به گزارش همشهری آنلاین به نقل از برنا، عادل بزدوده خالق عروسک «زی‌زی‌گولو» که در آثاری چون «شهر موش‌ها»،«خونه مادربزرگه»، «الو الو من جوجوام» و ... به عنوان عروسک‌ساز حضور داشته و از شاهکارهای او می‌توان به عروسک پسرخاله اشاره کرد، در خصوص موضوع جایگاه عروسک در آثار نمایشی به خصوص تلویزیونی می‌گوید: کسانی که مسئولیت بخش‌های تولیدی برنامه‌های کودک و نوجوان را در اختیار دارند، به نظر می‌آید با عروسک و کارهای عروسکی هیچ دوستی و رفاقتی ندارند و حتما در دسته‌بندی و برنامه‌هایشان نمی‌گنجد. به نظر این دوستان آثاری مانند خونه مادربزرگه، زی‌زی گولو و ... که در دهه ۶۰ ساخته‌ایم، خیلی بد بوده و دوست ندارند مشابه این برنامه‌های بد دوباره ساخته شود.
بزدوده می‌گوید: گویا مدیران متوجه این نیستند که چه آسیبی به کودک و نوجوان در مسائل تربیتی و آموزشی وارد می‌کنند. به‌رغم تاکید بزرگان چه قبل از انقلاب و چه بعد از انقلاب که می‌گفتند تلویزیون دانشگاه بسیار والایی است، این پرسش ایجاد می‌شود که از این دانشگاه چطور استفاده می‌کنند؟ در جواب باید بگویم خروجی‌اش دور شدن کودکان و نوجوانان از مسائل خانواده، کم شدن ارتباط غنی خانواده با فرزند و در کل آسیبی است که تلویزیون به خانواده وارد کرده و فکر نمی‌کنم هیچ رسانه دیگری تجربه چنین کاری را داشته باشد.
خالق زی‌زی گولو ادامه می‌دهد: در دنیا ثابت شده که عروسک یکی از عوامل غیرقابل انکار تربیتی، تفریحی و آموزشی است که تمام این موارد باید در یک کار عروسکی وجود داشته باشد. از نظر من مدیران صدا و سیما در خواب زمستانی به سر می‌برند. به همین دلیل است که من و امثال من هر چقدر تلاش می‌کنیم، به جایی نمی‌رسد. به نظر می‌آید تلویزیون بچه‌های این مملکت را فراموش کرده و به همین دلیل است که کارهای عروسکی دیگر ساخته نمی‌شود. اگر از تهیه‌کننده‌ای بپرسید چرا کار عروسکی نمی‌سازید؟ امکان ندارد در پاسخ بگوید عادل بزدوده همکاری نمی‌کند. قطعا جوابش این خواهد بود که ما اصلا نمی‌خواهیم برنامه‌ای برای کودک و نوجوان بسازیم. اگر هم برنامه‌ای بسازند، یک برنامه درجه دو است که از آن نه فرهنگی به جا می‌ماند و نه بازخورد اجتماعی و نه نکات آموزشی به همراه خواهد داشت.
او ادامه داد: همه این مسائل دست به دست هم می‌دهد تا معضل کم شدن کارهای عروسکی به وجود بیاید. من به شدت نگران این کودکان هستم و برایشان ناراحتم و می‌گویم ای کاش در این کره خاکی تلویزیونی اختراع نمی‌شد اما زمانی که اختراع شده یک ابزار و وسیله است تا سطح دانش، تربیت و آموزش‌های اجتماعی را بالا ببریم. تلویزیون جایگاه چنین مطالبی است اما از آن به خوبی استفاده نمی‌شود.