به گزارش همشهری‌آنلاین به نقل از فارس، بعثی‌ها خودشان دنبال سلاح شیمیایی بودند ولی به جایی نمی‌رسیدند چون نه سوادش را داشتند، نه امکانات و تجهیزات و نه مواد اولیه‌اش را. ولی از وقتی رفتند سراغ غربی‌ها که در این امور متخصص هستند دیگر دستشان پر شد و به‌گفته فرمانده پدافند شیمیایی، میکروبی و رادیواکتیو ایران در دوران دفاع مقدس: «عوامل شیمیایی در حملات، مختلف بودند و ۲۸۶ بار از تاول‌زاها، ۱۴۳ بار از مواد مؤثر بر اعصاب، ۸۱ مرتبه از سیانور و عوامل مؤثر بر خون، ۴۸ بار از خفه‌کننده، ۸ بار از مواد فسفری و ناپالم و ۶ مرتبه نیز از وی‌ایکس استفاده شد».
بعثی‌ها از نظر تجهیزات جنگی برای حملات شیمیایی هم همه‌جوره تأمین شده بودند و این‌طوری بود: «صدها حمله شیمیایی عراق با پرتاب بمب و راکت توسط هواپیما، ۱۶۵ حمله با گلوله‌هایی با قطرهای مختلف توسط توپ، ۷۹ حمله با خمپاره، ۱۴ حمله با پرتاب بمب و اسپری گازهای شیمیایی توسط بالگرد، ۳ حمله با کاتیوشا و یک مورد نیز با آرپی‌جی بوده است». ایرانی و عراقی هم برایشان فرقی نمی‌کرد و وضعیت این بود: «استان‌های خوزستان، کردستان، ایلام، آذربایجان غربی و کرمانشاه به ترتیب ۲۲۵.۵۱، ۳۷.۳۶ و ۳۳ بار مورد حمله شیمیایی قرار گرفتند و حتی رژیم بعثی استان‌های بصره، سلیمانیه و کرکوک، دهوک، اردبیل و العماره عراق را نیز مورد حمله شیمیایی قرار داد».
نتیجه هم اینکه: «در مجموع در ایران حدود ۱۰ هزار نفر شهید و بیش از ۱۰۰ هزار نفر مصدوم شدند و از مردم عراق نیز حدود ۸ هزار نفر جان‌باختند و ۳۰ هزار نفر مصدوم شدند».
خالی‌بندی بود!
این سلاح شیمیایی اصلاً از کجا آمد؟ در جنگ جهانی اول، آلمان برای اولین‌بار از سلاح شیمیایی استفاده کرد و بعد دیگران و در مجموع بیش از ۱۰۰ هزار کشته و یک میلیون مجروح برجا ماند. پس از جنگ و در سال ۱۹۲۵ میلادی با تصویب پروتکلی در ژنو سوئیس استفاده از سلاح شیمیایی ممنوع شد که البته خالی‌بندی بود. چون در جنگ جهانی دوم، همه سلاح شیمیایی داشتند و آلمان نازی و باقی کشورها از ترس مقابله به مثل طرف مقابل از کاربرد گسترده آن اجتناب کردند.
بعدها در جنگ ویتنام، آمریکا همه را انگشت به دهان گذاشت و به نظامی‌ها و غیر نظامی‌های ویتنام و کامبوج و لائوس حمله شیمیایی کرد؛ ۷۵ میلیون لیتر «عامل نارنجی» ریخت روی سر همه و ۴ میلیون نفر شیمیایی شدند و ۴۰۰ هزار نفر مردند یا نقص عضو شدند و ۵۰۰ هزار کودک هم بعدها با اختلالات شدید مادرزادی به دنیا آمدند.
بعد دوباره غربی‌ها ژست‌های متمدنانه گرفتند و رفتند و آمدند و تبلیغات کردند که باید بشر دوست بود و جنگ هم قانون دارد و این حرف‌ها و دوباره چندتا پروتکل امضا شد. البته بعد که «دیوانه بغداد» از راه رسید و به ایران حمله شیمیایی کرد، غربی‌ها صدایشان در نیامد و فریاد اعتراض ایران در سازمان ملل و مجامع بین‌المللی به جایی نرسید.
پرونده‌ها باز است
ایران در مقابل حمله‌های شیمیایی صدام تنها مانده بود و با تحریم‌های گسترده در حوزه‌های دارو و تجهیزات پزشکی و وسایل نظامی هم مواجه بود.
به‌همین‌دلیل در اوایل جنگ تحمیلی دارو و تجهیزات مناسب برای مقابله با آسیب‌ها و عوارض حملات شیمیایی نداشت.
این شد که خودش آستین بالا زد تا جلوی این جنون و شرارت تاریخی بایستد و نتیجه هم اینکه تا اواخر جنگ تحمیلی، ایران به تولیدکننده انبوه ماسک‌های یک‌بارمصرف ضدگاز و انواع لباس ضدگاز، آمپول آتروپین، داروهای اختصاصی گاز اعصاب و همچنین آشکارساز الکترونیکی برای تشخیص نوع گاز شیمیایی تبدیل شد.
در سوی دیگر ماجرا، صدام سلاح شیمیایی را صدها بار علیه نظامی‌ها و غیرنظامیان ایرانی به‌کار گرفت و همه قوانین بین‌المللی را نقض کرد و البته بالاخره یک عده افتادند دنبال اینکه این «دیوانه بغداد» این همه سلاح شیمیایی پیشرفته را از کجا آورده است و اسنادی فاش شد که نشان داد: «۸۶ شرکت آلمانی و حدود ۶۰ شرکت انگلیسی و آمریکایی و فرانسوی و در مجموع ۲۰۷ شرکت اروپایی به رژیم بعث عراق کمک می‌کردند و طی سال‌ها انواع مواد اولیه و تجهیزات ساخت سلاح شیمیایی به عراق ارسال می‌کردند».
همان‌موقع و بعدها رسانه‌های مختلفی نیز دراین‌باره گزارش‌های مفصلی منتشر کردند که برخی از آنها هم سر و صدای بسیاری به پا کرد ولی جوابی از دولتمردان اروپایی به گوش نرسید.
از جمله اینکه نشریه «اشپیگل» آلمان گزارش مفصلی درباره سلاح‌های شیمایی صدام تهیه کرد و نوشت: «ترتیب صدور یک کارخانه تهیه سلاح‌های شیمیایی به عراق داده شد… [یک فرد عراقی] پس از بازگشت به آلمان بلافاصله با کمک یک عضو ارتش سازمان ضدجاسوسی آلمان در شهر هامبورگ شرکت صادرات و واردات تأسیس می‌کند و از طریق این شرکت وسایل یک کارخانه بزرگ تولید سلاح شیمیایی در عراق را خریداری می‌کند. این کارخانه قادر بود سالیانه یک میلیون و ۷۶۰ هزار تن مواد شیمیایی را به گازهای کشنده خردل و تابون مبدل سازد».
از آن‌موقع هم دوباره چند تا پروتکل امضا شده است که کاربرد و ساخت و انبارکردن سلاح شیمیایی ممنوع شود و دوباره غربی‌ها پرونده سلاح‌های شیمیایی را بستند تا چه زمان خدای‌ناکرده دوباره باز شود. البته در پیشگاه ملت ایران پرونده اروپایی‌ها و دیگران همچنان باز است.