و در شرایط نابسامان سینمای کودک، باید این اتفاق را به فال نیک گرفت. چون اگر این اتفاق هم نمی‌افتاد، همچنان محل درستی برای اکران فیلم‌های کودک نداشتیم.
البته مسئولان نباید توقع داشته باشند با چنین حرکت‌های مقطعی در زمانی کوتاه، چرخ این نوع سینمایی بچرخد. در این میان اگر آموزش و پرورش با مدیران سینمایی وارد تعاملی منطقی شود، بی‌شک کودکان و نوجوانان هم از اکران اینگونه فیلم‌ها استقبال خواهند کرد.
در نظر گرفتن بلیت نیم بها برای مدارس هم گام دیگری است که می‌تواند به این سینما جان ببخشد. متأسفانه در وزارت آموزش و پرورش، برنامه خاصی برای فیلم دیدن کودکان و نوجوانان، طرح‌ریزی نشده است.
مدارس هم تحصیل را منحصر به کلاس و کتاب و نهایتا یک آزمایشگاه کرده‌اند. در حالی که وقتی ما محصل بودیم؛ یکی از فوق برنامه‌ها حداقل ماهی یک‌بار نمایش فیلم بود.
باورکنید که همین فیلم دیدن‌ها در رشد و شکوفایی کودکی ما تاثیر فراوانی گذاشت. پس این حرکت در شرایط فعلی، که سینما کودک تعطیل شده اتفاق خوبی محسوب می‌شود اما در درازمدت قطعا نمی‌تواند پاسخگوی نیاز بچه‌ها باشد.
در مقام مقایسه، در بسیاری از کشورها، در یک مجتمع سینمایی حداقل یک سالن به فیلم‌های کودکانه اختصاص دارد.
می‌توان همین سالن فعلی در سینما آزادی را همچنان حفظ کرد و اگر بضاعت سینمای ایران در تولید این ژانر کم است، می‌توان سراغ فیلم‌های خارجی رفت تا به این ترتیب عادت فیلم دیدن بچه‌ها روی پرده حفظ شود.
شاید با این ترفند، سینمای کودک دوباره در جریان بیفتد و سینمای کودک احیا شود. شاید آن روز شاهد این باشیم که سینماهای دیگر نیز چون پیش‌ترها دوباره به این نوع سینما روی خوش نشان دهند.
*کارگردان