به گزارش همشهری آنلاین به نقل از سلامت، نوزادان در حالی که هنوز در رحم هستند شروع به یادگیری و پاسخ به جهان می‌کنند. در واقع خیلی زودتر از آنچه انتظار دارید پاسخ می‌دهند، زمانی که هنوز در رحم هستند. مطالعه‌ای نشان داد که اولین پاسخ کودک به صدا در رحم ۱۶ هفتگی بوده است که در واقع قبل از رشد کامل گوش است.
اگرچه ممکن است فکر کنید که گریه کردن مورد بسیار ساده است، اما در واقع موارد زیادی در گریه کردن وجود دارد. برای اینکه کودک بتواند گریه کند، باید هماهنگی زیادی بین سیستم‌های مختلف بدن از جمله عضلات صورت، تنظیم راه‌های هوایی و تنفس وجود داشته باشد.
اصلی‌ترین موردی که برای گریه کردن نوزاد باید بیفتد، نوعی صدا کردن است. گریه دارای دو جزء غیرآوازی و صوتی است. بنابراین، وقتی کودک شروع به یادگیری نحوه گریه کردن در رحم می‌کند، جنبه غیر آوازی گریه را نشان می‌دهد. اما آنچه مهم‌تر از همه در مورد گریه نوزاد تشخیص داده می‌شود این است که گریه یک نقطه عطف رشد است. پس گریه خیلی بیشتر از اشک و صداست. یک گریه در واقع نشان می‌دهد که کودک شما:
- نوعی از محرک‌های بیرونی که اتفاق می‌افتد را شناسایی می‌کند
- اینکه محرک‌ها چیزی بالقوه مضر یا تهدیدکننده و در نتیجه یک محرک منفی هستند را پردازش می‌کند
- به محرک‌ها از طریق مجموعه‌ای از مسیرهای متعدد، از دور شدن فیزیکی تا تلاش برای صداگذاری تا آگاهی حسی مغز واکنش می‌دهد
در واقع گریه یک مکانیسم زنده ماندن است. این اطمینان را ایجاد می‌کند که کودک می‌تواند به مراقب خود علامت دهد که به کمک نیاز دارد، در مضیقه است یا باید از یک موقعیت تهدیدآمیز خارج شود.
گریه نوزاد در داخل رحم ممکن است کمی متفاوت از گریه نوزاد در خارج از رحم باشد. تفاوت اصلی آنها در این است که کودک هنوز قادر به تولید صدا نیست.