به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از سایتک دیلی، علاوه بر لکه قرمز بزرگ، مشتری مملو از طوفان است که تقریبا به آن ظاهر و رمز و راز نقاشی‌های ون‌گوگ را می‌بخشد.
با این حال، پوشش سیاره در زیر لایه نازک مرئی، بلافاصله مشخص نیست. جونو می‌تواند با احساس کشش گرانشی بالای مکان‌های مختلف مشتری، تصویری را برای ما ترسیم کند. این به اخترشناسان اطلاعاتی در مورد ترکیب داخلی سیاره می‌دهد که شبیه آنچه ما در سطح می‌بینیم نیست.
یک تیم بین‌المللی از ستاره‌شناسان به رهبری یامیلا میگل اکنون دریافته‌اند که پوشش گازی مشتری چنان که قبلا تصور می‌شد همگن نیست و به‌خوبی مخلوط نشده است. در عوض، انقباض بیشتری از فلزات (عناصری سنگین‌تر از هیدروژن و هلیوم) به سمت مرکز سیاره دارد.
برای رسیدن به نتایج خود، این تیم تعدادی مدل نظری ساخت که به محدودیت‌های مشاهده‌ای اندازه‌گیری شده توسط جونو پایبند است.
این تیم توزیع فلزات را مورد مطالعه قرار دادند، زیرا اطلاعاتی در مورد چگونگی شکل‌گیری مشتری به آنها می‌دهد. معلوم می‌شود که فلزات به‌طور یکنواخت در سراسر آن توزیع نشده‌اند و در قسمت داخلی بیشتر از قسمت‌های بیرونی هستند. مجموع این فلزات بین ۱۱ تا ۳۰ برابر جرم زمین را تشکیل می‌دهد.
میگل در این خصوص می‌گوید: «دو مکانیسم برای یک غول گازی مانند مشتری برای به دست آوردن فلزات در طول شکل‌گیری وجود دارد: از طریق تجمع سنگریزه‌های کوچک یا از طریق سیارات کوچک‌تر. ما می‌دانیم که وقتی یک سیاره بچه به اندازه کافی بزرگ شود، شروع به بیرون راندن سنگریزه‌ها می‌کند. غنای فلزات درون مشتری که اکنون می‌بینیم قبل از آن غیرممکن است. بنابراین می‌توانیم سناریویی را که فقط سنگریزه‌ها به‌عنوان جامد در طول شکل‌گیری مشتری وجود دارد، کنار بگذاریم. سیاره‌های کوچک آنقدر بزرگ هستند که نمی‌توان آنها را مسدود کرد، بنابراین باید نقشی داشته باشند.»
این یافته که قسمت داخلی دارای عناصر سنگین‌تری نسبت به قسمت بیرونی است، می‌تواند به این معنی باشد که فراوانی با یک سطح شیب‌دار به سمت بیرون کاهش می‌یابد، در عوض یک مخلوط همگن در سراسر آن وجود دارد.
میگل می‌گوید: «پیش‌تر فکر می‌کردیم که مشتری، مانند آب جوش، همرفتی دارد و آن را کاملا مخلوط می‌کند. اما یافته‌های ما چیز دیگری نشان می‌دهد.»