همشهری آنلاین- فاطمه عسگری نیا:در این مراسم «احمد مسجد جامعی»، با تاکید بر ضرورت اهمیت مرمت و احیای نمادهای تاریخی و با هویت شهر از استاد محمد ساعتچی به عنوان یکی از پیشکسوتان حوزه ساعت سازی و مرمت ساعت یاد کرد و گفت: «استاد ساعتچی از معدود بازماندگان آن نسل ساعت سازان بنام تهران است که باید از وی به عنوان حافظه زنده تاریخ ساعت در ایران معاصر یاد کرد.»
در این مراسم «عبدالرحیم احمدی»، رئیس اتحادیه ساعت تهران، نیز از اعلام آمادگی اتحادیه ساعت‌سازان تهران به منظور تداوم و همکاری با استاد ساعتچی در راستای احیا ساعت‌های از کار افتاده تاریخی در سطح شهر خبر داد گفت : «استاد ساعتچی با تسلط بر کار تعمیر ساعت‌های تاریخی از معدود افراد حاذق در این رشته است که باید از دانش ایشان در مسیر حفظ یادگارهای زمان در تهران بهره‌مند شویم. »
در این مراسم، بازدید از برج ساعت مرکز بزرگ دایره المعارف اسلامی به عنوان نخستین برج ساعت منطقه شمیران، انجام و مقرر شد با همکاری هنربان و حضور محمد ساعتچی، تعمیر و کارکرد زمان در این مرکز که مدتی است متوقف مانده بود، احیا شود.
آقای زمان با تیک‌تیک ساعت‌ها زندگی می‌کند
استاد محمد ساعتچی را دوستان نزدیکش به نام آقای زمان می‌شناسند. پیرمردی حدودا ۹۰ساله که تمام عمرش را بین تیک تاک ساعت‌های بزرگ و کوچک و به خصوص ساعت‌های تاریخی و قدیمی گذرانده است. همه عشق و آرزویش تعمیر ساعت‌های قدیمی است و برای تعمیر آنها همه خطری را هم به جان می‌خرد. مصداق سخن‌مان هم تعمیر ساعت شمس العماره و ساعت مدرسه سپهسالار در تهران است. استاد محمد ساعتچی برای تعمیر این ساعت‌ها از صد پله بلند را در شمس العماره پیمود و از دیوار راست در مسجد مشیرالسلطنه خودش را بالا کشید تا توانست این دو ساعت زیبا و تاریخی تهران را تعمیر کرد و با درآوردن صدای زنگ آنها قدیمی‌های تهران را به روزگار خوش گذشته ببرد.
۱۴ سال پیش کار تعمیر ساعت شمس العماره را آغاز کرد. ساعتچی در گفتگو با همشهری محله می‌گوید : «ساعت کاخ گلستان اهدایی ملکه ویکتوریای انگلستان به ناصرالدین شاه بود. همه این ساعت‌ها دست‌ساز و تک‌ساز هستند، به همین‌خاطر هیچ نمونه دیگری در دنیا ندارند و کاملا منحصربه فردند. شمس‌العماره حدود ۱۵۲سال قدمت دارد و این ساعت نیز همان زمان به ناصرالدین شاه هدیه داده شد و در شمس العماره نصب شد. این ساعت تا دوران رضاخان، یعنی ۹۰ سال پیش درست کار می‌کرد، اما دیگر به حرکت درنیامد و همین جور افتاده بود. طی این سال‌ها چندین نفر را برای تعمیر آن آورده بودند اما متاسفانه آنها ساعت را باز می‌کردند و دیگر نمی‌توانستند سرهم کنند. اینجوری بسیاری از قطعات و چرخ‌دنده‌های ریزودرشت آن در همین به‌اصطلاح تعمیرکاری‌ها گم شده بود؛ یعنی از آن ساعت فقط چند تا چرخ‌دنده بزرگ که محرک موتور به‌حساب می‌آمد باقی مانده و بیشتر قطعاتش از بین رفته بود. »
او ادامه می‌دهد : «قدیمی‌ترین ساعت بزرگ ایران در کلیسای وانک اصفهان نصب شده که مال ۳۰۰سال پیش است. دومی‌اش همین ساعت شمس‌العماره است که بالای ۱۵۰سال قدمت دارد. در شهرهای دیگر هم نمونه‌هایی از این ساعت‌های قدیمی بزرگ دیده می‌شود که بیشترشان بالای ۱۰۰سال عمر دارند و از این جهت ارزشمند هستند. »