همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی
پرسپولیس نخستین جام فصل و آخرین جام سال ۱۴۰۰ را به فولاد تقدیم کرد. سوپرجام در شرایطی برگزار شد که از نظر کیفی چندان چنگی به دل نمی‌زد. فولاد روی یک ضربه ایستگاهی به گل رسید و پس از آن همانطور که از این تیم انتظار می‌رفت رو به بازی تدافعی آورد. در نقطه مقابل پرسپولیس هم در خلق موقعیت‌های کافی موفق نبود و مسابقه با همان یک گل به پایان رسید. پس از بازی عمده استدلال پرسپولیسی‌ها در توجیه این ناکامی مربوط به غیبت چند بازیکن مهم این تیم می‌شد، اما آیا این بهانه کافی است؟
با فولاد بازی دارید نه رئال مادرید
مقایسه پرسپولیسی که در سوپرجام به میدان رفت، مثلا با پرسپولیس لیگ‌های پانزدهم یا شانزدهم به وضوح نشان می‌دهد این تیم دچار ریزش ستاره‌ها شده است. برای این بازی هم که امثال میلاد سرلک، سیامک نعمتی، احسان پهلوان و مهدی ترابی به دلایل مختلف غایب بودند و حتی امید عالیشاه هم با درد بازی کرد. همه اینها درست، اما مگر تیمی که مقابل پرسپولیس به میدان آمد چند ستاره بزرگ داشت؟ در همین ترکیب نصفه‌ونیمه سرخپوشان هم ستاره‌هایی مثل جلال حسینی، کمال کامیابی‌نیا، وحید امیری و مهدی عبدی به چشم می‌خوردند. در ترکیب فولاد اما منهای ۲ بازیکن خارجی این تیم یعنی کولیبالی و شیمبا، چند ستاره ملی‌پوش یا بزرگ به چشم می‌خورد؟ پرسپولیس سال‌ها به رقبا نهیب می‌زد که نباید برای ناکامی بهانه بیاورند، اما حالا خود این تیم مصداق چنین رفتاری شده است. توازن قوا در سیرجان طوری نبود که شاگردان یحیی گل‌محمدی شکست را از پیش بپذیرند. اتفاقا رهنمون کردن تیم به سمت موفقیت در چنین شرایط سختی ارزشمند است و هنر کادرفنی را نشان می‌دهد؛ در غیراین صورت با ستاره‌های بیشتر که کسب نتیجه ایده‌آل طبیعی است. چیزی که امسال کمتر در پرسپولیس دیده می‌شود روح برتر و اقتدار فصول گذشته است. ناگفته نماند فولاد هم در این بازی پاتوسی را به‌دلیل ابتلا به کرونا در اختیار نداشت.
بحران خلق موقعیت
پرسپولیس بیش از ۷۰ دقیقه از فولاد عقب بود و انتظار می‌رفت موقعیت‌های زیادی برای جبران نتیجه ایجاد کند، اما این انتظار به هیچ‌وجه برآورده نشد. این تیم برای دومین بار در فصل جاری «صفر» ضربه داخل چارچوب داشت. دفعه قبلی این اتفاق در داربی تهران رخ داده بود. در خیلی از دیگر مسابقات این فصل هم ضربات داخل چارچوب پرسپولیس انگشت‌شمار بوده است. این یعنی سرخپوشان به اندازه کافی فرصت گلزنی ایجاد نمی‌کنند. ربطی هم مثلا به مصدومیت عیسی آل‌کثیر ندارد، چون قبل از خروج او از ترکیب هم همین داستان وجود داشت. بنابراین مشکل «فنی» است و باید برطرف شود؛ در سکوت، نه در هیاهو.
ضعفی به نام خریدهای بد
معمولا از خریدهای ضعیف یحیی گل‌محمدی برای پرسپولیس انتقاد می‌شود، اما این ضعف در موقعیتی مثل بازی با فولاد که تعدادی از نفرات اصلی غایب هستند، بیشتر هم به چشم می‌آید. رضا اسدی اگرچه در سوپرجام فقط کمی بهتر از نیم‌فصل اول ظاهر شد، اما همچنان تناسبی با هزینه تقبل‌شده با سرخپوشان ندارد. حامد پاکدل هم که در این بازی به‌خاطر غیبت ترابی شانس حضور در میدان را پیدا کرده بود چندان چنگی به دل نزد. در مورد بقیه خریدها مثل فرشاد فرجی هم کم و بیش حرف زده شده است. مسئله فقط بازی با فولاد نیست؛ داستان این است که این خریدها به‌طور تدریجی ترکیب آینده پرسپولیس را خواهند ساخت. آیا بازیکنانی که یحیی برای تیم می‌گیرد، بالقوه توانایی حفظ موقعیت ممتاز پرسپولیس در فوتبال ایران را دارند؟ همه‌چیز را هم نباید به کمبود بودجه ربط داد؛ مگر مهدی طارمی و احمد نوراللهی در ازای چه مقدار هزینه سرخپوش شدند؟