به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از ناسا، ۴۵ سال پس از پرتاب، فضاپیمای «وویجر یک» ناسا به سفر خود بسیار فراتر از منظومه شمسی ادامه می‌دهد.
«وویجر یک» که در سال ۱۹۷۷ به فضا رفت، پس از ۱۲ سال از منظومه شمسی خارج و در سال ۲۰۱۲ وارد فضای میان‌ستاره‌ای شد.
این کاوشگر با وجود سن بالا و فاصله ۲۳.۳ میلیارد کیلومتری از زمین، همچنان به ارسال داده‌های علمی بیشتری ادامه می‌دهد تا ناشناخته‌های گسترده کهکشان را کشف کند.
با این حال، داده‌های جدید ارسال شده توسط «وویجر یک»، مهندسان ناسا در آزمایشگاه رانش جت (JPL) را گیج کرده است.
ناسا گفت، در حالی که کاوشگر هنوز به درستی کار می‌کند، بازخوانی‌های سیستم بیان و کنترل نگرش آن (AACS) با حرکات و جهت‌گیری فضاپیما مطابقت ندارد که نشان می‌دهد کاوشگر در مورد موقعیت خود در فضا سردرگم شده است.
AACS برای وویجر ضروری است، زیرا تضمین می‌کند که آنتن پربرد فضاپیما به سمت زمین باقی می‌ماند تا بتواند داده‌ها را به ناسا بازگرداند.
«سوزان داد»، مدیر پروژه وویجر یک و ۲ در آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا، در بیانیه‌ای اعلام کرد: «معمایی مانند این به نوعی به این مرحله از ماموریت وویجر می‌آید.»
ناسا نیز گفت: «هر دوی این فضاپیماها تقریبا ۴۵ سال سن دارند که بسیار فراتر از آن چیزی است که برنامه‌ریزان مأموریت، پیش‌بینی کرده بودند کاوشگر وویجر ۲، دوقلوی وویجر ۱، رفتار عادی دارد.»
ناسا همچنین اعلام کرد که AACS «وویجر یک» داده‌های تولید شده به‌طور تصادفی را ارسال می‌کند که انعکاس آنچه در واقع در داخل فضاپیما اتفاق می‌افتد، نیست.
با توجه به موقعیت میان‌ستاره‌ای وویجر، ۲۰ ساعت و ۳۳ دقیقه طول می‌کشد تا ارتباط به‌صورت یک طرفه برقرار شود، بنابراین تماس و پاسخ یک پیام بین ناسا و وویجر، دو روز طول می‌کشد.
تاکنون، تیم مهندسی ناسا دریافته است که آنتن فضاپیما در یک راستا قرار دارد؛ دستورات ناسا را دریافت و اجرا کرده و داده‌ها را به زمین ارسال می‌کند؛ حتی اگر داده‌های سیستم خلاف آن را نشان دهد.
بر اساس بیانیه ناسا، تا زمانی که ماهیت موضوع بهتر درک نشود، تیم نمی‌تواند پیش‌بینی کند که آیا این موضوع ممکن است بر مدت زمانی که فضاپیما می‌تواند داده‌های علمی را جمع‌آوری و ارسال کند، تأثیر بگذارد یا خیر».