به گزارش همشهری آنلاین به نقل از autocarِ، برخی از برندهایی که دیگر در بازار نیستند به‌راحتی فراموش می‌شوند، در حالی که برخی دیگر خاطرات شگفت‌انگیزی از روزهای گذشته را برای ما به یادگار گذاشته‌اند. در این مطلب می‌خواهیم به برخی از بهترین خودروهای ساخته‌شده توسط خودروسازانی که از دور خارج شده‌اند نگاهی بیندازیم.
ای‌ام‌سی: ایگل (۱۹۸۰)
ایگل یک خودرو خانوادگی بود که برای حرکت در مسیرهای سخت و برفی به سخت‌افزار چهارچرخ متحرک و فاصله کافی از زمین متکی بود. از بسیاری جهات، ایگل نمونه قدیمی کراس‌اوورهای مدرن است. ای‌ام‌سی برای اولین بار یک کوپه مناسب دو در تولید کرد که ایگل sx/۴ بود.
اما چه اتفاقی برای ای‌ام‌سی افتاد؟ این شرکت در سال ۱۹۷۹ توسط رنو فرانسه خریداری شد، اما طیف وسیعی از خودروهای کوچک‌تر ای‌ام‌سی با ارزان‌تر شدن سوخت در دهه ۸۰ آسیب دید. ژرژ بس، مدیر عامل رنو در سال ۱۹۸۶ توسط تروریست‌ها به قتل رسید و جانشینان او شرکت ای‌ام‌سی را به کرایسلر فروختند.
آستین هیلی: ۳۰۰۰ (۱۹۵۹)
وقتی آستین هیلی ۳۰۰۰ برای اولین بار در سال ۱۹۵۹ عرضه شد، به دلیل موتور با گنجایش ۳ لیتری و ترمزهای دیسکی جلو خود برجسته شد. هیلی یکی از بزرگ‌ترین خودروهای اسپورت بریتانیا در دوران خود بود و در طول دهه ۱۹۶۰ به‌طور مداوم آپدیت می‌شد.
پس چه اتفاقی برای آستین هیلی افتاد؟ قرارداد بین آستین و هیلی پس از ۲۰ سال در سال ۱۹۷۲ به پایان رسید. از آن زمان صحبت‌هایی در مورد احیای این خودرو وجود داشته است، از جمله اینکه تحت مالکیت BMW قرار بگیرد، اما تاکنون این امر به وقوع نپیوسته است.
اتوبیانچی: A۱۱۲ آبارث (۱۹۷۱)
مسلماً A۱۱۲ به دلیل ابعاد کوچک و جعبه کبریت مانند آن به‌راحتی از دور خارج می‌شد. در سپتامبر ۱۹۷۱ (قبل از اینکه کسی بداند گلف چیست) به عنوان نسخه جدیدتر از مدل مینی‌پانچ موفق اتوبیانچی معرفی شد. مدل‌های اولیه از یک موتور ۴ سیلندر ۵۸ اسب بخاری استفاده می‌کردند، اگرچه قدرتش بعداً در دوره تولید به ۷۰ اسب‌بخار رسید.
برای اتوبیانچی چه اتفاقی افتاد؟ این شرکت یک سرمایه‌گذاری مشترک بین بیانچی، پیرلی و فیات بود. فیات در سال ۱۹۶۸ کنترل کامل را به دست گرفت و سپس این عملیات را به لانچیا واگذار کرد. این نشان تجاری در سال ۱۹۹۵ نابود شد.
دایملر: دارت/اس‌پی ۲۵۰ (۱۹۵۹)
دایملر زمانی که یک تامین‌کننده اتومبیل های موتوری برای خانواده سلطنتی بود، در یک شرکت آلمانی کار می‌کرد، اما به‌زودی مدل‌های خود را ساخت. موتور SP۲۵۰ پیکربندی جالبی داشت. در حالی که گنجایش آن فقط ۲.۵ لیتر بود، یک موتور وی۸ داشت. این خودرو شیک و جالب توجه با سرعت ۱۲۰ مایل در ساعت از پیشینیان باشکوه خود کاملاً متفاوت بود. این خودرو مشهور است به اینکه برای پلیس سرعت در اولین بزرگراه بریتانیا استفاده شد.
چه اتفاقی برای دایملر افتاد؟ این شرکت در سال ۱۹۶۰ به جگوار فروخته شد و خودروهای آن در نهایت به مشتقات جگوار تبدیل شدند. با اینکه این برند در سال ۲۰۰۷ از میان رفت، جگوار هنوز هم حق استفاده از نام آن را در بسیاری از بازارها دارد؛ اگرچه با توجه به اینکه اکنون نام شرکت مادر مرسدس بنز نیز نامیده می‌شود، این امر بعید به نظر می‌رسد.
دی توماسو: پانترا (۱۹۷۱)
فروچیو لامبورگینی (۱۹۱۶-۱۹۹۳) فرآیند بسیار سختی را برای ایجاد یک خودرو بی‌عیب و نقص از ابتدا طی کرد تا فراری را نابود کند. اما آلخاندرو دی توماسو (۱۹۲۸-۲۰۰۳) مسیر ساده‌تری را در پیش گرفت: او یک ماشین فوق‌العاده زیبا طراحی کرد و یک وی۸ از فورد خرید تا آن را تکمیل کند. اشتیاق آمریکایی‌ها برای خودروهای پرفورمنس جریان نقدینگی ثابتی را برای دی توماسو به رغم مشکلات کیفی پانترا تضمین کرد.
فورد واردات خودرو به ایالات متحده را در سال ۱۹۷۵ متوقف کرد، اما تولید آن برای سایر بازارها (از جمله اروپا) تا سال ۱۹۹۲ ادامه یافت.
دی توماسو چه شد؟ دی توماسو در سال ۱۹۷۵ با مازراتی ادغام شد و آن برند همیشه نیرومندتر بود، اما فروش دی توماسو تا سال ۲۰۰۴ که این شرکت از بین رفت به تعداد کم ادامه داشت. این علامت تجاری فروخته شد و یک خودرو مفهومی دی توماسو در نمایشگاه خودروی ژنو ۲۰۱۱ به نمایش گذاشته شد، اما از آن زمان تاکنون خبری از این شرکت شنیده نشده است.
فیسل‌وگا: اکسلنس (۱۹۵۸)
لوکس‌ترین خودروی فرانسوی که امروز می‌توانید بخرید تقریباً با یک بی‌ام‌و رده پایین سری ۵ برابری می‌کند. اما همیشه اینطور نبوده است. فیسل‌وگا اکسلنس را ساخت تا مستقیماً با رولزرویس آلمانی مقابله کند. از طراحی باشکوه با درهای عقب گرفته تا فضای داخلی دستساز، نام اکسلنس (به معنی والا و برتر) به‌درستی برازنده آن است. این خودرو گل سرسبد برند فیسل‌وگا و کل صنعت خودروسازی فرانسه بود.
چه بر سر فیسل‌وگا آمد؟ رقابت رقبای خودروهای لوکس بزرگ‌تر مانند مرسدس بنز هیچ لطفی به این شرکت نکرد و در سال ۱۹۶۴ تعطیل شد.