در حقیقت آمبولانس‌های اولیه، بیمارستان‌های متحرکی بودند که به‌هنگام جنگ، به دنبال ستون ارتش حرکت می‌کردند و برای حمل مجروحان مورد استفاده قرار می‌گرفتند.
در اواخر قرن هجدهم، فرانسوی‌ها اولین وسایل حمل‌ونقل بیمار را به شکل آمبولانس ساختند و به کمک همین وسیله که شبیه کالسکه بود، مجروحان جنگی و بیماران را به بیمارستان حمل می‌کردند.
در طی جنگ‌های کریمه، در نیمه دوم قرن نوزدهم کالسکه‌های چهارچرخه‌ای ساخته شد که به وسیله انسان یا اسب رانده می‌شدند. این کالسکه‌ها کار انتقال بیماران به بیمارستان را انجام می‌دادند.
البته هنوز تا آن زمان، نیروی تربیت‌شده و خاصی برای کمک‌رسانی در مواقع اضطراری وجود نداشت و بیشتر کشورها به همین شکل، مجروحان و بیماران را حمل‌ونقل می‌کردند. در سال ۱۸۶۴، برطبق عهدنامه ژئو، قرار شد که نیروهای نظامی به خودروهائی که مشغول کمک‌رسانی به مجروحان هستند، آسیبی نرسانند.
اولین مؤسسه رسمی کمک‌رسانی به مجروحان در کشور انگلستان و در سال ۱۸۷۸ دائر شد. این مؤسسه، دارای تشکیلاتی بود که رانندگان آمبولانس را با مهارت‌های لازم و آموزش کمک‌های اولیه، تربیت می‌کرد.
آمبولانس وسیله نقلیه‌ای است که جهت جابه‌جایی بیمار از محل حادثه به مرکز درمانی و مرکز درمانی به منزل طراحی شده است.
طی جنگ‌های انفصال آمریکا دو تن از پزشکان ارتش ارابه دلاری را احیا کردند و با آن سربازان زخمی را جهت انتقال به مراکز درمانی به راه‌آهن می‌رساندند.
در سال 1847 در شهر لندن از آمبولانس‌های 6 اسبه جهت انتقال بیماران مبتلا به آبله و از منزل به بیمارستان استفاده شد. این آمبولانس‌ها مشابه درشکه‌های معمولی طراحی شده بود، با این تفاوت که در کف آنها غلطک جهت حرکت دادن نوعی تخت مخصوص و درهای بزرگ‌تر جهت آسانتر شدن انتقال بیمار، وجود داشت.
در سال 1902، نوعی ماشین بخار با ظرفیت 8 برانکار، جهت حمل بیماران ساخته شد. سرعت این وسیله، 5 مایل در ساعت بود. دو سال بعد اولین آمبولانس‌های بنزینی با ظرفیت حمل یک برانکار با سرعت 15 مایل در ساعت به ناوگان اورژانس اضافه شد. در 14 سپتامبر 1912، برای آخرین بار از یک درشکه با اسب به عنوان آمبولانس استفاده شد.
در سال 1917، پای آمبولانس به آسمان‌ها نیز باز شد. یک دانشجوی پزشکی استرالیایی یک سیستم هوایی جهت ارائه خدمات درمانی ارایه کرد. وظیفه پزشکانی که در استرالیا خدمت می‌کردند، پرواز به سمت بیمار، درمان یا انتقال وی به نزدیک‌ترین مرکز درمانی بود.
پیشرفت آمبولانس در آمریکا به دوران جنگ جهانی دوم و سال‌های پس از آن برمی‌گردد. در حال حاضر آمبولانس‌ها، به رنگ سفید هستند و در کشورهای مسیحی، با صلیب سرخ و در کشورهای اسلامی با هلال احمر، نشانه‌گذاری می‌شوند. این آمبولانس‌ها دارای سرعت مناسب، آژیر و چراغ راهنما برای عبور از ترافیک و خیابان‌های شلوغ هستند.