براندو مدتی به مدرسه نظامی رفت و بعد به کارهای مختلفی مشغول شد و نهایتا برای شرکت در کلاس‌های بازیگری راهی نیویورک شد و نزد استادش؛ استلا آدلر، متد استانیسلاوسکی را آموخت.
مدتی بعد براندو به مدرسه بازیگری اکتورز استودیو که الیا کازان آن را اداره می کرد، راه پیدا کرد و در آنجا زیر نظر لی استراسبرگ متد اکتینگ(روشی که بازیگر برای اجرای نقش باید مدتی آن نقش را زندگی کند) را تکمیل کرد.
نخستین حضور براندو بر پرده سینما بازی در فیلم مردان ساخته فرد زینه مان در سال ۱۹۸۵ بود. او برای آماده کردن نقشش در این فیلم بیش از یک ماه خود را در بیمارستان بستری کرد. کاری که از دید بسیاری از بازیگران مجرب آن دوران مانند لارنس الیویه یا کلارک گیبل حماقت محض محسوب می‌شد.
او یکی از تاثیرگذارترین بازیگران تاریچ سینما است. از فیلم‌های مشهوری که وی در آنها ایفای نقش کرده‌است می‌توان به اتوبوسی به نام هوس در نقش استنلی کووالسکی، در بارانداز در نقش تری مالوی هر دو به کارگردانی الیا کازان و پدرخوانده در نقش دون ویتو کورلئونه اشاره کرد. بسیاری بهترین نقش او را پدر خوانده [بهترین فیلم تاریخ سینما معرفی شد] می‌دانند.
این بازیگر آمریکایی در بین بسیاری از علاقمندان به سینما و منتقدان به عنوان بهترین بازیگر تاریخ سینما شناخته می‌شود.
وی در نقش‌های متفاوتی بازی کرده است؛ از شکسپیر تا موزیکال، از درام تا کمدی. در مردها و عروسک‌ها در نقش اسکای مسترسون همه را مجذوب کرد. در شورش در کشتی بونتی نقش فلچرکریسچن ضعیف النفس را داشت.
ساخت بونتی مصادف بود با قطع پیوند براندو با صاحبان هالیوود. در سال ۱۹۶۰ سربازهای یک چشم را کارگردانی کرد و در تعقیب و انعکاس در چشمان طلایی بازی کرد و سپس در سال ۱۹۷۲ در نقش دون کورلئونه در پدرخوانده ظاهر شد.
هنگامی که آکادمی اسکار او را به عنوان برنده برگزید، وی زن سرخپوستی را برای گرفتن جایزه، از جانب خود مامور کرد تا به این وسیله توجه عموم را به وضع رقت‌بار سرخپوستان آمریکا جلب کند. وی روز به روز بیشتر معطوف مسائل و مشکلات بشری شد و فیلم‌های آخر او نشانگر این گونه تمایلات سیاسی و اجتماعی اوست.
براندو پیشکسوت سبکی معروف به نام متدی بود که بلافاصله پس از او بازیگرانی مانند جیمز دین و مونتگومری کلیفت و سال‌ها بعد پل نیومن، داستین هافمن و رابرت دنیرو با درخشش خود این سبک را در سینمای آمریکا تثبیت کردند.
چاقی مفرط در سال‌های پایانی برای براندو بسیار دردسر آفرین بود. فرانسیس فورد کاپولا کارگردان پدرخوانده برای متقاعد کردن تهیه‌کنندگان فیلم برای انتخاب براندو تلاش زیادی کرد. چرا که عقیده داشتند زمان این بازیگر دیگر گذشته است.
پس از پدرخوانده دوباره نام براندو در جهان سینما مطرح شد. پس از این بود که براندو در فیلم‌های مطرحی مانند آخرین تانگو در پاریس، اینک آخر الزمان و آبگیرهای میسوری بازی کرد. نقش کوتاه او در انتهای فیلم اینک آخرالزمان نیز از به یاد ماندنی‌ترین نقش‌های تاریخ سینماست.
مارلون براندو ستاره افسانه‌ای سینما روز جمعه ۲ ژوئیه سال ۲۰۰۴ در سن ۸۰ سالگی پس از مدت‌ها بیماری در بیمارستانی در لس آنجلس درگذشت.
افتخارات و آثار هنری مارلون براندو:
- نامزد دریافت جایزه اسکار در سال ۱۹۵۱ به خاطر اتوبوسی به نام هوس
- نامزد دریافت جایزه اسکار در سال ۱۹۵۲ به خاطر زنده باد زاپاتا
- نامزد دریافت جایزه اسکار در سال ۱۹۵۳ به خاطر جولیوس سزار
- برنده اسکار بهترین بازیگر مرد در سال ۱۹۵۴ به خاطر One The Waterfront
- نامزد دریافت جایزه اسکار در سال ۱۹۵۷ به خاطر سایونارا
- برنده اسکار بهترین بازیگر مرد در سال ۱۹۷۲ به خاطرThe Godfather
- نامزد دریافت جایزه اسکار در سال ۱۹۷۳ به خاطر آخرین تانگو در پاریس
- نامزد دریافت جایزه اسکار در سال ۱۹۸۹ به خاطر A Dry White Season
- مردان، ۱۹۵۰
- اتوبوسی به نام هوس، ۱۹۵۱
- زنده باد زاپاتا، ۱۹۵۲
- جولیوس سزار، ۱۹۵۳
- دزیره، ۱۹۵۴
- وحشی، ۱۹۵۴
- در بارانداز، ۱۹۵۴
- مردها و عروسک‌ها، ۱۹۵۵
- چایخانه ماه اوت، ۱۹۵۶
- سایونارا، ۱۹۵۷
- شیرهای جوان، ۱۹۵۸
- فراری، ۱۹۵۹
- سربازهای یک چشم، ۱۹۶۱
- شورش در کشتی بونتی، ۱۹۶۲
- آمریکایی پلید، ۱۹۶۳
- داستان تختخواب، ۱۹۶۴
- نام رمز مریتوری، ۱۹۶۵
- آپالوزا، ۱۹۶۶
- تعقیب، ۱۹۶۶
- دیدار مارلون براندو، ۱۹۶۶
- کنتسی از هنگ کنگ، ۱۹۶۷
- انعکاس در چشم طلایی، ۱۹۶۷
- کندی، ۱۹۶۸
- بسوزان، ۱۹۶۹
- شب روز بعد، ۱۹۶۹
- پدرخوانده، ۱۹۷۲
- ولگرد نیمه شب، ۱۹۷۲
- آخرین تانگو در پاریس، ۱۹۷۳
- آبخیزهای میسوری، ۱۹۷۶
- سوپرمن، ۱۹۷۸
- اینک آخرالزمان، ۱۹۷۹
- نبرد برای آمازون، ۱۹۷۹
- فورمول، ۱۹۸۰
- فصل سپید و خشک، ۱۹۸۹
- فرش من، ۱۹۹۰
- کریستوفر کلمب، ۱۹۹۲
- جیمی هالیوود، ۱۹۹۴
- دون ژوان دو مارکو، ۱۹۹۵
- جزیره دکتر مورو، ۱۹۹۶
- شجاع، ۱۹۹۷
- پول مفت، ۱۹۹۸
- امتیاز، ۲۰۰۱