به گزارش همشهری آنلاین، برای افرادی که از کودکی به خانه‌های بزرگ و حیاط‌دار انس داشته‌اند تصور پدیده‌ای به نام میکرو آپارتمان دشوار است با این حال، این سکونتگاه‌های بسیار کوچک سال‌هاست که در جهان رواج پیدا کرده‌اند. شهرهای مدرن، بزرگ و پرجمعیت با شهروندانی پرمشغله که از پس هزینه‌های گزاف زندگی در این مناطق برنمی‌آیند از این سبک به عنوان یک راه حل استفاده می‌کنند، راه حلی که البته ممکن است چندان مطلوب نباشد!
گاردین در گزارشی از کوچک‌ترین آپارتمان لندن که با قیمت ۵۰ هزار پوند (حدود یک میلیارد و ۷۰۰ میلیون تومان) برای فروش گذاشته شده است نوشت؛ این آپارتمان ۷ مترمربع مساحت، یک تخت، مایکروویو و حمام دارد.
این میکرو-خانه جایی برای آشپزخانه، پخت و پز، تزئینات، وسایل سرگرمی و یا حضور مهمان ندارد. این آپارتمان نمونه‌ای از اتفاقی است که کارشناسان آن را پدیده رو به رشد خانه‌های بسیار کوچک نامیده‌اند؛ چیزی که ناشی از افزایش قیمت اجاره و ملک است. (متوسط حقوق در این کشور ماهی ۲۴ هزار پوند است.)
این آپارتمان‌ها معمولا سقف‍‌های بلند و پنجره‌های بزرگی دارند تا فضا را بزرگ‌تر جلوه دهند؛ استفاده از فضای عمومی و به کار بردن وسایل چند منظوره و تاشو در چنین خانه‌هایی بسیار رواج دارد. این خانه‌های بسیار کوچک، اغلب به محل کار افراد نزدیک هستند با این حال، اینکه تهیه مسکنی مناسب چقدر غیرقابل دسترس شده بسیار ناامید کننده است.
رکورد قبلی مربوط به سال ۲۰۱۹ است که یک آپارتمان ۹ مترمربعی در قسمت دیگری از لندن با قیمت ۱۳۰هزار پوند (حدود ۴ میلیارد ۶۰۰ میلیون تومان) به فروش رفت. طبق تحقیقات فیلیپ هابارد، پروفسور مطالعات شهری در کینگز کالج لندن، ریزآپارتمان‌ها روز به روز محبوب‌تر می‌شوند و اندازه آنها نیز در حال کوچک شدن است. از هر ۱۵ آپارتمان در لندن، یک آپارتمان کمتر از حداقل استاندارد ملی، ۳۷ مترمربع برای یک خانه یک خوابه، مساحت دارد. اندازه متوسط املاک بریتانیا در سال جاری با یک متر مربع کاهش به ۲۹ مترمربع رسیده است.
با این حال، هابارد توصیه کرد که خریداران به دنبال آپارتمان‌های بالای ۳۷ مترمربع باشند زیرا پنجره‌های کمتر و ناتوانی در تقسیم فضای زندگی بر خواب و سلامت روان تأثیر می‌گذارد؛ از دیگر سو، املاک کوچک‌تر به ازای هر مترمربع گران‌تر نیز هستند.
جولیا راگ، محقق مرکز سیاست مسکن دانشگاه یورک، نیز گفت که اگر آپارتمان‌های کوچک به عنوان راه حلی برای مقرون به صرفه کردن مسکن در نظر گرفته شوند، «توسعه نگران‌کننده‌ای» خواهد بود. چنین خانه‌هایی فضایی پایدار برای زندگی نیستند و فقدان امکانات رفاهی و آسایش باعث مراجعه به کافه‌ها و فضاهای بیرونی می‌شود که زندگی را بسیار پرهزینه خواهد کرد.