همشهری آنلاین - زهرا صالحی‌زاده: سعید متهم به اغفال و آزار دختران فراری است. از او به عنوان شکارچی دختران فراری نام می‌برند و اسم خانه اش را گذاشته اند خانه وحشت. چون او دختران فراری را به بدترین شکل در خانه نگهداری می کرد.
به گزارش همشهری آنلاین، ماموران پلیس وقتی با هماهنگی قضایی قفل خانه وحشت را شکستند و وارد آنجا شدند، به محض ورود صحنه تکان دهنده‌ای را مقابل خود دیدند. خانه کاملا به‌هم ریخته بود و در قسمت پذیرایی دختری جوان با دست و پای بسته و برهنه افتاده بود.
دختر جوان حدودا ۲۱ساله بود و وقتی پلیس را دید سراسیمه گفت که سعید آنها را زندانی کرده است. ماجرا عجیب به‌نظر می‌رسید و مأموران وقتی وارد اتاق خواب شدند صداهایی از داخل کمد دیواری شنیدند. در کمد قفل بود و مأموران که آن را باز کردند با دختری جوان که او هم حدود ۲۱سال سن داشت و برهنه بود با دست و پای بسته روبه‌رو شدند.
این دختر هم می‌گفت که سعید او را در کمد زندانی کرده است اما این همه ماجرا نبود. لحظاتی بعد مأموران پشت در اتاق خواب بسته‌ای عجیب دیدند. نایلون مشکی رنگی دور جسمی پیچیده شده بود و وقتی آن را باز کردند با جسد دختری جوان که مدت زیادی از مرگش می‌گذشت روبه‌رو شدند.
۲ دختری که در خانه مخوف زندانی بودند تحت بازجویی قرار گرفتند. یکی از آنها ساکن شهری در اطراف تهران بوده و دیگری در یکی از مناطق پایتخت زندگی می‌کرده است. یکی از آنها به‌دلیل اختلافاتی که با خانواده‌اش داشت حدود ۸ماه قبل از خانه پدرش فرار کرده و از همان زمان در خانه سعید زندانی شده و در کمد نگهداری می‌شد. دیگری نیز حدود ۳سال قبل از خانه فرار کرده بود و او هم در این مدت در خانه سعید زندانی بود و اجازه خروج نداشت.
این دختران می‌گفتند که سعید آنها را شکنجه می‌داده و به آنها تجاوز می‌کرده است.
دختران فراری عاشقانه من را دوست داشتند
سعید اما تا به امروز هیچکدام از اتهامات را قبول ندارد و قتل را نپذیرفته است. او در روند بازجویی ها هم ادعایی مطرح کرده که از نظر خیلی ها شاید خنده دار به نظر برسد. او مدعی شده است که دختران فراری عاشقش بودند و برای همین به همدیگر حسادت می کردند.
سعید می گوید که قتل دختر فراری دیگر کار همین دو دختر است که خودشان را به مظلومیت زده اند. شکارچی دختران فراری همچنین مدعی است چون او به دختری که به قتل رسیده توجه بیشتری می کرده برای همین دو دختر دیگر به او حسادت کردند و او را کشتند. سعید در آخرین بازجویی اش گفته است: یکی از دختران فراری کلید خانه را داشت، اصلا شما تصور کنید کلید نداشتند و من در را به رویشان قفل می‌کردم. آن‌وقت زمانی که از خانه می‌رفتم بیرون نمی‌توانستند به در بکوبند و از همسایه‌ها کمک بخواهند؟ در طبقه ما چند واحد دیگر هم وجود دارد و کلی آدم در آنجا زندگی می‌کنند. به هر حال یکی برای کمک به آنها دست به‌کار می‌شد، نمی‌شد؟ یکی از آن دخترها می‌گوید که من او را در کمد حبس کرده بودم، شما به خانه من بیایید، کافی است امتحان کنید و ببینید در کمد چطور با یک ضربه کوچک باز می‌شود. من و یکی از دخترها بارها برای خرید مواد از خانه بیرون رفته بودیم، آیا نمی‌توانست فرار کند؟ از سوی دیگر دو گوشی موبایلم در خانه دست آنها بود و خودم با یک گوشی معمولی از خانه بیرون می‌رفتم. نمی‌توانستند با پلیس تماس بگیرند؟ باور کنید نمایش بازی کرده‌اند، نه حبسی در کار بوده و نه آنها گروگان من بوده‌اند. هردوی آنها تا حد جنون عاشق و دلباخته من بودند و برای مظلوم‌نمایی این حرف‌ها را علیه من زده‌اند.
