به گزارش همشهری آنلاین به نقل از روزنامه همشهری، کودکانی که دچار بیماری مزمن می‌شوند، بیش از سایر کودکان برای رفع مشکلاتشان نیازمند توجه و رسیدگی هستند اما افراط در این توجه می‌تواند آسیب‌های تربیتی به‌دنبال داشته باشد و گاهی در کودکان این احساس ایجاد می‌شود که برای دسترسی به خواسته‌ها و برآورده‌شدن نیازهای عاطفی و روحی خود از توجه والدین و اطرافیان برای رسیدن به هدف خود استفاده کنند. براین اساس باید قبول کرد که آگاهی خانواده در کنار آگاهی کودک بیمار می‌تواند شرایط را برای پذیرش بیماری و حل برخی مشکلات مهیا کند. در این مسیر می‌توان از حمایت اطرافیان، دوستان و روانشناسان کودک نیز بهره برد.
به گزارش سایت healthychildren، به‌دست‌آوردن دانش کافی، نخستین گام برای رفتار با کودکان بیمار است؛ چرا که این روند می‌تواند شرایط به‌وجود آمده را برای خانواده و کودک شفاف کند. براساس گزارش این سایت به‌عنوان نخستین قدم، برای شما و فرزندتان مهم است که سعی کنید نیازهای ویژه فرزندتان را درک کنید و تا آنجا که می‌توانید از وضعیت او و مراقبت از آن مطلع شوید. هرچه اطلاعات والدین و فرزندان بیشتر باشد، افراد می‌توانند کنترل بیشتری بر شرایط و تأثیرات آن بر زندگی کودک و خانواده خود داشته باشند.
اطلاعات همچنین به افراد در برنامه‌ریزی، راهنمایی و حمایت از فرزند بیمار کمک می‌کند. با گذشت زمان، می‌توان به کودک یاد داد که شرایط خود را مدیریت کند و یاد بگیرد که از طریق سیستم‌های آموزشی و مراقبت‌های بهداشتی مدافع خود باشد.
چگونه بیماری را به فرزند خود توضیح دهید؟
نوع اطلاعاتی که والدین به فرزند خود منتقل می‌کنند باید با سن و توانایی‌های رشدی کودک شما مناسب باشد. این قابلیت را می‌توان با گوش‌دادن به سؤالات کودک ارزیابی کرد. به گزارش سایت کودکان سالم به‌عنوان مثال مطالعات نشان می‌دهد که کودکان در سنین مهدکودک معمولاً بیماری را کاملاً جادویی می‌بینند. کودکان خردسال مبتلا به دیابت ممکن است گاهی اوقات فکر کنند که بیماری آنها به‌دلیل خوردن آب نبات زیاد است.
برخی از کودکان بر این باورند که به‌دلیل گوش‌ندادن به حرف مادر یا پدرشان بیمار شده‌اند و به‌عنوان تنبیه در بیمارستان بستری شده‌اند. از حدود سن 10تا دوازده‌سالگی، کودکان شروع به درک این موضوع می‌کنند که چه اتفاقاتی می‌تواند به بیماری یا ناتوانی ختم شود. به یاد داشته باشید که با بزرگ‌شدن کودکان، توانایی آنها در درک اطلاعات و مباحث مربوط به مراقبت از خود افزایش پیدا می‌کند.
در بیشتر مواقع توضیحات و شرح جزئیات در مورد وضعیت بیماری کودکان به همان بحث‌های شکل‌گرفته در زمان تشخیص بیماری محدود می‌شود اما کارشناسان معتقدند که با توجه به تغییر سطح دانش و آگاهی کودکان، لازم است که در بازه زمانی‌های مختلف، والدین به بررسی اطلاعات کودک در مورد بیماری یا ناتوانی‌شان بپردازند، نقاط مبهم را بررسی و اطلاعاتی را که کودک به درستی درک نمی‌کند، اصلاح کنند.
چگونه می‌توان از کودک بیمار مراقبت کرد؟
هنگامی که کودکی با بیماری مزمنی درگیر می‌شود، بسیاری از والدین به محافظت افراطی از کودک بیمار روی می‌آورند و این محافظت گاهی به محدودیت‌های نادرست ختم می‌شود. براساس توصیه انجمن روانشناسی آمریکا بهتر است که والدین از این شیوه رفتاری پرهیز کنند. سعی کنید به کودک خود پناه ندهید و فعالیت‌های او را بی‌جهت محدود نکنید.
از سوی دیگر، برخی از والدین کودکان بیمار، بیش از حد سهل‌گیر هستند. به‌عنوان مثال به کودک اجازه می‌دهند تا دیر وقت بیدار بماند یا میان‌وعده‌های اضافی بخورد. تا حد امکان سعی کنید همان روال خانوادگی را که قبل از بیمارشدن فرزندتان داشتید حفظ کنید. بسیاری از والدین با نحوه صحبت‌کردن با کودک در مورد بیماری او مشکل دارند. مطمئن شوید که اطلاعات مناسب با سن را به اشتراک می‌گذارید. اطلاعات زیادی ندهید، اما همچنین سعی نکنید که حقایق را پنهان کنید. اگر کودکی حرف‌های پزشک را بشنود یا متوجه نشود که چه اتفاقی دارد می‌افتد، ممکن است بدترین حالت را تصور کند.
براساس توصیه این انجمن بهتر است که والدین با کودکان در مورد احساس‌شان صحبت کنند. والدین ممکن است تعجب کنند که کدام جنبه از یک بیماری برای کودک دشوارتر است. به‌عنوان مثال برای کودکان مبتلا به سرطان ممکن است ناتوانی در انجام کارهایی را که قبل از بیماری انجام می‌دادند، استرس‌زاتر از نبود اطمینان در مورد بقا باشد. همچنین نباید فراموش کرد که اگر والدین فرزندان دیگری دارند، مهم است که آنها با هم وقت بگذارند حتی بهتر است که به فرزندان آموزش داده شود که چگونه می‌توانند در مراقبت از برادر یا خواهر خود مشارکت داشته باشند.
مدرسه و گروه‌های دوستی نیز می‌تواند اضطراب و استرس بسیاری را بر دوش یک کودک بیمار قرار دهد؛ اضطرابی که می‌تواند منجر به انزوای کودکان بیمار شود. به همین دلیل شاید مناسب باشد که تا با همکاری والدین و کودک، یک متن کوتاه به شکل شفاهی آماده شود تا درصورت مواجه‌شدن با نگاه‌های پرسشگر، پاسخ کوتاه و مناسبی مطرح شود. در کنار تمام شیوه‌هایی که والدین با تکیه بر آن می‌توانند شرایط را برای زندگی کودک بیمار آسان‌تر کنند، نباید از مشاوره‌های روانشناسان آموزش‌دیده غافل شد؛ چرا که هر کودک با توجه به ویژگی‌های شخصیتی خود می‌تواند راه متفاوتی برای درک بیماری داشته باشد.