همشهری آنلاین-فاطمه عباسی؛ حمل و نقل شهری تنها با اتوبوس، تاکسی یا مترو انجام نمی‌شود؛ در برخی شهرهای دنیا روش‌های خاص و منحصر به فردی رایج است که نه تنها برای جابجایی روزمره ساکنان استفاده می‌شود، بلکه برای گردشگران نیز جذابیت دارد.
گذشته از سورتمه‌هایی که در مناطق شهری آلاسکا و فنلاند توسط سگ‌هایی آموزش دیده کشیده می‌شوند و به عنوان یک وسیله حمل و نقل عمومی مناسب محیط سرد و برفی هستند، یا قایق‌هایی که در کانال‌های شهری ونیز و حتی برخی شهرهای جنوبی ایران و مصر استفاده می‌شوند، شهرهای دیگری در جهان هستند که ایده‌هایی خلاقانه در حمل و نقل روزمره مردم به کار برده‌اند.
یکی از این شهرها ووپرتال آلمان است که راه آهن معلق آن برای کسانی که از کمی آدرنالین لذت می‌برند بسیار جذاب است. این شهر شبکه‌ای به طول ۱۳.۳ کیلومتر از قطارهای معلق دارد که در ارتفاع ۸ تا ۱۲ متری از سطح زمین آویزان شده‌اند. این راه‌آهن که در سال ۱۹۰۱ ساخته شد، قدیمی‌ترین راه‌آهن برقی جهان است.
با وجود منحصربه‌فرد بودن، قطار معلق ووپرتال روزانه بیش از ۶۵هزار مسافر جابجا می‌کند و آنها در طول سفر ۳۰ دقیقه‌ای خود مناظر زیبای شهر را نیز تماشا می‌کنند.
توباگان در شهر مادیرای پرتغال در قرن نوزدهم شروع به کار کرد؛ این روش غیرعادی به سرعت، به عنوان یک وسیله سریع و سرگرم‌کننده برای پایین آمدن از تپه از مونته محبوب شد. توباگان یک سبد حصیری است و امروزه یک خیابان پیچ دار و سرازیری ۲ کیلومتری را در عرض حدود ۱۰ دقیقه پشت سر می‌گذارد. دو راننده توبوگان با ایستادن در پشت آن، از پاهای خود برای هل دادن و هدایت این وسیله نقلیه استفاده و باحداکثر سرعت ۳۸ کیلومتر در ساعت حرکت می‌کنند.
توباگان زمانی یک روش محبوب حمل و نقل عمومی در سراشیبی‌های این شهر بود اما امروزه بیشتر به عنوان یک جاذبه گردشگردی مورد استفاده است.
تاکسی نارگیلی در دهه ۱۹۹۰ در هاوانا، کوبا، آغاز به کار کرد و امروزه در تمام شهرهای بزرگ این کشور مورد استفاده است. این تاکسی به دلیل شکل نارگیلی‌اش به کوکو معروف شده و در واقع یک اسکوتر گازسوز با بدنه فایبرگلاس است که در کوبا ساخته می‌شود. سرعت آنها در حدود ۵۰ کیلومتر در ساعت و احتمالا گاهی کمتر از یک ماشین معمولی است، اما آنها کوچک هستند و می‌توانند از ترافیک سنگین شهرهای شلوغ کوبا عبور کنند.
در اصل، دو نوع تاکسی نارگیلی یا کوکو تاکسی وجود دارد. رنگ آبی برای مردم محلی و زرد برای گردشگران که راهی سرگرم کننده برای کاوش در شهر ارائه می‌دهند.
دوچرخه گروهی یک وسیله متفاوت در شهر دوچرخه‌ها یعنی آمستردام هلند است که دو ویژگی منحصر به فرد دارد: اول اینکه همه مسافران برای حرکت دادن این دوچرخه باید رکاب بزنند (راننده این دوچرخه فقط کنترل فرمان را به عهده دارد) و دیگر اینکه همگی به یک نوشیدنی مهمان می‌شوند. این دو ویژگی باعث شده که دوچرخه گروهی اغلب توسط دوستان همکلاسی یا همکاران و به صورت گروهی استفاده شود.
این دوچرخه در سال ۱۹۹۷ رواج پیدا کرد و بعد از آن در سایر کشورهای اروپایی و آمریکا نیز به عنوان یک وسیله ورزشی و تفریحی محبوب به کار می‌رود.
حالا که حرف از دوچرخه شد باید از ریکشاها نیز نام برد؛ یک وسیله حمل و نقل آسیایی که از نیمکتی دوچرخ تشکیل شده و توسط یک فرد پیاده یا دوچرخه سوار هدایت می‌شود. این وسیله‌ای رایج در کشورهای شرقی آسیا از جمله هند و پاکستان و حتی ژاپن است. البته مدل‌های امروزی‌تر آن به عنوان یک وسیله حمل و نقل ارزان قیمت و دوستدار محیط زیست در آلمان نیز محبوبیت پیدا کرده‌اند.
اما از ریکشا ارزان‌تر، تانگاه است که در پاکستان استفاده می‌شود. تانگاه در واقع یک کالسکه اسبی است، شبیه کالسکه‌های بازار تهران یا میدان امام اصفهان؛ با این تفاوت که کاربردی روزمره در حمل و نقل مردم شهرهای پاکستان دارند و صد البته که طی مسافت طولانی با آن عوارضی دردناک در پی خواهد داشت.