هفته‌نامه‌ی دوچرخه: نیما برای ادبیات ما کار بزرگی کرد. در آن روزهایی که همه عاشق ردیف و قافیه بودند و حاضر نبودند در دنیای شعر، فاعلاتن فاعلاتن را کنار بگذارند، نیما یک تنه، فریاد زد که من عاشق مفاهیم خیال‌انگیز در دنیای شعرم و حاضرم برای رسیدن به هدفم، حتی اگر لازم باشد، ردیف و قافیه و وزن و طول ابیات را هم قربانی کنم.
همیشه اولین‌ها در تاریخ، با بی‌مهری مواجه بودند و نیما هم از این قاعده مستثنی نبود. اما او سختی‌های ابتدای راه را به جان خرید و اشعاری چون «می‌تراود مهتاب» و «داروگ» و «آی آدم‌ها» را خلق کرد؛ اشعاری که برخی از آن‌ها در کتابهای درسی هم خودنمایی می‌کنند و بین نوجوانان هم طرفداران فراوانی دارد.
خانه‌ی نیما هم جایی جذاب و دیدنی است. اگر تابه‌حال از جاده‌ی هراز یا چالوس به سمت شمال کشور رفته باشید، حتماً تابلویی توجه شما را هم به خودش جلب کرده: به‌طرف‌یوش! در روستا، خانه‌ای قجری و با سبک و سیاق معماری آن دوره که به دستور ناظم‌الایاله، جد نیما در محله‌ی لالوی یوش و با مصالح خشت و گل و چوب ساخته شده. خود نیما درباره‌ی خانه‌اش می‌گفت: «پدربزرگ من برایم قصر و قلعه ساخته است؛ نه خانه؛ دیوارهای منقش؛ سقف‌های منبت‌کاری شده...».
خانه‌ی نیما البته سال‌هاست به شکل موزه درآمده و پذیرای بازدیدکنندگان است. اما خبر خوب به نقل از خبرگزاری «ایبنا» این‌که در این روزهایی که کرونا کمی کم‌رنگ شده، موزه و کتاب‌خانه‌ی نیما مجدداً بازگشایی شده و شما با رعایت پروتکل‌های بهداشتی می‌توانید مهمان خانه‌ی نیما شوید.