همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی
هوادار فوتبال به‌طور غریزی علاقه دارد بازیکنان هجومی و تکنیکی را مورد ستایش قرار بدهد. معمولا آنهایی که دریبل می‌زنند یا گل خوب به ثمر می‌رسانند مورد علاقه افکار عمومی هستند. این باگ حتی هنگام توزیع جوایز فردی هم توی ذوق می‌زند. در تمام طول تاریخ فقط یک مدافع به اسم فابیو کاناوارو توپ طلا برده. بقیه اوقات، این هافبک‌ها و مهاجمان هستند که جایزه می‌گیرند و بقیه به نوعی فدای موفقیت آنها می‌شوند. اینها را گفتیم تا یادآوری کنیم خیلی سخت است یک مدافع باشی و آنقدر خوب عمل کنی که همه شیفته‌ات بشوند. این داستان جلال حسینی است؛ سوپرمن سرخ‌ها که بالاخره نامه کوتاه خداحافظی‌اش را نوشت و به ۲۰ سال دوران پرافتخار حضورش در زمین پایان داد.
جلال حسینی اما سزاوار این همه نگاه، این همه محبت و تحسین بود. از نظر فنی بدون تردید او یکی از بهترین مدافعان تاریخ فوتبال ایران به شمار می‌آید. این تعارف نیست. تفاوت کهکشانی آمار گل‌های خورده در حضور و غیاب جلال به‌خوبی نشان می‌دهد آقای شماره ۴ چه مدافع ارزشمندی بوده است. تنها حضور او باعث شد میانگین گل‌های دریافتی پرسپولیس در سال‌های عموما منتهی به قهرمانی، حداقل ۳۰ درصد نسبت به گذشته کاهش پیدا کند. کجا می‌توان بازیکنی با این حجم اثرگذاری پیدا کرد؟ کجا می‌شود مدافع وسطی پیدا کرد که نه‌تنها خودش ۱۱۵ بازی ملی انجام داده، بلکه عمدتا زوج‌هایش در آن پست را هم به سمت دروازه‌های تیم ملی رهنمون کرده است؟ حسینی باهوش بود و آگاهی محیطی بالایی داشت؛ این مسئله را در ضربات سر هدفمند او که اغلب به بازیکنان خودی می‌رسید، به وضوح می‌شد دید. قابلیت‌های حسینی اما به همین مقدار محدود نبود. جلال قدرت رهبری تیم‌هایش را داشت. به کسی باج نمی‌داد و تضمین‌کننده انضباط تیمی بود. به یاد بیاورید واکنش تندش را به آن شوخی دسته‌جمعی بازیکنان پرسپولیس در مصاحبه با برنامه نود؛ جایی که او نهیب زد: «همه شوخی‌ها باید درون تیم بماند و لازم نیست به رسانه‌ها درز کند.»
با این روحیه، عجیب نبود که حسینی کاپیتان کاپ‌ها شد؛ رکورددار قهرمانی در تاریخ لیگ برتر که هیچ موفقیتی او را اشباع نکرد. جلال در حالی کفش‌هایش را می‌آویزد که به گواه بسیاری از منتقدان هنوز می‌توانست یکی، دو فصل دیگر به کارش ادامه بدهد. او ۲ دهه در اوج درخشید و تمام توان بالقوه‌اش را به فعل رساند. این مهم میسر نمی‌شد، جز با سختکوشی، جنگجویی و دوری از حواشی. خداحافظی با او، وداع با یک ستاره درخشان و تاریخ‌ساز است که شاید به این زودی‌ها کسی در سطحش ظهور نکند.