همشهری‌آنلاین –یکتا فراهانی: با توجه به اینکه کودکان به طور مستقیم و غیرمستقیم تحت‌تاثیر رفتارهای والدین و بزرگسالان قرار دارند و همچنین تغییرشکل شیوه آموزش در دوران کرونا و آموزش مجازی باعث شده آنها تحت تاثیر چنین تغییراتی قرار بگیرند.
این روزها به و به خصوص هنگام تعطیلات سال نو، کودکان هم مانند بسیاری از بزرگسالان بیشتر وقت خود را در فضای مجازی و گوشی‌های همراه خود می‌گذرانند؛ انگار بسیاری از ما به این گونه وقت‌گذرانی‌ها اعتیاد پیدا کرده‌ایم.
وقتی عادت شکل می‌گیرد
دکتر لیلا محمدی، روان‌شناس و مشاور در مورد شکل‌گیری عادت و اعتیاد به آن می‌گوید: «در سال‌های اخیر که کودکان به دلیل شیوع بیماری کرونا نتوانسته‌اند به مدرسه بروند و با دوستان خود ارتباط زیادی داشته باشند، در بسیاری موارد ارتباط با همکلاسی‌ها و همچنین آموزش آنها وابسته به فضای مجازی، گوشی‌های همراه یا لپ تاپ‌شان شده است.
بیشتر آنها به این گونه فضاها خو گرفته و به آن وابسته شده‌اند؛ درست همان‌گونه که هنگام رفتن به مدرسه به معلمان خود وابسته می‌شدند.»
تعطیلات نوروزی هم مزید بر علت شده و چون وقت بیشتری دارند ترجیح می‌دهند از طریق گوشی همراه یا لپ تاپ شان ساعات زیادی را در کانال‌ها و گروه‌های مختف مجازی به سر ببرند.
بی‌نظمی
به گفته این روان‌شناس از آنجایی که این گونه فضاها آزادی زیادی در اختیار بچه‌ها قرار می‌دهد؛ به همین خاطر باعث می شود نظم و انضباط کمتری هم داشته باشند.
توجه داشته باشیم بچه‌ها قبلا در ساعت مشخصی در کلاس مشارکت و حضور فیزیکی داشتند، ضمن آنکه معلم هم کنترل بیشتری بر آنها داشت. اما در فضای مجازی به طور کلی قوانین محدودتر می‌شود.
محدود شدن قوانین هم باعث می‌شود بچه‌ها بیشتر به دنبال تمایلات و علایق خود در فضای مجازی بگردند و پدر و مادرها هم خیال‌شان راحت باشد که فرزندان‌شان در حال درس خواندن و انجام تکالیف‌شان هستند.
آرامش و لذت غیرواقعی
به گفته محمدی، احساس ناامیدی و کسالت ناشی از نداشتن برنامه‌ریزی، تعطیلات طولانی و ماندن زیاد در خانه هنگام تعطیلات در نهایت باعث پناه بردن به فضای مجازی و اعتیاد به ابزارهای الکترونیکی برای همه ما و همچنین کودکان می شود.
به این ترتیب ابزاری که باید از آن برای دریافت اطلاعات، کسب آگاهی بیشتر در زمینه های مختلف استفاده کرد و آرامش بیشتری داشت تبدیل به وسیله‌ای می شود که لذت کاذب و آرامش مقطعی با خود به دنبال می آورد. ضمن آنکه تمام وقت ما را هم به خود اختصاص می دهد.
بنابراین نوعی وابستگی به همراه می آورد که معمولا فکر کنار گذاشتن و دور شدن از آن برای بسیاری از ما حتی کودکان و دانش‌آموزان نیز ایجاد دلهره و اضطراب می کند؛ تا حدی که احساس نوعی ترس و حتی پوچی با خود به دنبال می‌آورد.
اگر دور شدن از گوشی‌های همراه، تبلت یا لپ‌تاپ چنین احساساتی در شما و فرزندان تان ایجاد می‌کند و حتی از فکر آن هم مضطرب می‌شوید، می‌توان گفت که در واقع شما به نوعی به چنین ابزاری معتاد شده‌اید.
درمان و آگاهی
به گفته این مشاور با توجه به اینکه در چنین شرایطی جدا کردن کودکان از گوشی‌هایشان معمولا برای آنها ترس و اضطراب ایجاد می‌کند؛ والدین باید با خلاقیت بیشتری به دنبال راهکار و روش‌هایی برای درگیر شدن بچه ها به تفریحات و فعالیت‌های جسمانی، ورزشی و همچنین انجام تکالیف درسی‌شان باشند.
به‌این‌ترتیب، دانش‌آموزانی که در حال حاضر از درس هایشان عقب افتاده‌اند می‌توانند زودتر این عقب افتادگی‌ها را جبران کنند.
اولین گام، توجه به درس‌های گذشته است تا دانش‌آموز بتواند به تدریج با مفاهیم اولیه در هر درس آشنا شود. در این مراحل، پدر و مادرها باید بر چگونگی طی مراحل یادگیری فرزندان شان نظارت مستقیم و غیرمستقیم داشته باشند.
البته گاهی برنامه‌ریزی برای جبران عقب افتادگی‌های قبلی چندان هم ساده نیست و در صورت لزوم باید از نظر متخصصان و مشاوران استفاده کرد.