همشهری آنلاین - فاطمه عباسی: خانه مفهومی عمیق‌تر از سقفی برای سپری کردن شب دارد. خانه محل رشد و تغییر و خاطره ساختن است. محل زندگی است. جایی است که به آن تعلق خاطر پیدا می‌کنیم و بعد از هر خروج، منتظر بازگشت به آن هستیم؛ انتظاری که در مورد مردم فلسطین به ۷۴ سال رسیده است.
روز ۱۵می (۲۵اردیبهشت) به «روز نکبت» مشهور است؛ روزی که بیش از ۷۵۰ هزار نفر از مردم فلسطین از سرزمین اجدادی خود آواره شدند تا تاسیس رژیم موقت صهیونیستی اعلام شود. امروز و بر اساس آمار سازمان ملل، ۶میلیون آواره فلسطینی در ۵۸کمپ مختلف در سراسر جهان زندگی می‌کنند. مردمی که هنوز کلید خانه‌های خود را نسل به نسل نگه داشته‌اند تا حق بازگشت خود را فراموش نکنند.
نگهداری این کلیدها آنقدر مهم است که نمایش یک نمونه واقعی از آن بخشی از پاویون کشور فلسطین در اکسپوی ۲۰۲۰ دبی بود. در سالن لمس، Touch Palestine، یک کلید اصلی مربوط به سال ۱۹۴۸ نمایش داده شد تا فرهنگ بازگشت به تمام بازدیدکنندگان بین‌المللی این غرفه یادآوری شود. جالب اینکه بازدیدکنندگان می‌توانستند آن کلید را لمس کنند و به بیشترین همدردی با مردم رنج دیده این سرزمین برسند.
زمانی که بسیاری از خانواده‌های فلسطینی توسط اشغالگران صهیونیست مجبور به ترک خانه‌های خود شدند، از این کلیدها برای قفل کردن در «خانه» استفاده کردند و امیدوار بودند روزی به عقب برگردند و از آن استفاده کنند. اکنون بسیاری از پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های کلیددار فلسطینی درگذشته‌اند اما فرزندان آنها همچنان کلید و آدرس خانه‌های خود را محفوظ نگه داشته و این سنت خانوادگی را حفظ کرده‌اند؛ سنتی که بر حق بازگشت آنها به خانه‌های خود تاکید دارد.