دختران فراری واقعا عاشق شکارچی شان شده بودند؟
اما آیا ادعای شکارچی دختران فراری درباره علاقه دختران به او غیرواقعی است؟ شاید در باور کسی نگنجد که کسی در بدترین شرایط زندگی کند اما باز به گروگان گیر یا زندانبانش علاقه مند شود اما این احتمال در علم روانشناسی وجود دارد و از آن به عنوان سندروم استکهلم یاد می شود. در این رابطه با دکتر سید حسن موسوی چلک رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران گفت و گویی انجام داده ایم که می‌خوانید:
آقای دکتر شما از ادعای شکارچی دختران مطلع هستید فکر می کنید چرا او چنین ادعایی مطرح کرده است؟
من در ابتدا بگویم که صرفا با یک ادعا نمی توان همه چیز را تحلیل کرد پس باید تا تمام شدن روند بازجویی ها و روشن شدن همه ابعاد پرونده منتظر ماند. اما در رابطه با ادعای متهم درباره دختران فراری باید بگویم که هر کدام از ما ممکن است اخباری را بشنویم و از آن اخبار تعجب کنیم. یکی از این اخبار موضوعی است که اخیرا مطرح شد که در آن سه دختر فراری در شرایط فجیعی در یک خانه کوچک نگهداری می شدند اما به ادعای صاحب خانه علاقه مند به او بودند. این موضوع از منظر روانشناسی قابل تامل و بررسی است.
فکر می کنید واقعا چنین اتفاقی افتاده است؟ یعنی دختران فراری عاشق زندانبان خودشان شده بودند؟
این امر غیرممکنی نیست. این اتفاق به نوعی در زندگی های دیگر و به اشکال متفاوتی هم قابل مشاهده است. مثلا زنی در خانه اش سالها مورد آزار قرار می گیرد اما همچنان وفادار به همسرش هست و کسی که بعدا شرایطش را می شنود از آن زن می پرسد که چرا آنجا مانده بود و زن پاسخ می دهد چون عاشقش بوده! این برای خیلی از ماقابل درک یا باور نیست اما مسئله ای هست که وجود دارد. حتی گاهی در محیط های اجتماعی هم این موضوع قابل مشاهده است که فردی علیرغم همه شرایط سختی که کارفرما برایش فراهم کرده باز ابراز نارضایتی ندارد و همین زمینه سواستفاده های دیگر کارفرما را از او فراهم می کند.
چرا چنین اتفاقی می افتد؟
خب گاهی ممکن است که قربانی به گروگان گیر یا زندانبانش احساس مثبتی پیدا کند. همچنین احساسات منفی قربانی به خانواده یا دوستان هم در این موضوع دخیل است. اولین بار این اتفاق در سوئد افتاد. وقتی گروگانگیر ۴کارمند بانک را گروگان گرفته بود پس از آزادی گروگان‌ها معلوم شد که آنها به گروگانگیر حس عاطفی پیدا کرده اند. برای همین در روانشناسی عارضه جدیدی مطرح شد به نام سندرم استکهلم. بر اثر این سندرم گروگان ها گاهی از رفتار و کارهای گروگانگیر حمایت می کنند.
این احساس عاطفی پیدا کردن به فرد آزار دهنده یا گروگانگیر متداول است؟
لزوما نه. اما در حوزه خشونت خانگی، در محیط های کار و.. گاهی افراد این موضوع را تجربه می کنند. یعنی کسانی در بدترین شرایط بدترین آزارها را می بینند اما تلاشی برای تغییر شرایط یا رهایی از آن شرایط نمی کنند. در ادعای فرد متهم به زندانی کردن دختران فراری هم این موضوع وجود دارد که مدعی است دختران فراری در زمان هایی که او در خانه نبوده حتی فریاد نمی زدند که همسایه ها از حضور آنها یا زندانی شدن‌شان باخبر شوند.
آسیب های ماندن در چنین شرایطی چیست؟
ببینید ما با مواردی روبرو بوده ایم که فرد گفته این شرایط را تحمل کرده تا فرصت برای یادگیری و مهارت بیشتر داشته باشد. اما طبیعتا در چنین شرایطی افرادسلامت اجتماعی و روانی شان تهدید می شود و در آینده آسیب های روانی خودش را به شکل شدیدتری نشان می دهد.
فرار از این شرایط یا تصمیم به جدا شدن یا رها کردن این شرایط مهارت خاصی می خواهد؟
ببینید در سندرم استکهلم قربانی هر کسی می تواند باشد. قربانی که درگیر با این سندرم است همه موقعیت ها را بر اساس دید طرف مقابل (آزار دهنده یا گروگانگیر و...) تجزیه و تحلیل می کند. یعنی قربانی حرف‌های طرف مقابل را کاملا پذیرفته که به او گفته است اگر تو را می زنم به خاطر خودت است یا اگر این شرایط سخت وجود دارد به خاطر خودت است... برای همین فرد برای نجات خودش از آن شرایط کار خاصی انجام نمی دهد و به همان راضی می شود. من توصیه می کنم افراد فیلم های زیادی که بر اساس همین موضوع سندرم استکهلم ساخته شده اند را ببینند فیلم‌هایی مانند «بعداز ظهر سگی»، «در خواب فرو رفته» و... راه نجات از این سندرم هم این است که افراد ساکت نمانند و توانایی و مهارت مقابله با رفتارهای منفی و آزار دهنده را در خودشان تقویت کنند و بدانند آنها فرد طرد شده ای نیستند و افراد دیگری هستند که می توانند به او کمک کنند و او را از شرایط موجود رها کنند.