به گزارش همشهری آنلاین به نقل از ای‌بی‌سی نیوز، نزدیک به سه ماه پس از فرار از افغانستان از طریق فرودگاه محاصره شده حامد کرزی در کابل، پریسا به آرامی زندگی جدیدی برای خود می‌سازد. او که یک محقق دانشگاهی است، برای مهاجرت به استرالیا و ترک کردن والدینش در افغانستان تصمیمی دشوار گرفت.
«هر چه داشتم را از دست دادم، تمام آنچه که به دست آورده بودم و برایش جنگیدم...» این را پریسا گفت و افزود: «این واقعا برای من سخت بود که بپذیرم پس از [به قدرت رسیدن طالبان] هیچ شغلی نداشته باشم و نتوانم تحصیلاتم را ادامه دهم.»
در آن ایام، تصاویری از مردمی که در فرودگاه بین‌المللی کابل ازدحام کرده بودند تا با ناامیدی کشور خود را ترک کنند، در سراسر جهان پخش شد؛ پریسا تاکید کرد: «هرگز فکر نمی‌کردم که افغانستان را اینطور ترک کنم.»
او که نمی‌خواهد نام کاملش نوشته شود، چندین روز را تحت فشار گذراند تا ابتدا از دروازه‌های فرودگاه عبور کند و سپس خود را به پرواز تخلیه برساند: «آنجا همه خسته بودند چون جایی برای نشستن نبود، جایی نبود که بتوانی استراحت کنی و باید دو یا سه روز بایستی.»
«هوا واقعاً گرم بود و من بچه‌هایی را دیدم که مردند چون فضای بسیار وحشتناکی حاکم بود.» در نهایت پریسا سوار یک پرواز شد، او ابتدا به دبی و پس از گذراندن قرنطینه به ملبورن وارد شد. این جوان افغان از احساسات دشواری که تجربه کرده می‌گوید:
«وقتی وارد هواپیما شدم و احساس کردم که دارم افغانستان را ترک می‌کنم، فقط احساس خالی بودن کردم؛ من تنها وطنم را ترک نمی‌کردم، بلکه ۲۰ سال زندگی و تمام آنچه داشتم را ترک می‌کردم. قلب و روح من هنوز در افغانستان بود.» این احساس خلاء تجربه عاطفی وحشتناکی بود اما پریسا اکنون در امنیت و در دانشگاه موناش ملبورن زندگی می‌کند. از زمان به قدرت رسیدن طالبان، بیش از ۲هزار مهاجر افغان به ملبورن وارد شده‌اند.
خیلی از این افراد فقط با لباس‌هایی که به تن داشتند فرار کردند، بعضی‌ها موفق شدند گذرنامه خود را نیز بردارند. اکنون آژانس پشتیبانی AMES در استرالیا که امور تخلیه‌شدگان را به عهده دارد به دنبال اسکان این افراد است. کاترین اسکارت، مدیر اجرایی این آژانس گفت: «این ۲۰۰۰ نفر برای ما نزدیک به ۵۰ درصد از آمار ورود سالانه بود که تنها در حدود ۱۵ روز وارد کشور شدند؛ ما در طول ۱۸ ماه تقریبا هیچ ورودی نداشتیم زیرا مرزها بسته بود.»
این گروه اقلام بهداشتی‌ای مانند لباس و حتی مسواک برای این افراد تهیه کرده و در عین حال برای تهیه اسناد هویتی، ثبت نام کودکان در مدارس و مسکن نیز کمک‌هایی ارائه می‌کنند. اسکارت گفت این پناهجویان چیزی جز لباس‌هایشان نداشتند و «ما مجبور بودیم نه تنها پشتیبانی متداول خود را ارائه کنیم، بلکه برای یافتن لباس، چمدان، کفش و هر چیزی که تصور کنید نیز تلاش کنیم.»
خوشبختانه ملبورن دارای واحدهای مسکونی‌ای بود که معمولا در اختیار دانشجویان بین‌المللی قرار می‌گیرد و به دلیل کرونا و محدودیت‌های سفر خالی از سکنه باقی مانده بود. اسکارت تاکید کرد: «نمی‌دانم اگر اینطور نبود، چه می‌کردیم.» نکته مثبت دیگر این بود که «بسیاری از این افراد انگلیسی بلدند زیرا با نیروهای ما کار می‌کردند.»
با این حال تهیه مسکن بلند مدت، مدرسه رفتن کودکان و ورود به بازار کار مسائل بزرگ بعدی است. جامعه افغانستانی‌های ساکن ملبورن نیز بسیار فوق‌العاده عمل کردند و برای کمک، تهیه غذا و لباس عملکردی مثبت داشتند: «جامعه افغان به طور گسترده‌ای در سراسر استرالیا گرد هم آمده و حتی پویش اقدام برای افغانستان را راه اندازی کرده تا مطالبات بیشتری را پیگیری کند.»
با خروج آمریکا از افغانستان و تسلط طالبان، دولت استرالیا اعلام کرد که امکان پذیرش ۳۰۰۰ پناهجوی افغان را دارد، با این حال جامعه افغان از دولت این کشور خواسته که سقف کمک‌های بشردوستانه را به حداقل ۲۰هزار نفر افزایش دهد.
پناهجویان افغان در حال حاضر با ویزای موقتی حفاظت در استرالیا زندگی می‌کنند و دولت ویکتوریا اخیرا بودجه‌ای معادل یک میلیون دلار برای ارائه کمک حقوقی رایگان به پناهندگان تخصیص داده است. راس اسپنس، وزیر امور چندفرهنگی، گفت که بسیاری از این پناهجویان همچنان اثرات رویدادهای وحشتناکی را که پشت سر گذاشته‌اند احساس می‌کنند و بخشی از این بودجه برای کمک به این موضوع است.
در همین حال، حمایت جامعه افغان از پریسا که در حال حاضر به دنبال کمک به کسانی است که موقعیت مشابهی را پشت سر گذاشته است، نیز برقرار است. پریسا گفت: «به عنوان یک زن و دختر افغان، شما یک مسئولیت مدنی نیز برعهده دارید و در قبال دختران و زنان افغانستان نیز مسئولیت هستید. من باید خودم را رشد دهم تا بتوانم به دختران بیشتری کمک کنم.»