به گزارش همشهری آنلاین به نقل از فارس، در این میان برخی ایرانی‌های مقیم اوکراین هم بودند که از این کشور خارج شدند. محمدرضا تندکار یکی از ایرانی‌ها است که مدت زیادی است در اوکراین حضور داشته و کار مربیگری تنیس روی میز را آنجا انجام می‌دهد.
۴ روز آب و غذا نداشتیم
او که همسرش هم اوکراینی است، می‌گوید: پس از حملات به کیف خانه و باشگاه را رها کردیم و فقط پاسپورت مان برداشتیم و به سمت مرز لهستان رفتیم. شهر خیلی به هم ریخته بود و همه نگران و پر از استرس بودند و فقط می‌خواستند از کشور خارج شوند. هیچ ماشینی هم برای رفتن نبود و چند روزی در راه بودیم.
تندکار ادامه داد: یک مسیری را با ماشین رفتیم که ۴ روز در راه بودیم و هیچ آب و غذایی نبود و قحطی آمده بود. پس از آن با قطار به لهستان رسیدیم و خوشبختانه آنجا لهستانی‌ها پذیرایی خوبی کردند و به دادمان رسیدند. فعلا در این کشور هستیم و به خانه پسرم آمده‌ام.
خانواده همسرم در اوکراین مانده‌اند
مربی ایرانی تنیس روی میز با اشاره به اینکه تنها ناراحتی ما هم خانواده همسرم است، گفت: آنها در اوکراین ماندند و نتوانستند خارج شوند. همسرم از این بابت خیلی ناراحت و هر روز گریه می‌کند. البته با آنها هر لحظه در ارتباط هستیم و امیدوارم زودتر شرایط مساعد شود.
قرار بود ۲۱ اسفند به ایران بیایم
وی در مورد اینکه به ایران باز می‌گردد یا خیر، اظهار داشت: پیش از اینکه جنگ شروع شود ما برای ۲۱ اسفند برای حضور در ایران بلیت داشتیم، اما جنگ شد و نمی‌دانیم بعدا چه اتفاقی می‌افتد. فعلا ۷، ۸ روز در لهستان هستیم ببینیم اوضاع چطور می‌شود و پس از آن به ایران می‌آییم. چند روز قبل هم شنیدم یک هواپیمای ایرانی تعدادی از افراد را به ایران بازگرداند.
بعد از جنگ درِ باشگاهم را بستم و همه چیز را رها کردم
تندکار با اشاره به اینکه ۲۹ سال در اوکراین زندگی کردم، گفت: آنجا باشگاه تنیس روی میز داشتم و شاگردهای زیادی را آموزش می‌دادم سرم شلوغ بود، اما بعد از جنگ درش را قفل و همه چیز را رها کردیم. تنها شانسی که آوردیم اینکه به موقع از کیف خروج کردیم، چون ما صبح حرکت کردیم و بعد از ظهر مسیر بسته شد.
این مربی فعال در اوکراین در پایان عنوان کرد: شرایط حضور در آلمان را هم داریم، چون اعلام کرده‌اند اوکراینی‌ها می‌توانند بدون مشکلی به این کشور سفر کنند. البته الان در لهستان همه چیز خوب است و باید از مردم و دولت این کشور تشکر کنم که همه جوره به ما رسیدند.