به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از روزنامه سان، این تحقیق به میل ذاتی انسان برای دانستن اینکه آیا ما اولین و تنها جامعه توسعه یافته جهان هستیم یا خیر، می‌پردازد.
محققان بررسی کرده‌اند که آیا یک جامعه توسعه‌یافته می‌توانسته بیش از ۲.۵ میلیون سال پیش در زمین ساکن شده باشد یا خیر.
این مطالعه می‌نویسد: «تمدن صنعتی ما (تاکنون) تقریبا ۳۰۰ سال دوام آورده است. از آن زمان، ما روی زمین اثری از خود بر جای گذاشته‌ایم، اما اگر جامعه فردا به پایان برسد، میلیون‌ها سال بعد نیز قابل تشخیص است که جوامعی بر روی زمین زندگی کرده‌اند.»
این مطالعه به طور موثر می‌پرسد، اگر پیش از ما جامعه‌ای پیشرفته روی زمین وجود داشته باشد، چگونه آن را می‌توانیم بیابیم و بشناسیم؟
ساختارها و بدنه یک جامعه توسعه یافته‌های باستانی، شانس بسیار کمی برای پیدا شدن و کشف شدن دارند.
این مطالعه می‌نویسد: «بخشی از حیات که فسیل می‌شود، همیشه بسیار کوچک است و به‌طور گسترده‌ای به عنوان تابعی از زمان، آثار چندانی را برجای نمی‌گذارد. بافت‌های نرم در طول زمان از بین می‌روند و تنها بافت‌های سخت و استخوان‌ها باقی می‌مانند.»
کشف یک جامعه توسعه یافته‌های باستان‌شناسی نیز به دلیل هرج و مرج و ویرانی مورد نیاز برای از بین بردن یک تمدن، دشوار است. به‌طور کلی نشانه‌های زندگی ممکن است در زمان از دست برود.
آدام فرانک، نویسنده این مطالعه به واشنگتن پست گفت: «پس از چند میلیون سال، هر گونه یادآوری فیزیکی از تمدن شما ممکن است از بین برود، بنابراین باید به دنبال ناهنجاری‌های رسوبی باشید، چیزهایی مانند تعادل‌های شیمیایی مختلف که فقط عجیب به نظر می‌رسند».
جیمز فلتون، خبرنگار IFLScience نوشت که تاثیر ما بر روی رکورد زمین‌شناسی ممکن است در میلیون‌ها سال فقط چند سانتی‌متر ضخامت داشته باشد.
بیشتر بخوانید:
هر چه یک جامعه بیشتر دوام بیاورد، ردپای آن در سیاره‌اش بزرگ‌تر خواهد بود، اما این مطالعه اشاره می‌کند که یک جامعه طولانی‌تر روش‌های کارآمدتری برای پایداری خواهد داشت. جامعه پیچیده‌ای که خودش را پاک می‌کند، بدون نگاه دقیق به سختی پیدا می‌شود.
انسان‌های مدرن با چالش دور انداختن برخی از دائمی‌ترین تأثیرات ما بر روی زمین مواجه هستند.
این مطالعه درباره چگونگی یافتن امضای انسان بر روی زمین نیز می‌نویسد: «ما حدس می‌زنیم که برخی از ردیاب‌های خاص که منحصر به فرد هستند، به‌ویژه مولکول‌های مصنوعی پایدار، پلاستیک‌ها و (بالقوه) ریزش رادیواکتیو بسیار طولانی‌مدت در صورت وقوع فاجعه هسته‌ای، ردپای ما بر روی کره‌مان خواهند بود.»
انسان‌ها همچنین نشانه‌های ماندگار وجود خود را نیز در فضا قرار داده‌اند.