به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از وب‌سایت نیواطلس، ایده پشت SpinLaunch به همان اندازه که نام شرکت مناسب است، خیره‌کننده به نظر می‌رسد. ایده پیچیدن و پرتاب ماهواره‌ها در بیشتر مسیر به مدار، ذهن را درگیر می‌کند. اما در آزمایش اولیه، سیستم پرتاب جنبشی این شرکت، که از نظر ظاهری بسیار شبیه یک توربوشارژر است، به عنوان جایگزینی سازگار با محیط زیست و بالقوه مقرون به صرفه برای پرتاب موشک‌های مرحله اول نویدبخش نشان داده است.
البته این شامل همه پرتاب‌ها نمی‌شود. هیچ‌کس پیشنهاد نمی‌کند فضانوردان در کپسولی بنشینند که ۱۰ هزار گرم را در انتهای بازوی فیبر کربنی طولانی تحمل می‌کند، زیرا با سرعت فوق‌العاده‌ای می‌چرخد، سپس آن را با بیش از ۶ برابر سرعت صوت (۸۰۴۷ کیلومتر در ساعت) به سمت آسمان رها می‌کند.
اما این شرکت می‌گوید که این روش برای پرتاب‌های کوچک‌تر با وزنی تا حدود ۲۰۰ کیلوگرم، حامل ماهواره‌های فوق‌العاده مقاوم که قادر به مقابله با نیروهای درگیر هستند، مناسب است. سیستم SpinLaunch قسمت اول را انجام می‌دهد، آنها را در هوا پرتاب می‌کند، جایی که یک موشک مرحله دوم می‌تواند بر کار مسلط شود و فشار نهایی را برای خروج از جو به آنها بدهد.
مزایای این روش، بسیار قانع کننده است. شرکت SpinLaunch می‌گوید که حذف موشک مرحله اول از پرتابگر حدود ۷۰ درصد از سوخت و ساختارهای مورد نیاز یک پرتابگر سنتی را کاهش می‌دهد و می‌تواند با استفاده از یک چهارم سوخت و قیمت، یک دهم بار را وارد مدار کند.
ناسا یکی از چندین موسسه و شرکتی محسوب می‌شود که به این امکان علاقه‌مند است و اکنون قراردادی با SpinLaunch امضا کرده تا یک محموله ناسا را برای این سیستم پرتاب جنبشی مناسب‌سازی و توسعه داده و تا پایان سال جاری میلادی در یک پرواز آزمایشی از نیومکزیکو به سمت آسمان پرتاب کند.
این پرواز، مانند تمام پروازهای آزمایشی عادی SpinLaunch یک پرتاب زیر مداری کندتر با سرعت نزدیک به ۱۶۰۰ کیلومتر در ساعت خواهد بود. محموله به گونه‌ای طراحی خواهد شد که طیف وسیعی از اندازه گیری‌ها را انجام دهد که توسط هر دو گروه تجزیه و تحلیل خواهد شد. تمام اطلاعات غیر اختصاصی به دست آمده از این آزمایش منتشر خواهد شد.
این درحالی مطرح می‌شود که شرکت SpinLaunch می‌گوید که در حال کار برای نخستین پرتاب مداری خود در سال ۲۰۲۵ است.