به گزارش همشهری آنلاین به نقل از مهر، «۱۱ دونوازی از علینقی وزیری» نام یکی از تازه‌ترین آلبوم‌های موسیقی است که با نوازندگی تار و سرپرستی ساینا زمانیان و همراهی پدرام فریوسفی نوازنده ویولن به تازگی در اختیار شنوندگان قرار گرفته است.
علیرضا میرعلی نقی پژوهشگر شناخته‌شده موسیقی کشورمان درباره این اثر نوشته است:
این آلبوم محتوای آثاری است که هیچگاه در دوره مناسب خود ضبط نشدند و از این رو تقریباً هیچگاه هم شنیده نشدند. این آثار، چه در دوره‌ای که ستایش نبوغ استاد علینقی وزیری باب روز بود و چه در زمانی که انواع ناروایی‌ها و یاوه‌بافی‌ها بر زنده و مرده او و اقدامات و آثارش می‌بارید، نه اجرا شدند و نه شنیده شدند.
بر آنها آن قدر زنگار و غبار نشست که امکان حیاتشان در دوره خودشان را از دست دادند. حالا به یمن همت خانم ساینا زمانیان، جوان‌ترین موسیقی‌دانی (تا امروز) که توجه به آثار طلایه‌دار تجدد موسیقی ایرانی را در دستور کار خود قرار داده، می‌توانیم چند نمونه از ناشنیده‌های وزیری بزرگ را بشنویم.
مآخذ او در گردآوری این آلبوم؛ نت‌نوشته‌های استاد در کتاب‌های آموزشی (تار و ویولن) و چند صفحه ضبط شده از سال‌های ۱۳۰۷ و ۱۳۰۸ بوده‌اند. تعدادی از این ساخته‌ها؛ از چنان الگوهای ملودیک ماندگاری بهره دارند که شهرت عام و خاص یافته‌اند، و تعدادی دیگر نیز، به خواست سازنده‌شان، با تفکری متفاوت، ساخته و پرداخته شده‌اند. مانند دونوازی‌های «چاشت من» و «شام من» که در ابتدا برای اجرا با ارکستر مدرسه عالی موسیقی و کلوب موزیکال نوشته شده‌اند.
علینقی وزیری (۹ مهر ۱۲۶۵ – ۱۸ شهریور ۱۳۵۸) موسیقی‌دان، پایه‌گذار موسیقی جدید ایران و از پیشگامان آهنگسازی برای اجرای ارکستری موسیقی ایرانی به شمار می‌رفت که توانست با ترویج نت‌نویسی در موسیقی سنتی ایران و ابداع ۲ علامت عَرَضیِ سُری و کُرُن تأثیر عمده‌ای بر موسیقی ایران بگذارد.
وزیری به عنوان نخستین فردی که اعتدال مساوی را در موسیقی سنتی ایرانی ترویج کرد، شناخته می‌شود. ابداعات وزیری در این عرصه باعث شد که منتقدان بر تأثیرگذاری وی در موسیقی ایرانی تاکید کنند. این موسیقی دان برجسته، نُت‌نویسی را در سنّت موسیقی شفاهی و سینه به سینه ایرانی رواج داد و کوشید نوازندگان و موسیقی‌دانان موسیقی ایرانی را با مبانی نظری موسیقی و اصول آهنگسازی و ارکستراسیون غربی آشنا کند.
وزیری چندین کتاب مهم در زمینه موسیقی ایرانی (ازجمله کتاب دستور تار و کتاب موسیقی نظری) و نیز راجع به زیبایی‌شناسی نوشت. از وی چند قطعه ضبط‌شده (روی صفحه) باقی مانده است.
به جز خلق آثار موسیقی و سرودهای متعدد، وی چندین تئاتر نیز نوشت و روی صحنه برد. او همچنین باشگاهی به نام کلوپ موزیکال برای فعالیت‌های هنری (موسیقی و نمایش) ایجاد کرد.
وزیری به عنوان اولین کسی که اعتدال مساوی را در موسیقی سنتی ایرانی ترویج کرد شناخته می‌شود. ابداعات وزیری و علاقه‌اش به ترویج روش غربی آموزش موسیقی، مورد انتقاد موسیقی‌دانان هم‌عصر او و پس از او نیز بوده است، اما حتی منتقدان هم در این که وزیری تأثیری ماندگار بر موسیقی ایرانی گذاشته هم‌نظر هستند.
استاد علینقی وزیری در سال ۱۳۵۸ و در ۹۲ سالگی درگذشت.