به گزارش همشهری آنلاین، روزنامه کیهان نوشت:
شنبه ۲ دسامبر ۱۹۷۸ [۱۱ آذر ۱۳۵۷]
آن‌طور که از مطالب روزنامه‌ها برمی‌آید، تلفات و ضایعات حوادث دیروز تهران خیلی سنگین بوده است. و در این‌باره خبرهای وحشتناکی راجع به تیراندازی با مسلسل از فراز هلیکوپتر بر روی تظاهرکنندگان و حرکت مداوم آمبولانس‌هایی که مرتب آژیر می‌کشیدند و در مسیر بیمارستان‌ها رفت و آمد داشتند، در مطبوعات امروز چاپ شده است.
یکی از ضایعات حوادث اخیر ایران، صدمه دیدن غرور ملی ما بوده است. و باید اعتراف کنم که گرچه من هم دارای غرور ملی ـ نه به حد افراط مثل بعضی‌ها ـ هستم، ولی ضمناً هم نمی‌توانم این مسئله را به خود بقبولانم که: شاه و همه کسانی که شبیه من در اردوگاه شاه قرار دارند، چگونه می‌توانیم مدعی داشتن غرور ملی باشیم، در حالی که از مردم مملکت بریده‌ایم و با عجز و لابه از کشورهای غربی تقاضای حمایت از خود را داریم؟!
در رژیمی که وابستگی کامل به غرب، ارکان اصلی موجودیش را تشکیل می‌دهد، ما نیز به حالتی درآمده‌ایم که اعتقاد خارج از اندازه به قدرت و توانائی و متحدان اروپایی و آمریکائی خود پیدا کرده‌ایم. و چون فکر می‌کنیم آنها هر لحظه که بخواهند می‌توانند فقط با تکان دادن چوب‌دستی جادوئی خود همه چیز را به میل خویش بگردانند، لذا این‌طور به خود می‌قبولانیم که هرچه در ایران اتفاق می‌افتد سرنخش در لندن یا واشنگتن قرار دارد. و به همین جهت نیز آنچنان برای دوستان غربی خود از جهت کارائی و قدرت اعمال نفوذشان ارزش و اهمیت قائل می‌شویم، که آنها خودشان هم هرگز این همه توانائی را در خویش سراغ نداشته و ندارند.
این نوع طرز فکر، میراثی است که از گذشته برایمان باقی مانده و چون زدودن آنهم کاری نیست که به آسانی میسر باشد، نتیجه‌اش طبعاً به اینجا کشیده می‌شود که بر اثر بها دادن بیش از حد به غربی‌ها، خودمان را در مقابل آنها پست و حقیر تصور کنیم.
منبع: پرویز راجی، خدمتگزار تخت طاووس، ترجمه: ح.ا.مهران انتشارات اطلاعات، چاپ اول: ۱۳۶۴، صص۳۲۹ـ۳۳۰