به گزارش همشهری آنلاین، ایسنا نوشت: ماجرای تصاویر همسر، دختر و داماد محمدباقر قالیباف که همراه با کالسکه بچه از ترکیه به کشور بازمی‌گشتند، از دیروز تا الان رئیس مجلس را زیر ضرب انتقادات گرفته و احتمالا این هجمه‌ها تا چند روز دیگر هم ادامه داشته باشد و بعد هم مثل خیلی از موضوعات ریز و درشت دیگر به دست فراموشی سپرده شود.
اما درباره این ماجرا که البته از یک طرف پسر آقای قالیباف آن را «خطای نابخشودنی» خوانده و از سوی دیگر برخی آن را تکذیب کرده‌اند، نکاتی وجود دارد که پرداختن به آنها می‌تواند به تحلیل دقیق‌تر این قبیل ماجراها بیشتر کمک کند:
۱. محمدباقر قالیباف، احتمالا یا آدم بدشانسی است یا واقعا برنامه‌ای برای به اصطلاح «زدن» او چیده شده بوده چون بعید است که خانواده سایر مسئولان از این قبیل سفرها نروند و فقط زن و بچه رئیس مجلس به ترکیه رفته باشند. از این‌رو نه آن کسی که این تصاویر را منتشر کرده خیلی امامزاده است، نه قالیباف که زن و بچه‌اش رفته‌اند ترکیه خیلی گناهکار اما به هر حال اگر توطئه‌ای هم برای تخریب قالیباف بوده، خانواده رئیس مجلس بدون ملاحظه جایگاه او بهترین بهانه را دست مخالفان داده‌اند.
۲. اینکه قالیباف با وجود شعارهای حمایت از تولید ملی و مدیریت جهادی و لزوم توجه به نود و شش‌درصدی‌ها زن و بچه‌اش می‌روند ترکیه و از آنجا مایحتاج خود را می‌خرند، گرچه دردآور است اما چندان چیز عجیبی نیست و مختص قالیباف هم نیست. رئیس مجلس در همان فهرستی هم که سال ۹۶ از اموالش در یک کاغذ a۴ منتشر کرد، نه اثری از تولید داخلی بود، نه اساسا اموال و نقدینگی‌اش شبیه نود و شش‌درصدی‌های همان زمان بود. شما در آن فهرست هم اثری از پراید و سمند نمی‌بینید. مزدای مدل ۸۷ و پاترول مدل ۷۱ محصول ژاپن در این فهرست است، به همراه خانه ۳۳۰ متری و ۱۸۰ متری و مجموع نقدینگی حدود ۳۷ میلیون تومان. کجای اینها تولید ملی بوده و نود و شش‌درصدی‌ها کجا این مقدار اموال و نقدینگی دارند؟ ضمن اینکه قالیباف لااقل این فهرست را منتشر کرد. بقیه که همین کار را هم نکرده‌اند.
۳. اینکه بگوییم گناه زن و فرزند را نباید به پای قالیباف نوشت، حرف کاملی نیست. وقتی مردم تمام شئون زندگی خود را تحت تصمیمات امثال آقای قالیباف می‌بینند، چرا به خود حق ندهند درباره زن و بچه‌اش حرف بزنند؟ ضمن اینکه در همه جای دنیا دولتمردان و مسئولان و خانواده‌شان زیر ذره‌بین رسانه‌ها و افراد هستند و علاوه بر این، اگر قرار بود خطای بچه‌ها را به پای والدین ننویسند، خداوند در آیه ۲۸ سوره انفال هشدار نمی‌داد که: «وَ اعْلَمُوا أَنَّما أَمْوالُکُمْ وَ أَوْلادُکُمْ فِتْنَةٌ وَ أَنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظیمٌ - و بدانید اموال و اولاد شما، وسیله آزمایش است و برای کسانی که از عهده امتحان برآیند، پاداش عظیمی نزد خداست». همچنین اگر خانواده مسئولان به آنان ربطی نداشتند، قاعدتا قانون اساسی و قانون عادی بر لزوم اعلام اموال مسئولان و خانواده‌شان قبل و بعد از قبول مسئولیت تاکید نمی‌کرد و می‌گفتند فقط اموال خود مسئولان مورد بررسی قرار گیرد. چندان هم پذیرفته نیست بگوییم فرزندان مسئولان چه گناهی کرده‌اند که پدرشان مسئول شده است. وقتی همین بچه‌های مسئولان بواسطه قدرت ناشی از اراده عمومی که به پدرشان اعطا شده می‌توانند از امکاناتی بیشتر و بهتر از سایرین بهره‌مند باشند، باید برخی ملاحظات و سختی‌ها را هم تحمل کنند؛ مگر اینکه بگویند ما تمام هزینه‌هایی که از بدو تولد به دلیل جایگاه پدرمان برای ما شده و فرصت‌هایی که به دست آورده‌ایم را به قیمت روز به بیت‌المال برمی‌گردانیم تا بتوانیم آزادانه زندگی کنیم. اگر کسی توانست همه این فرصت‌ها و هزینه‌ها را جبران کند، بسم‌الله.
۴. بخواهیم یا نخواهیم، مسئول نظام جمهوری اسلامی و اطرافیانش هر کاری کنند به پای اصل نظام نوشته می‌شود و نظام هم در مملکت ما مجری اوامر اسلام شناخته می‌شود؛ بنابراین اشتباه، جرم، تخلف و هر کار ضد ارزش از سوی آدم‌های نظام و اطرافیانشان، مستقیما لگد زدن به دین است. برای همین است که مرحوم آیت‌الله حاج‌آقا مجتبی تهرانی که رهبر معظم انقلاب، ایشان را عالم عامل ربانی توصیف کردند، خطاب به قالیباف می‌گوید: «حواست باشد که شما مسئول دین مردم هم هستی» و البته این هشدار، در واقع خطاب به همه مسئولان نظام جمهوری اسلامی است. آنان نسبت به دین مردم مسئولند و نباید کاری کنند که به دین ضربه وارد شود.