت غم انگیزی دارند. درناهای سیبری به سه جمعیت شرقی، مرکزی و غربی تقسیم می‌شوند و هرکدام مسیرهای متفاوتی را برای پرواز و مهاجرت انتخاب می‌کنند. درناهای گله‌ی مرکزی که در فصل سرد از سیبری به مناطق جنوبی و کشور هندوستان پرواز می کردند، منقرض شده‌اند.
خوش‌بختانه درناهای شرقی که از شرق سیبری به مناطق شرقی آسیا و چین پرواز می‌کنند هنوز جمعیت نسبتاً زیادی دارند.اما از جمعیت درنای سفید سیبری در گله‌ی غربی فقط درنای امید باقی مانده است که در ماه‌های گرم سال، یعنی بهار و تابستان در حاشیه رود اوب در غرب سیبری زندگی می‌کند.
اما یادمان باشد که این درنا به‌تنهایی برای ادامه‌ی نسل نمی‌تواند کاری کند، چون امید که قرار نیست تا ابد برود و بیاید.