به گزارش همشهری‌آنلاین، قابل‌توجه کارشناسان تلویزیونی و مدرسان فوتبال؛ سبک فوتبال انگلیس دیگر براساس بازی هوایی نیست. همین الان در لیگ برتر تیم‌های چلسی، منچسترسیتی، منچستریونایتد، لیورپول، لستر، آرسنال وخیلی از تیم‌های دیگر سبک‌های کاملا متفاوتی را از فوتبال به نمایش می‌گذارند. مخلوطی از این سبک‌ها در تیم ملی هم دیده می‌شود اما با همه اینها گرت ساوث‌گیت سبک خاصی ندارد. پرستاره‌ترین تیم ملی انگلیس در تاریخ گاهی با ۳مدافع مرکزی و در اغلب موارد با سیستم ۱-۳-۲-۴ به میدان می‌رود. انگلیس در حال حاضر ستاره‌های پابه‌توپ زیادی در خط حمله و هافبک دارد؛ رحیم استرلینگ، فیل فودن، ماونت، جک گریلیش، ساکا و خود هری کین که برخلاف قد بلندش، روی زمین تبحر بیشتری دارد. مدافعان بلندقد ساوث‌گیت در ضربات کرنر خاطرات برتری هوایی فوتبال انگلیس بر رقبا را زنده می‌کنند.
- آشنایی با حریف احتمالی ایران در جام جهانی قطر | اژدها بعد از رسوایی اخلاقی سرمربی وارد می‌شود؟
- آشنایی با حریف ایران در جام جهانی قطر | آمریکا با یک مربی ایرانی و بازیکنی که از رونالدو و مسی محبوب‌تر است!
گرت ساوث‌گیت وقتی در کریستال‌پالاس بازی می‌کرد به نورد مشهور شد چون لحن و صدایش شبیه دنیس نوردن، گوینده رادیویی بود. او نه سبک خاصی دارد و نه لقب ویژه دیگری. یک آدم و مربی کاملا معمولی است. درمجموع در ۲ تیم مربیگری کرده، یکی در میدلزبورو و از سال ۲۰۱۶ در تیم ملی انگلیس. او یک‌بار با تیم ملی به نیمه‌نهایی لیگ ملت‌های اروپا در نخستین دوره این مسابقات راه یافته و سوم شده و یک‌بار تا نیمه‌نهایی جام‌جهانی ۲۰۱۸ پیش رفته و به مقام چهارمی رسیده. در تابستان امسال هم در فینال یورو در ضربات پنالتی مغلوب ایتالیا شد. او ۷۰ بار تیم ملی انگلیس را هدایت کرده که حاصل آن ۴۶ برد، ۱۴ تساوی و ۱۰ باخت است؛ میانگین ۶۵.۷ امتیاز در هر بازی. او در تیم ملی زیر ۲۱ سال میانگین ۰.۷۳ امتیاز در هر مسابقه داشت.
انگلیس یا همان مخترع فوتبال مدرن هم مثل تیم ملی ولز نخستین بازی ملی تاریخش را برابر اسکاتلند برگزار کرده و به نتیجه‌ای بهتر از تساوی بدون گل نرسیده است. تیم ملی انگلیس در ۳۰ نوامبر امسال و دقیقا یک‌روز پس از دیدار ایران و آمریکا ۱۵۰ ساله می‌شود. انگلیسی‌ها ترجیح می‌دهند اسکاتلند از پلی‌آف اروپا بالا نیاید چون اسکاتلند در کنار آلمان بزرگ‌ترین دشمن فوتبالی انگلیس محسوب می‌شود.
غیر از قهرمانی سال ۱۹۶۶ که در خانه به‌دست آمد، بهترین عنوانی که مخترعان فوتبال مدرن در جام‌جهانی به‌دست آورده‌اند، ۲مقام چهارمی در سال‌های ۱۹۹۰ و ۲۰۱۸ است. انگلیس تنها ۱۶ بار در جام‌جهانی حضور داشته و این هفدهمین حضور آنهاست. سه‌شیرها در سال‌های اولیه یعنی ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۸ غایب بودند و حتی در فیفا هم عضویت نداشتند. انگلیسی‌ها اولین‌بار در سال ۱۹۵۰ در مسابقات شرکت کردند. ۲ دوره پشت‌سرهم در سال‌های ۱۹۷۴ و ۱۹۷۸ هم نتوانستند به جام‌جهانی راه یابند و این اتفاق در سال ۱۹۹۴ هم برای‌شان رخ داد.
آمار تعداد بازی انگلیسی‌ها در ادوار جام‌های جهانی هم تعریفی ندارد و سه‌شیرها تنها ۶۹ بار در مرحله نهایی این رقابت‌ها به میدان رفته که ۲۹ برد، ۲۱ تساوی و ۱۹ باخت دستاورد آنها بوده؛ ۹۱ گل زده و ۶۳ گل خورده. وضعیت آنها در جام ملت‌های اروپا و یورو هم تعریفی ندارد و تنها یک نایب‌قهرمانی و ۲ عنوان سومی در کارنامه تیم ملی انگلیس دیده می‌شود. تیم کم‌افتخار اما ریشه‌دار انگلیس هم‌اکنون حتی بالاتر از فرانسه و پرتغال پرستاره‌ترین تیم جهان است. از میان بازیکنانی که اخیرا دعوت شده‌اند تنها جود بلینگام (دورتموند)، توموری (میلان) و تامی آبراهام (آاس‌رم) خارج از لیگ برتر بازی می‌کنند و همگی در لیگ داخلی اشتغال دارند.
هری کین که در همین فیفادی با گلزنی به سوئیس تعداد گل‌های ملی‌اش را به عدد ۴۹ و برابر با بابی چارلتون کبیر رساند، با ۴ گل دیگر به رکورد وین رونی که بهترین گلزن تاریخ تیم ملی است می‌رسد. رونی در ۱۲۰ بازی این تعداد گل را به ثمر رسانده و کین در ۶۹ بازی.