به گزارش همشهری آنلاین به نقل از سی‌ان‌ان کیرستی اسکوایرز، استادیار زیست‌باستان‌شناسی در دانشگاه استراتفوردشایر در بریتانیا سرپرست این نخستین بررسی جامع این کودکان مومیایی‌شده است و کار میدانی به زودی آغاز خواهد شد.
این دانشمندان در دخمه‌های کاپوچین در در شهر پالرمو در شمال جزیره سیسیلی ایتالیا جنازه‌های مومیایی‌شده ۴۱ کودک را در یک اتاق مخصوص دفن کودکان آنالیز خواهند کرد- هر چند که در مجموع ۱۶۳ کودک در این دخمه‌ها دفن شده‌اند.
اسکوایرز می‌گوید: «ما می‌خواهیم وضعیت زندگی، سلامت، رشد و خصوصیات دیگر این کودکان را بفهمیم. ما همچنین می‌خواهیم داده‌های زیستی به دست آمده را با جنبه‌های فرهنگی‌تر چیزها مقایسه کنیم.»
به گفته اسکوایرز، این مومیایی‌ها کاملا لباس‌پوشیده هستند و برخی زا آنها در گهواره و روی صندلی هستند و برخی دیگر با استفاده از چوب در وضعیت ایستاده قرار داده شده‌اند- و پژوهشگران می‌خواهند علت و اهمیت این ترتیب قرار دادن را هم بدانند.
اطلاعات چندانی درباره این کودکان که در فاصله سال‌های ۱۷۸۷ تا ۱۸۸۰ دفن شده‌اند و بخشی از یک مجموعه بزرگتر جنازه‌های مومیایی‌شده شامل ۱۲۸۴ جنازه هستند، در دست نیست.
اسکوایرز می‌گوید: «ما می‌دانیم که آنها از خانواده‌های طبقه متوسط بودند- مومیایی کردن مختص افراد مرفه‌تر مانند اشراف، طبقه متوسط و روحانیون بود. بنابراین ما می‌دانیم که این افراد از اعضای فقیر جامعه نبوده‌اند، اما چرا آنها را مانند افراد دیگر دفن نکرده نبودند؟»
این دانشمندان از تصویربرداری اشعه‌ایکس استفاده می‌کنند، چرا که روشی غیر تهاجمی است و مشکلات اخلاقی سایر روش‌های تهاجمی بررسی جنازه‌های انسانی را ندارد.
به گفته اسکوایرز، با استفاده از ماشین‌های قابل‌حمل اشعه ایکس می‌توان جنازه‌های این کودکان را رادیوگرافی کرد و بر اساس رویش و رشد دندان‌ها و جوش خوردن صفحه اتصال استخوان‌ها سن آنها را تخمین زد و همچنین به دنبال نشانه‌های بیماری گشت.
این پژوهشگران در مجموع ۵۴۷ رادیوگرافی یا ۱۴ رادیوگرافی به ازای هر مومیایی انجام خواهند تا خصوصیات زیستی این کودکان را مشخص کنند و دریابند آیا مومیایی کردن برای سن یا جنس خاصی انجام شده است یا نه. همچنین با شناسایی نقایص رشدی، شاخص‌های استرس یا ضایعات آسیب‌شناختی می‌توان شناختی از وضعیت سلامت و سبک زندگی این کودکان به دست آورد.
به گفته اسکوایرز، مومیایی کردن در دخمه‌های کاپوچین از حدود سال ۱۵۹۹ تا اوائل قرن بیستم انجام می‌شده و از دیدگاه طبقه متوسط «شیوه‌ای برای زنده نگهداشتن شخصیت اجتماعی افراد پس از مرگ» بوده است و خانواده‌ها به دیدار این جنازه‌های مومیایی‌شده و دفن‌شده در این دخمه‌ها می‌آمده‌اند.