به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از ناسا، پیچک‌های تیره‌ای که از میان هر دو کهکشان عبور می‌کنند از غبار کهکشانی ساخته شده‌اند. آنها در عین زیباهایی که دارند، پیچیدگی‌هایی را به رصد کهکشان‌ها اضافه می کنند.
گرد و غبار در کیهان تمایل به پراکندگی و جذب نور آبی دارد و در فرآیندی به نام «قرمز شدن» ستاره‌ها را تیره‌تر و قرمزتر نشان می دهد.
این جفت غبارآلود در صورت فلکی سنبله قرار دارند، اما یک تفاوت جالب با یکدیگر دارند. یک کهکشان ۴۷ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و دیگری ۲۱۲ میلیون سال نوری.
فواصل بسیار زیاد بین این دو کهکشان به این معنی است که آنها برهم کنش ندارند و فقط به دلیل همسویی تصادفی از منظر زمینی ما، با یکدیگر همپوشانی دارند.
ستاره‌شناسان نقشه‌هایی از غبار موجود در بازوهای مارپیچی کهکشان پیش‌زمینه را با اندازه‌گیری چگونگی تأثیر غبار موجود در کهکشان پیش‌زمینه بر نور ستاره‌های کهکشان پس‌زمینه ایجاد می‌کنند.
این «نقشه‌های غبار» به محققان کمک می‌کند تا اندازه‌گیری‌های همه چیز را از فواصل کیهانی گرفته تا انواع ستاره‌هایی که این کهکشان‌ها را خانه خود می‌نامند، تنظیم کنند.