البته طرفداران کهکشانی‌ها حتماً کیف کردند که تیمشان فاتح جام شد و حتماً عاشقان محمد صلاح هم کلی لجشان گرفت که چرا تیم آن‌ها باید حمله کند؛ ولی وینیسیوس جونیور و رئال مادرید گل بزنند!
باید اعتراف کرد که تیم یورگن کلوپ در این فصل، فوق العاده بود، اما تیم‌های فوتبال، درست یا نادرست، بر اساس نتایج قضاوت می‌شوند و نه بر اساس ارزش‌ها! در بازی دیشب، اگر تیبو کورتوا، تنها یکی از آن ۹ شوت به طرف دروازه‌ی رئال مادرید را نمی‌گرفت، یا تک‌حمله‌های کهکشانی‌ها، بی‌نتیجه می‌شد، بازی به وقت اضافه می‌کشید و توپ، هزار و یک چرخ می‌خورد و سرنوشتی دیگر رقم می‌خورد.
اما شاید همین موضوع، فوتبال را این همه جذاب کرده است. این‌که لیورپول، از نگاه طرفداران و عاشقانش، با وجودی که جام قهرمانی اروپا را بالای سر نبرد، با وجودی که با یک امتیاز اختلاف، از پس سیتی‌زن‌ها بر نیامد و قهرمان لیک جزیره هم نشدند، اما هم‌چنان در نگاه هوادارانش تیمی با شکوه و ارزشمند هستند؛ چون تلاش تک‌تک اعضای تیم، چیزی نبود که قابل چشم‌پوشی باشد.
سرنوشت یورگن کلوپ و تیمش، مرا یاد غصه‌ی خیلی از نوجوان‌ها در روزهای برگزاری امتحان‌ها انداخت. این‌که خوب یا بد، این‌طور به نظر می‌رسد که شما را هم بر اساس کارنامه‌ی پایان خرداد قضاوت می‌کنند؛ اما خبر خوب این است که عاشقان شما هم، اگر تلاش شما را ببینند، به شما بر اساس ارزش‌ها و تلاشتان احترام می‌گذارند؛ یعنی برای والدینتان و حتی معلم‌های باحال و جذابتان، تنها نمره‌های کارنامه اهمیت ندارد و اگر تلاش شما را در طول میدان سال تحصیلی دیده باشند، با هر شرایطی و هر معدلی، برای شما هم تمام‌قد می‌ایستند و تشویقتان می‌کنند. همان‌طور که دیشب، در ورزشگاه استادو فرانس پاریس، همه‌ی قرمزپوشان لیورپول، به احترام تلاش حیرت‌انگیز تیم محبوبشان، تمام‌قد ایستادند و با وجود نتیجه، برای تیم محبوبشان دست زدند.